เรื่องของเรื่องคือ จขกท. (ที่โสดมาตลอดเกือบ 3 ทศวรรษ) ได้รับบทเป็นที่ปรึกษาให้มิตรสหายคนหนึ่งมาบ่นเรื่องแฟนมันเป็นครั้งที่ 112

ระหว่างทางของการพร่ำเพ้อว่าแฟนนิสัยแย่แบบนั้น เห็นแก่ตัวแบบนี้ พลันมันก็ชี้มาที่ จขกท. แล้วบอกว่า
นี่ดีนะ -ึงน่ะโสดดีแล้ว ไม่ต้องมาเจอเรื่องแย่ๆแบบ-ู

ก็เลยเหน็บมันกลับไปหน่อยว่า งั้น-ึงก็เลิกกับแฟนเลยครับ มาโสดเป็นเพื่อน-กูมา

เงียบ

ก็เข้าใจแหละว่าเหน็บแรง เป็นเพื่อนก็ขอโทษขอโพยกันไป แต่ แหม มันก็อดแอบหมั่นไส้ลึกๆ ไม่ได้จริงๆ เวลาคนมีแฟนชอบมาแนะคนที่ยังไม่มีแฟนให้เป็นโสดดีกว่า

แล้วก็ต้องชอบมาบอกลิสต์กันเป็นข้อๆ ว่าโสดดียังงั้น ดียังงี้
เอ่อ รู้ครับ เป็นโสดอยู่ทำไมจะไม่รู้ ว่ามันมีดีอะไรบ้าง
ผมไม่ได้กลัวความโสด ผมเห็นว่าความโสดมันก็ดีจริงๆ ไม่ได้กลัวว่าถ้าบั้นปลายต้องอยู่คนเดียว คิดด้วยซ้ำว่าถ้าตายคนเดียวจะทำยังไงบ้าง
แต่มันก็อยากลองรสชาติของการสมหวังในรักดูสักครั้งน่ะ อยากมีโมเมนท์แบบที่เรารักเขาแล้วเขารักเราตอบ
ถึงเวลานั้น ถ้าความรักมันจะไม่ไปตลอดรอดฝั่ง ผมก็ไม่ค้างคาใจอะไรอีกแล้ว

แล้วใครที่บอกว่าคนโสดจะไม่ทุกข์กับการเอาความสุขไปผูกที่ใคร อันนี้ผมก็ขอเถียงเหมือนกัน
มันก็ทุกข์จากการไปรักเขาข้างเดียวไงครับ (ถ้ามันสมหวัง มันก็คงไม่โสด) คือการเอาความสุขไปผูกที่คนอื่น มันไม่ได้มีแต่คนมีแฟนที่เป็นนี่
แถมคนมีแฟนยังอาจจะดีกว่าตรงที่อย่างน้อยที่สุด คุณลงทุนเรื่องความรัก คุณก็ได้รับผลตอบแทนแล้ว มากบ้าง น้อยบ้าง
แต่คนโสดที่อกหักรักข้างเดียวตลอด มันเหมือนคนลงทุนแล้วไม่ได้ดอกผลอะไรกลับมาสักที เจ็บฟรี ยังไม่มีอะไรตอบแทน