เนื้อแท้นัยบทกวี
เพื่อสร้างโลกรมณีย์กระนั้นหรือ
ฤๅแค่ร่ายพาทีอวดฝีมือ
รึ..แค่เพียงสารสื่อสร้างสัมพันธ์

อาจเพียงใจใฝ่เรียนรักษ์เขียนอ่าน
เพื่อปลดปล่อยจินตนาการในโลกฝัน
ฤๅแค่เพียงระบายและแบ่งปัน
รึ..แค่กลั่นสำนึกผนึกไว้

หากไร้โซ่ล่ามพันนามฉันทลักษณ์
เนื้อแท้กวีจักเสื่อมมนต์ไหม ?
ฤๅควรปล่อยอักษรให้เป็นไท
แล้วท่านคิดเช่นไร....ในส่วนลึก ?