สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ ถ้าผิดพลาดอะไรก็ขออภัยด้วยค่ะ เริ่มเลยละกันนะคะ
เรากลัวการเข้าสังคมค่ะ เราเป็นคนหน้านิ่ง ไม่พูดกับคนที่ไม่สนิท แม้คนที่สนิทเราก็จะพูดน้อย ถามคำตอบคำ ทำให้เรามีเพื่อนสนิทอยู่คนเดียวค่ะ เราจะพูดหรือไปไหนมาไหนกับเพื่อนคนนี้ตลอด เพื่อนคนนี้มีเพื่อนเยอะค่ะ และเราก็รู้ว่าเราไม่ใช่เพื่อนที่เขาสนิทที่สุด เวลาเขาคุยกับเพื่อนของเขาเราก็ได้แต่นั่งเฉยๆ เรากลายเป็นคนที่ไม่มีตัวตน เพื่อนร่วมชั้นก็ไม่ค่อยมีใครรู้จักเราค่ะ (แต่เราเป็นคนที่รู้จักทุกคนจำชื่อ-นามสกุลทุกคนได้เพราะเราคิดว่าการที่เราจะได้พบเจอใครในชีวิตเรานั้นมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เราใส่ใจลายละเอียดของทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต) มันรู้สึกแย่นะคะเวลาที่เราไม่มีตัวตนทั้งๆที่เราใส่ใจเค้ามากๆ
เราเป็นคนชอบช่วยเหลือคนอื่น,ขี้เกรงใจและขี้อาย เรารู้สึกว่าตัวเองมีจุดด้อยเยอะมาก หน้าตาไม่ดี,ขี้โรค,จน,ดูสกปรก,โง่,กิจกรรมก็ไม่เก่ง เลยไม่กล้าคุยกับคนอื่น เพราะคนอื่นดูดีและคงไม่ชอบที่จะมีเพื่อนแบบเรา เวลาเพื่อนแซวเรื่องหน้าตาเรา ในใจเราก็เสียใจ แต่เราไม่อยากอ่อนแอไม่อยากโกรธเพื่อน เราก็ได้แต่ยิ้ม เรายอมให้เพื่อนเอาเปรียบเรา เรามักจะหยิบยื่นสิ่งที่ดีกว่าให้เพื่อนเสมอ เวลาอยู่ในห้องเราก็จะนั่งเงียบๆ เวลาอาจารย์ขอความช่วยเหลือเราก็มักจะช่วยเสมอ แต่เราก็กลัวเพื่อนๆมองว่าเราประจบอาจารย์ เวลาเดินเราจะเดินก้มหน้าเพราะเราไม่กล้าสบตากับใคร ที่ที่คนเยอะๆเราก็กลัว เกร็งตลอดเวลาไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง เราจะคิดว่ามีคนกำลังมองเราอยู่ตลอดเวลา เวลามีเพื่อนมาคุยด้วยเราจะมองพื้นไม่ก็มือตัวเองไม่กล้าสบตาเพื่อน พูดติดๆขัด เวลาเพื่อนถามอะไรเราก็ไม่ค่อยกล้าพูด แต่ในใจเราคิดคำตอบไว้แล้ว เราแค่ไม่กล้าพูดมันออกมา กลัวการที่จะต้องพูด เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันค่ะ เวลาโดนอาจารย์ตำหนิหรือเพื่อนว่าเราก็จะกลับบ้านมาคิดและร้องไห้ว่าเรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ เป็นคนกลัวอนาคตที่กำลังจะมาถึง เครียดทุกครั้งที่มีงานเยอะๆ หัวใจเต้นเร็วมากเวลาตื่นเต้น คิดในหัวทุกวินาทีว่าเดี๋ยวไม่นานเราก็ตาย เราอาจจะตายในวันนี้ก็ได้ เราชอบเหม่อแล้วคิดเรื่องต่างๆมากมายในหัว เรากลัวการหลับตาเพราะกลัวลืมตามาแล้วเจออะไรที่ไม่ดี กลัวการหลับเพราะกลัวจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก กลัวใต้ทะเลและแม่น้ำ เราชอบการอยู่คนเดียวเงียบๆ ชอบคิดถึงเรื่องเก่าๆ แบบนี้เราควรไปพบจิตแพทย์มั้ยคะ ตอนนี้กังวลมากว่าเราเป็นบ้าหรือเปล่า ขอบคุณทุกคำแนะนำล่วงหน้าค่ะ
