กระทู้แรกครับ กึ่งบ่น กึ่งโยนหินถามทาง เพราะโสดมาได้สักพักแล้ว...
   ช่วงเวลาที่โสดก็นี่โคตรเหงาเลย อาจจะมีส่วนจากเคยมีแฟนแล้วเคยตัว จนวันนึงรู้สึกชีวิตมันขาดอะไรบางอย่าง
เล่าคร่าว ๆ เลยนะครับ พอโสดก็เลยเฝ้ารอบ้าง ตามหาบ้าง แต่ล่ะคนที่เข้ามา คือ....
1. เปย์หนูหน่อย...
2. ไม่พูดว่าให้เปย์ แต่ต้องการนู้นนี่นั่น พอเราให้ไม่ได้ก็ไม่คุยกับเราต่อ
***เป็นอันต้องหยุดความสัมพันธ์กับทุกคน***

    คือ ผมอายุ 22 เรียนปี 4 มหาลัยแห่งหนึ่งในสะพานใหม่ ไม่ได้หน้าตาดีมาก เงินที่มีก็พอกิน พอใช้ พอเที่ยวนิดหน่อย
แล้วผมก็ไม่เข้าใจทำไม่ผมต้องเจอแต่แบบนี้ ในขณะที่ผมมองไปรอบตัว เจอคนที่เค้าเป็นแฟนกัน เค้าดูรักกันดีจัง
เค้าดูเป็นคนรักกันธรรมดา ๆ แต่มันดูเป็นรักจริง ๆ

    ผมไม่เข้าใจตรงที่ผมไม่มีแฟน (อาจจะเป็นช่วงนึงของชีวิต) แต่พอใครเข้ามาแล้วทำไมมีแต่แบบนี้
ไม่มีคนธรรมดาที่อยากเดินจับมือกัน ใช่ชีวิตเป็นแฟนกันธรรมดา ๆ กินข้าวตามสั่งบ้างหรอ คือผมเจอมา 5-6 คนเลยนะเว้ย
หรือผมอยู่ในยุคไหน...หรือมันเป็นเรื่องปกติ จะให้เปย์ข้าว เปย์ขนม เปย์เที่ยว แบบคนธรรมดาที่ผู้ชายเค้าทำกัน
แบบนี้ผมโอเคนะเว้ย ผมเรียนอยู่ไง มีรายได้จากงานพาร์ทไทม์บ้าง ที่บ้านบ้าง

    นี่กว่าจะเจอคนโสดจริง ๆ สักคนมันก็ยากแล้วนะ ต้องมาเจอคนที่หวังแต่ผู้ชายแบบนี้หรอ แล้วเห็นบ่นกันว่า
ผู้ชายดี ๆ อยู่ที่ไหน ผู้ชายจริงใจอยู่ไหน ทำไมมีแต่คนไม่ บลา ๆ ฯลฯ เนี่ยก็เงี้ยยยยยย....(ขอโทษ ผมใส่อารมณ์ลงไปด้วย)
ผมไม่รู้ว่าตัวเองดีแค่ไหนนะ ถ้าคำว่าดี มันหมายถึง ซื่อสัตย์ ไม่นอกใจ ให้เกียรติ ไม่คิดจะทำร้ายใคร ซักผ้าให้
ผมก็คือคนแบบนั้นแหล่ะ...
#ขอบคุณที่อ่านครับ