ก่อนที่สามีจะบอกแบบนั้นมีสาเหตุมาก่อนคะ  
เริ่มตั้งแต่แรกเลย คือเราทั้งคู่พลาดท้องขึ้นมา ทั้งที่พึ่งคบได้ 3เดือน แต่อายุเราย่าง20 กันแล้ว บอกตามตรงเลย เขาเป็นผู้ชายคนแรกของเรา จะว่าง่ายๆ คือนั้นละคะ  คือตอนแรกก็ใส่ ป้องกันทุกอย่างไปๆมาๆ ก็ไม่ได้ป้องกัน แล้วคืนวันปีใหม่ เราทั้งคู่เมาๆ เลยพลาดท่า เกืดท้องขึ้นมา ยอมรับเลย ว่าตอนแรกที่รู้เราเครียดแล้วเราจะเป็นคนพูดเลยว่า จะเอาเด็กออก เขาก็โมโหนะคะ  เราก็อธิบายว่าทำไมถึงต้องเอานู้นนี้นั้น เค้าก็โอเครนะกับสิ่งที่เราอธิบาย จะว่าตอนนั้นเราเลวก็ได้ แต่ผู้ชายจะเอาเด็กไว้ เราเลยจัดพิธีเล็กๆให้ผู้ใหญ่ทั้ง 2 ฝ่ายรับรู้

แรกๆ นิสัยเราอ่ะ เป็นคนให้พื้นที่ส่วนตัวกับอีกฝ่าย อาจจะมีหึง งี่เง่า ตามปะสาผู้หญิงอยู่แล้ว แล้วเราก็เข้าใจเข้าทุกอย่างคะ ทั้งตามใจ เอาใจ ดูแลอย่างดี
ก่อนหน้านี้สามีเราติดเพื่อน ติดเหล้า บุหรี่ เรายอมรับในตรงนั้นได้ เราโอเคร  ดีกว่าสามีเราไปติดผู้หญิง
หลังจากท้องเริ่มโตขึ้นเรื่อยๆ อารมณ์คนท้องก็จะแปรปวน เรางี่เง่ามากขึ้น เอาแต่ใจขึ้น หึงมากขึ้น และก็มากมาย  เราพยายามสงบสติอารมณ์ทุกอย่าง  จากที่เรารับได้ทุกอย่าง กับตรงกันข้าม เราเรียกร้องให้เขาสนใจมากขึ้น ต้องการความรัก ความใส่ใจดูแล มากขึ้นเรื่อยๆ จะว่าเราเห็นแก่ตัวก็ได้นะ บางทีเรายังรู้สึกเกลียดที่ตัวเองเป็นแบบนี้ เรากับสามีทะเลาะกันบ่อยขึ้นเริ่มจากเรื่องเล็กๆ ก็เอามาทะเลาะได้  เรื่องพาเราไปหาหมอตรวจครรภ์เขาบ่นแล้วบ่นอีก นู้นนี้นั้น แค่ไปนั่งรอหลายชั่วโมงก็บ่นตลอดที่ไปตรวจครรภ์ เราไม่เข้าใจว่าเขาจะบ่นทำไม ไม่ได้ไปทุกวันแค่ไปเดือนละ 1-2 ครั้งเอง แต่กับไปบ้านเพื่อนที่แทบทุกคืน กลับทีตี 3-4  ตลอด ไม่เห็นบ่นเลย เราก็เริ่มน้อยใจในหลายๆเรื่อง แล้วมีอีกเรื่องหนึ่งที่ทะเลาะกันใหญ่โตเลย คือเรื่อง สามีขอไปเที่ยวเราก็ไม่อยากให้ไปอ่ะ เราท้องแก่ขึ้นมาก เราอยากนอน อยากอยู่กับเขาตลอด อยากให้เขาดูแลเราเหมือน ที่สามีคนอื่นดูแล เอาใจ  แต่เราก็ยอมให้ไป และเราก็รอข้าวที่เขาจะซื้อเข้ามาให้ เขาบอกกับเราว่า ไม่เกินเที่ยงคืน เราก็รอกินข้าวที่เขาจะซื้อเข้ามา เราก็กินนมบำรุงรอไป 2 แก้ว ผ่าน เที่ยงก็ยังไม่กลับ เขาก็ไลน์มาบอกว่า ไม่สักก็กลับแล้ว เพื่อนไม่ยอมให้กลับ เราก็คิดว่า ไม่เกิน ตี 1 .30 ก็คงกลับ แล้วเขาก็ไม่กลับ กลับมาอีกที ตี4กว่าๆ แถมยังไม่ซื้อข้าว ซื้อแต่เบียร์มานั่งกินกันต่อที่บ้าน เราเห็นแบบนั้นเราโมโหมาก เราผิดหรอ พอเราอธิบายพูดไป เราผิดหมดทุกอย่างเลย  แถมทะเลาะกันทีไร เขาจะหนีไปที่อืนตลอด เราก็จะเป็นฝ่ายง้อ ฝ่ายรั้งเขาตลอด  ไม่มีที่เขาจะรั้งเราไว้เลย มีแต่จะไล่ จะให้แยกกันอยู่ตลอด  บางครั้งเรารู้สึกได้ว่าเขาไม่ได้รักเรากับลูกเลย ไม่แคร์เรากับลูกด้วยซ้ำไป  แล้วหลังจากนั้นเราก็พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง เพื่อจะได้ไม่ทะเลาะกัน จากที่รอเขาอยู่บ้าน เวลาเขาไปไหนเราจะไปด้วยถึงแม้ว่าไม่อยากไปก็ตาม ที่เราไปเพราะเราอยากอยู่กับสามีตลอดอ่ะ ในเมื่อเขาไม่อยากอยู่กับเราที่บ้าน เราเลยตามเขาไปทุกที  

เมื่อคืนเป็นการทะเลาะที่ทำให้เราเข้าใจทุกอย่าง สิ่งที่สามีออกจากบ้าน ไม่อยากอยู่บ้าน เป็นเพราะเขาเห็นลูกเป็นภาระ เขาบอกว่าเขารำคาญที่เราเป็นแบบนี้ เขาบอกจะหึงไรนักหนา จะตามไรเขานักหนา ตามมาก็มางี่เง่าใส่ ทำหน้าใส่ และที่สำคัญเขาเมาละพูดทุกอย่างจริงๆ เขาบอกประมาณว่า ไม่อยากรับผิดชอบเรากับลูก เรากับลูกเป็นภาระเขา เขาบอกเครียด เขาเบื่อมาก มันทำให้เรานึกย้อนไปตอนที่เขาบอกจะเอาลูกไว้ แล้วตอนนี้ดูสิ่งที่เขาทำสิ สิ่งที่เขาพูดมันเลยทำให้เราเป็นห่วงลูก กลัวลูกที่อยู่ในท้องที่กำลังจะคลอดในอีก 1เดือน เครียดตามแม่ บางทีเราคิดว่าถ้าเรากับลูกตายไปก็คงดี จะได้ไม่ต้องเป็นภาระของสามี สามีจะได้ใช้ชีวิตสนุกสนานเหมือนเดิม  

ขอบคุณที่ฟังเราบ่น เราเครียดมาก  พูดกับใครไม่ได้เลย