เราควรไปพบจิตแพทย์มั้ยคะ
เรากลัวการเข้าสังคมค่ะ เราเป็นคนหน้านิ่ง ไม่พูดกับคนที่ไม่สนิท แม้คนที่สนิทเราก็จะพูดน้อย ถามคำตอบคำ ทำให้เรามีเพื่อนสนิทอยู่คนเดียวค่ะ เราจะพูดหรือไปไหนมาไหนกับเพื่อนคนนี้ตลอด เพื่อนคนนี้มีเพื่อนเยอะค่ะ และเราก็รู้ว่าเราไม่ใช่เพื่อนที่เขาสนิทที่สุด เวลาเขาคุยกับเพื่อนของเขาเราก็ได้แต่นั่งเฉยๆ เรากลายเป็นคนที่ไม่มีตัวตน เพื่อนร่วมชั้นก็ไม่ค่อยมีใครรู้จักเราค่ะ (แต่เราเป็นคนที่รู้จักทุกคนจำชื่อ-นามสกุลทุกคนได้เพราะเราคิดว่าการที่เราจะได้พบเจอใครในชีวิตเรานั้นมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เราใส่ใจลายละเอียดของทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต) มันรู้สึกแย่นะคะเวลาที่เราไม่มีตัวตนทั้งๆที่เราใส่ใจเค้ามากๆ
เราเป็นคนชอบช่วยเหลือคนอื่น,ขี้เกรงใจและขี้อาย เรารู้สึกว่าตัวเองมีจุดด้อยเยอะมาก หน้าตาไม่ดี,ขี้โรค,จน,ดูสกปรก,โง่,กิจกรรมก็ไม่เก่ง เลยไม่กล้าคุยกับคนอื่น เพราะคนอื่นดูดีและคงไม่ชอบที่จะมีเพื่อนแบบเรา เวลาเพื่อนแซวเรื่องหน้าตาเรา ในใจเราก็เสียใจ แต่เราไม่อยากอ่อนแอไม่อยากโกรธเพื่อน เราก็ได้แต่ยิ้ม เรายอมให้เพื่อนเอาเปรียบเรา เรามักจะหยิบยื่นสิ่งที่ดีกว่าให้เพื่อนเสมอ เวลาอยู่ในห้องเราก็จะนั่งเงียบๆ เวลาอาจารย์ขอความช่วยเหลือเราก็มักจะช่วยเสมอ แต่เราก็กลัวเพื่อนๆมองว่าเราประจบอาจารย์ เวลาเดินเราจะเดินก้มหน้าเพราะเราไม่กล้าสบตากับใคร ที่ที่คนเยอะๆเราก็กลัว เกร็งตลอดเวลาไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง เราจะคิดว่ามีคนกำลังมองเราอยู่ตลอดเวลา เวลามีเพื่อนมาคุยด้วยเราจะมองพื้นไม่ก็มือตัวเองไม่กล้าสบตาเพื่อน พูดติดๆขัด เวลาเพื่อนถามอะไรเราก็ไม่ค่อยกล้าพูด แต่ในใจเราคิดคำตอบไว้แล้ว เราแค่ไม่กล้าพูดมันออกมา กลัวการที่จะต้องพูด เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันค่ะ เวลาโดนอาจารย์ตำหนิหรือเพื่อนว่าเราก็จะกลับบ้านมาคิดและร้องไห้ว่าเรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ เป็นคนกลัวอนาคตที่กำลังจะมาถึง เครียดทุกครั้งที่มีงานเยอะๆ หัวใจเต้นเร็วมากเวลาตื่นเต้น คิดในหัวทุกวินาทีว่าเดี๋ยวไม่นานเราก็ตาย เราอาจจะตายในวันนี้ก็ได้ เราชอบเหม่อแล้วคิดเรื่องต่างๆมากมายในหัว เรากลัวการหลับตาเพราะกลัวลืมตามาแล้วเจออะไรที่ไม่ดี กลัวการหลับเพราะกลัวจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก กลัวใต้ทะเลและแม่น้ำ เราชอบการอยู่คนเดียวเงียบๆ ชอบคิดถึงเรื่องเก่าๆ แบบนี้เราควรไปพบจิตแพทย์มั้ยคะ ตอนนี้กังวลมากว่าเราเป็นบ้าหรือเปล่า ขอบคุณทุกคำแนะนำล่วงหน้าค่ะ