ทำไมวัยรุ่นหลายคนถึง "เบื่อหน่ายชาติ" ?
.
นั่นก็เพราะ เขาไม่เคยรู้สึกว่า "ชาติ" เป็นของเขาเลยไงครับ
.
นี่คือความรู้สึกเวลาที่ผมอ่านข่าวที่ฮ่องกงสามารถเลือกผู้สมัครอายุยี่สิบจากพรรคเยาวชนเข้าไปเป็นปากเป็นเสียงในสภาได้ ในขณะที่สภาบ้านเรา 3/4 เป็นคนวัยหลังเกษียณ
.
หรือข่าวที่สิงคโปร์ทำประชาพิจารณ์เรื่องวัสดุพื้นทางเดิน แล้วนึกไปถึงดีไซน์สะพานคนเดินข้ามเจ้าพระยาสุดอุบาทว์ ที่ผู้สร้างไม่คิดจะถงจะถามอะไรเราสักคำ
.
คุณภาพชีวิตที่แย่เป็นแค่ครึ่งหนึ่งของปัญหา เพราะอีกครึ่งหนึ่งคือโครงสร้างอะไรก็แล้วแต่ที่กีดกันไม่ให้เรากระโดดเข้าไปแก้มัน
.
แน่ล่ะว่ามีคนรุ่นใหม่หลาย ๆ คนพยายามจะหาทางแก้ไขปัญหาเล็ก ๆ ในมุมของตัวเอง (ผมก็หวังว่าสักวันจะได้เป็นหนึ่งในนั้น) แต่นั่นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะมีคนตัวเล็กน้อยคนที่พยายามแก้ไขปัญหาอะไรในประเทศนี้ แล้วไม่จบลงด้วยการเจอตอ
.
นั่นคือเหตุผลว่าทำไมผมถึงไม่เห็นด้วยทุกครั้ง เวลาที่มีคนบ่นคนด่าประเทศตัวเอง แล้วมีอีกคนไปคอมเมนต์ทำนองว่า "ก่อนจะด่า ทำอะไรให้ประเทศรึยัง?" ถ้าลองคิดดูดี ๆ แล้ว ...
.
1. คุณรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ได้ทำอะไร เขาอาจจะทำแล้ว/กำลังพยายามทำอยู่แต่คุณไม่รู้ หรือว่าอยากทำใจจะขาด แต่หลาย ๆ อย่างในสังคมมันไม่เอื้อให้เขาทำได้ คือคนมันจะด่าไปด้วย หาทางแก้ไปด้วยไม่ได้เหรอ?
.
2. ต่อให้เขาจะไม่ได้ทำอะไรเป็นรูปธรรม แต่แค่การที่เขาเลือกที่จะไม่เงียบ แล้วกล้ากระโดดออกมาสะท้อนความรู้สึกในฐานะผู้อยู่อาศัยในประเทศคนหนึ่ง แค่นี้มันก็เป็นข้อมูลที่ล้ำค่าแล้ว อย่างน้อยสังคมก็ควรจะได้รับรู้ว่าคนคนนึงรู้สึกยังไงจริง ๆ ไม่อย่างนั้นแรงขับดันสู่การเปลี่ยนแปลงมันก็ไม่เกิด
.
3. ต่อให้สิ่งที่เขาพูดจะไม่เกิดประโยชน์อะไรเลยก็ตาม ถ้าบ้านหลังนี้เป็นของเขาจริง ๆ มันก็สิทธิ์ของเขาที่จะด่าขิงด่าข่าอะไรตามใจชอบ ความคิดที่ว่าบ้านหลังนี้ด่าไม่ได้ แตะต้องไม่ได้ รังแต่จะทำให้ความรู้สึกว่าเป็นเจ้าของบ้านลดลงไปอีก
.
บ้านควรจะเป็นสถานที่ที่เราสามารถเป็นตัวเองได้มากที่สุด ถ้าบ้านหลังไหนผู้อยู่อาศัยต้องใส่หน้ากากเข้าหากันถึงจะอยู่ได้ นั่นก็ไม่เรียกว่าบ้าน
.
เราไม่รู้หรอกว่าในอีก 50 ปีหรือ 1000 ปี ประเทศเราจะเจริญหรือเปล่า หรือว่ารถเมล์จะมาตรงเวลาขึ้นไหม แต่สิ่งที่มัน "จริง" ในข้อความเหล่านั้น คือความรู้สึกสิ้นหวังของคนรุ่นใหม่กลุ่มหนึ่งที่มีต่อประเทศนี้
.
แต่เอาเถอะ สุดท้ายโดยส่วนตัวแล้วผมก็ยังอยากรู้สึกว่าประเทศนี้เป็นบ้าน ไม่ใช่แค่ "เช่าเขาอยู่" อย่างที่หลาย ๆ คนพูดกัน แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่อยู่ระหว่างคนรุ่นใหม่กับเป้าหมายที่ว่าคือ Generation Gap ขนาดมโหฬาร ที่อีกฝั่งมีคนอีกกลุ่มพยายามพาประเทศไปในทิศทางที่เราได้แต่สายหัว ทั้ง ๆ ที่ในอนาคตอีกยี่สิบสามสิบปีข้างหน้า โลกมันไม่ใช่ของพวกเขาอีกต่อไปแล้ว
.
ดังนั้นก่อนถามว่าเราทำอะไรให้กับประเทศ
.
จงถามว่าประเทศให้เราทำอะไรกับมันได้บ้าง

by Krittapas Boonprasart