เรื่องมันมีอยู่ว่า เราแอบชอบแฟนมาได้3 ปีแล้วค่ะ คืออเรากับเเฟนเคยเป็นเพื่อนกัน หลังจากปีกว่าแล้ว แล้วก็เลิกกันไปครั้งนึงหลังจากคบได้อาทิตย์กว่าเพราะคำพูดของแฟน ตอนนั้นเราบล็อคแฟนทุกทางเลย แต่ก็ไม่เคยลืมเขา
จนกระทั่งเราได้ไปทำงานกับเพื่อนซี้ก็เจอคนๆนึงรวมๆแล้วเขาก็ไม่เลวนะคะ คือเราแพ้ทางคนประเภทนี้พอสมควร ชอบที่เขารับผิดชอบไม่เกี่ยงงานจนเกินเลย ทีเเรกก็ไม่ยอมรับหรอก ตัดใจไปตั้งแต่ตอนนั้นเลย คิดว่า เออคงแค่ปลื้ม แล้วจากเสร็จงานนั้นทีนี้เราก็คิดขึ้นมาได้ว่าไปเลิกบล็อคคนที่เคยบล็อคดีกว่ารวมถึงแฟนด้วยเขาจะได้หายไปจากชีวิตเราซะที
แต่กลายเป็นว่าเฟสนางขึ้นออนในเมจเสจเจอร์เราซะงั้น... 😑 ผ่านไปสักพัก แฟนก็มาทักเราหน้าวอล แล้วเราก็ขอโทษกันเรื่องเก่าๆ ผ่านไป 2-3 วันก็คบกัน เราเป็นฝ่ายพูดเคลียร์แมนๆเลย เพราะผิดทั้งสองฝ่ายเลย เราขอให้เขาขอโทษเราด้วยล่ะ เพราะมัวเเต่บอกว่ารู้สึกผิดอยู่นั่นแหละ ถ้ารู้สึกผิดก็ขอโทษสิ
หลังจากนั้นเราก็อดคิดไม่ได้ว่าเรื่องเก่าไม่ควรรื้อฟื้น ทีแรกก็เหมือนจะดีอ่ะ เขายังทักเรามาบ้าง คือคราวนี้เราเป็นฝ่ายรุกเกือบตลอดเลย ทั้งๆที่จริงๆเราเป็นคนเงียบๆ ไม่ยอมเสียฟอร์ม ลดทิฐิ พยายามแล้ว แต่ก็รู้สึกว่าแฟนไม่ใช่ มันเหนื่อย หงุดหงิด อึดอัดหัวใจไปหมดเลยค่ะ ไม่ชินเลย แล้วเขาชอบอ่านเเล้วไม่ตอบ คุยๆอยู่ก็บอกเดี๋ยวไปนู่นก่อน เดี๋ยวไปนี่ก่อน เหมือนบอกให้รอก่อนอ่ะ แต่จริงๆคือไปแล้ว รอเก้อไปดิ จนเราขอเขาเลิกไปครั้งนึง เขาก็โน้มน้าวเราไว้ TTvTT ใจเราก็ดันเเข็งไม่พอ แล้วยิ่งตอนนี้ความรู้สึกชัดเจนว่าไปชอบคนที่เจอตอนไปทำงานกับเพื่อน
โคตรรู้สึกผิดกับแฟนอ่ะค่ะ เราไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองแย่ขนาดนี้มาก่อน ยกเว้นทะเลาะกับแม่ แล้วยิ่งคนขอคบก่อนเป็นเรา เพราะใจร้อนที่อีกฝ่ายจะขอคืนดีพอพาเบี่ยงประเด็นนิดเดียวไม่ชัดเจน เลยปากพล่อยขอคบก่อน. จริงๆแฟนก็เป็นคนดีนะคะ แค่ไม่ค่อยสนใจเรา
จริงๆมันจะไม่เป็นไรเลยถ้าอาทิตย์หนึ่งทักมาสักวันสองวัน คุยกันสักสองสามประโยคพอกรุบกริบ นี่เราต้องทักไปเองจนเฟล เลยลองไม่ทักไปหาเพราะขี้เกียจ จริงๆก็ติดสอบแหละ หกวันผ่านไปเพิ่งทักมาเหมือนกลัวลืมว่ามีแฟน แล้วก็ไปเล่นเกมต่อ 😔
