ไม่รู้นะคะว่าคิดมากหรือคิดไปเอง แต่แฟนเราค่ะ คือทำงานที่เดียวกัน แต่เจอกันแค่ตอนกินข้าว และเวลาเลิกงานเราชวนไปไหนไม่เคยไปเลย ย้ำนะคะไม่เคยเลย ชอบมีเหตุผลมาตลอด แต่ตอนชวนชอบบอกเดี๋ยวดูก่อน พอถึงเวลาเหตุผลร้อยแปดเริ่มมาแย้วค่ะ สรุปไม่ได้ไป ชอบเป็นแบบนี้ทุกที บางทีเราก็น้อยใจนะคะคือเค้าคบกับเราแค่อยู่ในที่ทำงานหรอ แล้วนอกนั้นล่ะคือเราไม่ได้คบกันใช่ไหม อันนี้แค่ยกเหตุผลเดียวนะคะคืออื่นๆ อีกมากมายเราแค่น้อยใจอ่ะที่ต้องโดนแฟนปฎิเสธทุกครั้งที่ชวนไปไหนทำอะไรกินอะไร บางทีเราอดที่จะคิดไม่ได้ว่าเขาแค่สงสารเราไม่ได้รักเราจริงๆ เหนื่อยค่ะ บางทีก็เหงาคำพูดเขาบางคำแทบไม่ไว้หน้าไม่ถนอมน้ำใจเราเลยแต่ก็ไม่รู้ทำไมเราก็ไม่ยอมเลิกกับเขา หรือเรารักเขาจริงๆ แต่เขาล่ะรักเรามั้ย และเค้าจะซื้อรถมอไซต์ เราชวนเก็บตังค์เขาบอกเขามีภาระเขาต้องเก็บเงินซื้อรถ แต่พอถึงเวลาเขากลับมาขอยืมเงินที่เราเก็บมาด้วยกันเพราะเงินไม่พอ และเขาบอกอีกว่าจะให้เราขี่รถด้วย แต่พอได้รถมาเหตุการณ์ก็เปลี่ยนไป วันหยุดปกติมาหาเรากลายเป็นว่าแม่ให้เฝ้าบ้าน มาทำงานชวนออกไปข้างนอก กลายเป็นว่า งานยุ่ง เราก็เลยถามตรงๆ คือไม่อยากให้เรานั่งรถใช่ไหม คำตอบที่ได้คือ เราขับยังไม่เก่ง คือไอ้เราก็ไม่ได้อยากขี่นะ แต่ทำไมเขาชอบพูดอะไรกลับกรอกแบบนี้ คบกันมานี่อะไรที่เขาสัญญายังทำไม่ได้สักอย่างเลย วันเกิดวันสำคัญไม่เคยมีไม่เคยรู้สึก อย่างมากอวยพรผ่านเมสเสสแค่นั้น ยอมรับนะว่าเราเหงา เราไม่โอเครกับเหตุการณ์ที่แฟนเราทำกับเรา ไม่รู้จะเริ่มคุยกับเขายังไงดีควรจะเลิกๆ ไปหรือต้องคุยอะไรต่อไหมคะ