สวัสดีค่ะ
เราเป็นลูกคนแรกของแม่ ที่เกิดมาโดยที่พ่อและแม่ไม่ได้ตั้งใจ แม่พยายามจะเอาเราออกหลายครั้งแล้วแต่ไม่สำเร็จ(พ่อเล่าให้ฟัง) จนพ่อต้องไปบนวัดมีชื่อเสียงแถวฉะเชิงเทราว่าขอให้เราปลอดภัย เกิดมาแข็งแรงครบ32ประการ หลังจากเราเกิดมาได้ไม่กี่ปี พ่อกับแม่ก้อเลิกกันด้วยเรื่องเมียน้อยเพราะพ่อเป็นคนเจ้าชู้มาก แม่เอาเราย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดกับยาย แต่เราไปในสถานะ "ลูกคนเล็กของยาย" หรือ เป็นน้องสาวแม่นั่นเอง ตลอดระยะเวลาที่โตมาตั้งแต่จำความได้ เราก้อเข้าใจมาตลอดว่ายายคือแม่ของเรา ส่วนแม่ก็ทำงานในสถานะคนที่ไม่มีลูกหรือครอบครัวมาก่อน จนมาพบกับสามีคนที่2(พ่อเราคือคนที1) แล้วก้อแต่งงานมีลูกกันอีกคน โดยที่ครอบครัวฝ่ายชายก็ไม่รู้ว่าเราคือลูกของแม่ ทุกคนรู้จักเราในฐานะน้องสาวของแม่
ตลอดระยะเวลาที่เติบโตมา เราถูกเลี้ยงโดยตาและยายอีกบ้าน(ที่เป็นน้องสาวของยาย) จนเริ่มโตขึ้นแม่ก้อเอาเราไปอยุ่กับแม่โดยให้เหตุผลว่า จะให้เราไปข่วยเลี้ยงน้อง(ลูกคนที่2ของแม่) ตลอดเวลาที่อยุ่บ้านแม่ เราก็เห็นแม่กอดน้อง หอมน้อง ซื้อของดีๆให้น้องใช้ เอาใจน้อง พูดดีๆกับน้อง แต่เราไม่เคยแม้แต่จะกอดหรือแทบจะไม่ได้สัมผัสตัวแม่เลย เวลาพูดคุยบ่อยครั้งที่แม่จะตะคอกใส่เราสั่งเรา ด่าเรา หลายๆครั้งที่ยอมรับว่าแอบอิจฉาน้อง แต่เราก้อคิดว่า ก้อเราเป็นน้องสาวนี่ เค้าจะมาทำอะไรอย่างงั้นด้วยทำไม
จนถึงวันนึง ที่เราไปเจอเอกสารสำคัญที่บอกว่า จริงๆแล้วแม่ของเราคือใคร.. ตอนนั้นเราก้อช้อคมาก ภาพที่เคยอยากมีอยากได้ความรักแบบที่น้องได้มันก้อตีกลับมา แต่เราไม่ได้บอกใครว่าเรารู้ความจริงแล้ว แต่หลังจากวันที่เรารู้ มันยิ่งทำให้เราอยู่อย่างทรมานมาก ความแตกต่างของการกระทำ ทุกคำพูด ทุกน้ำเสียง ทุกสิ่งทุกอย่างมันแตกต่างกันมาก ยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่และทรมานมากเวลาอยู่ที่บ้าน จนตอนนี้เรากำลังรู้สึกว่าเรากำลังจะเป็นโรคซึมเศร้า เรารู้สึกว่าบนโลกนี้ไม่มีใครรักเรา ไม่มีใครต้องการเรา จนบางครั้งที่เจอปัญหามากมายในชีวิตก้อมีความคิดอยากตาย

เราควรจะหาทางออกกับเรื่องนี้ยังไงดี