มีแฟนก็เหมือนไม่มี คำนี้ลอยเต็มหัวไปหมดเลยค่ะ เฮ้อ อยากจะคุยกับแฟนดีๆง่ายๆนะ แต่ไม่รู้จะคุยอะไรด้วยเลย รู้สึกกังวลไม่กล้าไปหมด พอเราว่าจะไม่ใส่ใจแฟน มันก็รู้สึกไม่ดี พอคิดว่าถ้าเขาทำกับเราบ้างเราก็ไม่ชอบ คงเป็นแฟนที่แย่กว่าเดิมอีก
ยิ่งตอนนี้มีปัญหาครอบครัว เพราะเกรดดีไม่พอใจพ่อ เราก็ยิ่งกังวล ยิ่งรู้สึกว่าแฟนเป็นภาระทำให้คิดมากอยู่ได้ เรื่องเรียนก็จะบ้าตายอยู่แล้ว
ยิ่งเรื่องที่ไปชอบคนอื่นมากกว่า ถึงจริงจะชอบเขาก่อนมาคบกับแฟนก็เถอะ เรื่องนี้กับแฟนก็รู้สึกผิดมากๆเลยค่ะ มันแย่มาก นี่มันโคตรผิดศีลข้อสามเลยค่ะ(ไปอ่านมาเขาว่าศีลข้อนี้แค่คิดก็ผิดค่ะ)ที่เราไปชอบคนอื่นมากกว่า แล้วยิ่งสนิทกับคนๆนั้นมากขึ้นเพราะเป็นเพื่อนกันด้วย หื้มมม ใจแทบพัง😒 อยากร้องไห้ไปหมดเลยค่ะ อึดอัดสุดๆ
อยากจะบอกเลิกเเฟนแต่ก็ไม่กล้าอ่ะค่ะ อยากใส่ใจการเรียนแบบไม่พะว้าพะวง มีความสุขกับการแอบชอบคนเดียวเงียบๆ แล้วอกหักเบาๆแบบคนรอบข้างไปต้องรู้ได้อย่างถูกต้อง
ถ้าเป็นตอนที่เด็กกว่านี้เราคงเลิกกับแฟนโดยไม่ลังเลอ่ะค่ะ คนไม่ได้ชอบกับก็ไม่ควรยื้อเพราะยิ่งจะเจ็บ เรายินดีให้เขามองว่าเราโคตรเเย่แล้วเอาไปโพนทะนาเลย แต่ว่าพอโตขึ้นมันก็อดคิดมากกว่าเดิมไม่ได้จริงๆค่ะ
ขอบคุณค่ะที่อ่านจนจบ เราจะหาทางออกที่ดีที่สุดแล้วทำให้ถูกต้องค่ะ ขอโทษสำหรับคนที่อ่านจบแล้วไม่พอใจด้วยค่ะ ที่ทำให้เสียเวลา
รู้สึกแย่มากๆไม่รู้จะทำอย่างไรกับแฟนดี อยากระบาย
จนกระทั่งเราได้ไปทำงานกับเพื่อนซี้ก็เจอคนๆนึงรวมๆแล้วเขาก็ไม่เลวนะคะ คือเราแพ้ทางคนประเภทนี้พอสมควร ชอบที่เขารับผิดชอบไม่เกี่ยงงานจนเกินเลย ทีเเรกก็ไม่ยอมรับหรอก ตัดใจไปตั้งแต่ตอนนั้นเลย คิดว่า เออคงแค่ปลื้ม แล้วจากเสร็จงานนั้นทีนี้เราก็คิดขึ้นมาได้ว่าไปเลิกบล็อคคนที่เคยบล็อคดีกว่ารวมถึงแฟนด้วยเขาจะได้หายไปจากชีวิตเราซะที
แต่กลายเป็นว่าเฟสนางขึ้นออนในเมจเสจเจอร์เราซะงั้น... 😑 ผ่านไปสักพัก แฟนก็มาทักเราหน้าวอล แล้วเราก็ขอโทษกันเรื่องเก่าๆ ผ่านไป 2-3 วันก็คบกัน เราเป็นฝ่ายพูดเคลียร์แมนๆเลย เพราะผิดทั้งสองฝ่ายเลย เราขอให้เขาขอโทษเราด้วยล่ะ เพราะมัวเเต่บอกว่ารู้สึกผิดอยู่นั่นแหละ ถ้ารู้สึกผิดก็ขอโทษสิ
