คือเราเคยสนิทกับผช.คนนึง ถึงขั้นไปรับ-ส่งที่บ้าน โทรศัพท์คุยกันบ้างบางเวลา แต่เวลาโทรไปจริงๆส่วนมากก็คุยเรื่องงานแต่พอเรื่องงานจบก็อาจจะมี..หยอกล้อ..แซวๆกันบ้าง วันเกิดเขาเราก็ไปกินข้าวกัน แต่เราทำในฐานะคนที่สนิทนะคะ ที่จริงแล้วเขามีแฟนอยู่แล้ว แต่แค่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เนื่องจากต่างคนต่างทำงานคนละจังหวัดกัน เขากับแฟนคบกันมา10ปี เเต่ด้วยความที่เขาเป็นคนที่เย็นชา..ในเรื่องของแฟน เขาเลยไม่ได้เปิดเผยสักเท่าไร แต่เขาก็ไม่ได้ปิดบัง อารมณ์แบบรู้ก็รู้ ไม่รู้ก็ไม่บอก อะไรแบบนี้ เกิ่นเรื่องเขากับแฟนมามากแล้ว..เข้าเรื่องเราต่อดีกว่า..มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เราทำงานกับเขา ยันดึก เขาจะไปส่งเราที่บ้านทุกวัน ความสัมพันธ์ของเราก็แฮปปี้มาตลอด มีเหตุการณ์หรือโมเม้นที่ทำให้ยิ้มได้เรื่อยๆ แต่เป็นความสัมพันธ์แบบคนสนิทนะ ....มาวันนึงวันนั้นเราไปธุระแล้วเขาไปแถวนั้นพอดี..เขาเลยไปส่งเราที่บ้าน ระหว่างทางก็คุยปกติ พอถึงบ้านก็ทักทายกันตามปกติ พออีกวันเขากลับไม่คุยกับเรา เมินเรา เราเสียใจมาก เพราะสำหรับเราเขาคือ คนที่เราไว้ใจและเชื่อใจ เราเลยไปถามเขาว่าเป็นอะไร แต่สิ่งที่เราได้รับคือ การถูกเมิน เหมือนเราเป็นอากาศ เขาเห็นนะว่าเราร้องไห้ แต่เขากลับเมิน ไม่พูดสักคำ หลังจากนั้นเรากับเขา ก็เหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แม้แต่หน้าเราเขายังไม่มอง เวลาผ่านไป4เดือน หลังจากวันนั้น เขาก็ดูเหมือนจะดีขึ้น เวลาเราถามอะไรก็ตอบ เราพูดอะไรเขาก็พูดด้วย แต่มันไม่เหมือนเมื่อก่อน มันไม่สนิทใจ
เราเชื่อว่าเขาต้องรู้สึกอะไรกับเราบ้าง..เพราะเหตุการณ์ที่ผ่านมันทำให้เราเชื่อ ความรู้สึกอาจจะมี..แต่มากหรือน้อยเราก็ไม่รู้
ใครมีวิธีการทำให้เขาพูดความรู้สึกหรือวิธีการที่ทำให้เขารู้สึก หรือคำพูดอะไรที่เราพูดแล้วสามารถแทงใจเขาได้
หรือเป็นวิธีการทำตัวยังไงให้เขารู้สึกนึกถึงเรื่องนี้ #เราก็อธิบายคำพูดไม่ถูก