หลังจากนั้นเราก็อดคิดไม่ได้ว่าเรื่องเก่าไม่ควรรื้อฟื้น ทีแรกก็เหมือนจะดีอ่ะ เขายังทักเรามาบ้าง คือคราวนี้เราเป็นฝ่ายรุกเกือบตลอดเลย ทั้งๆที่จริงๆเราเป็นคนเงียบๆ ไม่ยอมเสียฟอร์ม ลดทิฐิ พยายามแล้ว แต่ก็รู้สึกว่าแฟนไม่ใช่ มันเหนื่อย หงุดหงิด อึดอัดหัวใจไปหมดเลยค่ะ ไม่ชินเลย แล้วเขาชอบอ่านเเล้วไม่ตอบ คุยๆอยู่ก็บอกเดี๋ยวไปนู่นก่อน เดี๋ยวไปนี่ก่อน เหมือนบอกให้รอก่อนอ่ะ แต่จริงๆคือไปแล้ว รอเก้อไปดิ จนเราขอเขาเลิกไปครั้งนึง เขาก็โน้มน้าวเราไว้ TTvTT ใจเราก็ดันเเข็งไม่พอ แล้วยิ่งตอนนี้ความรู้สึกชัดเจนว่าไปชอบคนที่เจอตอนไปทำงานกับเพื่อน
โคตรรู้สึกผิดกับแฟนอ่ะค่ะ เราไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองแย่ขนาดนี้มาก่อน ยกเว้นทะเลาะกับแม่ แล้วยิ่งคนขอคบก่อนเป็นเรา เพราะใจร้อนที่อีกฝ่ายจะขอคืนดีพอพาเบี่ยงประเด็นนิดเดียวไม่ชัดเจน เลยปากพล่อยขอคบก่อน. จริงๆแฟนก็เป็นคนดีนะคะ แค่ไม่ค่อยสนใจเรา
จริงๆมันจะไม่เป็นไรเลยถ้าอาทิตย์หนึ่งทักมาสักวันสองวัน คุยกันสักสองสามประโยคพอกรุบกริบ นี่เราต้องทักไปเองจนเฟล เลยลองไม่ทักไปหาเพราะขี้เกียจ จริงๆก็ติดสอบแหละ หกวันผ่านไปเพิ่งทักมาเหมือนกลัวลืมว่ามีแฟน แล้วก็ไปเล่นเกมต่อ 😔
มีแฟนก็เหมือนไม่มี คำนี้ลอยเต็มหัวไปหมดเลยค่ะ เฮ้อ อยากจะคุยกับแฟนดีๆง่ายๆนะ แต่ไม่รู้จะคุยอะไรด้วยเลย รู้สึกกังวลไม่กล้าไปหมด พอเราว่าจะไม่ใส่ใจแฟน มันก็รู้สึกไม่ดี พอคิดว่าถ้าเขาทำกับเราบ้างเราก็ไม่ชอบ คงเป็นแฟนที่แย่กว่าเดิมอีก
ยิ่งตอนนี้มีปัญหาครอบครัว เพราะเกรดดีไม่พอใจพ่อ เราก็ยิ่งกังวล ยิ่งรู้สึกว่าแฟนเป็นภาระทำให้คิดมากอยู่ได้ เรื่องเรียนก็จะบ้าตายอยู่แล้ว
ยิ่งเรื่องที่ไปชอบคนอื่นมากกว่า ถึงจริงจะชอบเขาก่อนมาคบกับแฟนก็เถอะ เรื่องนี้กับแฟนก็รู้สึกผิดมากๆเลยค่ะ มันแย่มาก นี่มันโคตรผิดศีลข้อสามเลยค่ะ(ไปอ่านมาเขาว่าศีลข้อนี้แค่คิดก็ผิดค่ะ)ที่เราไปชอบคนอื่นมากกว่า แล้วยิ่งสนิทกับคนๆนั้นมากขึ้นเพราะเป็นเพื่อนกันด้วย หื้มมม ใจแทบพัง😒 อยากร้องไห้ไปหมดเลยค่ะ อึดอัดสุดๆ
อยากจะบอกเลิกเเฟนแต่ก็ไม่กล้าอ่ะค่ะ อยากใส่ใจการเรียนแบบไม่พะว้าพะวง มีความสุขกับการแอบชอบคนเดียวเงียบๆ แล้วอกหักเบาๆแบบคนรอบข้างไปต้องรู้ได้อย่างถูกต้อง
ถ้าเป็นตอนที่เด็กกว่านี้เราคงเลิกกับแฟนโดยไม่ลังเลอ่ะค่ะ คนไม่ได้ชอบกับก็ไม่ควรยื้อเพราะยิ่งจะเจ็บ เรายินดีให้เขามองว่าเราโคตรเเย่แล้วเอาไปโพนทะนาเลย แต่ว่าพอโตขึ้นมันก็อดคิดมากกว่าเดิมไม่ได้จริงๆค่ะ
ขอบคุณค่ะที่อ่านจนจบ เราจะหาทางออกที่ดีที่สุดแล้วทำให้ถูกต้องค่ะ ขอโทษสำหรับคนที่อ่านจบแล้วไม่พอใจด้วยค่ะ ที่ทำให้เสียเวลา