สวัสดีค่ะ นี่เป็นครั้งแรกที่ตั้งกระทู้เพื่อหาคำปรึกษา+ระบายความในใจจากสังคมโซเชียล
(หากอ่านแล้วรู้สึกแปลกๆต้องขอโทษด้วยนะคะ แหะๆ)


ต้องเกริ่นก่อนว่าตอนนี้เราอายุ20แล้ว รูปร่างหน้าตาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เป็นคนสะโพกใหญ่แต่ดีที่ตัวสูงแขนขายาว คางเรายื่นทำให้หน้าดูหัก ที่น่าเศร้าก็คือคนในครอบครัวของเราจัดอยู่ในไทป์หน้าตาดีทั้งหมด พ่อ แม่ และพี่สาว เราเลยพยายามตั้งใจเรียนเก่งๆ ทำเกรดให้ได้เกรดดีๆ เพื่อทดแทนปมด้อยนั้นที่เราแก้ไขไม่ได้ และเราก็ทำได้ การเรียนของเราก็ดีในระดับท็อป5ของห้องมาตลอดจนจบมัธยม (พี่สาวเราก็เรียนดี แต่แม่เคยบอกว่าเราหัวเร็วกว่านิดนึง) ด้วยความที่รู้ตัวว่าเป็นคนหน้าตาไม่ดีมันเลยทำให้เราขี้อายค่ะ ไม่กล้าพูดคุยกับคนแปลกหน้า (แต่กับเพื่อนเราก็ลั้ลลาปกตินะ 5555) ภายนอกเราดูเหมือนเป็นคนเฮฮาเหมือนจะไม่คิดอะไร แต่จริงๆเราชอบเก็บความรู้สึกค่ะ


สิ่งที่เราเจ็บช้ำน้ำใจมากที่สุดคือการที่เอารูปร่างหน้าตาเราไปเปรียบเทียบกับพี่สาวเราค่ะ ยอมรับตรงๆเลยว่าเราอิจฉาพี่สาวเราที่รูปร่างหน้าตาดีกว่า มันดูงี่เง่าใช่ไหมคะ แต่เรารู้สึกน้อยใจจริงๆ เวลาไปเที่ยวด้วยกันกับที่บ้าน เราถูกแต่งตั้งให้เป็นตากล้องประจำครอบครัว เพราะเราเกลียดการโดนถ่ายรูปมากๆ ถ่ายยังไงเราก็ไม่ดูดีเลย เลยอาสาถ่ายให้คนนู้นคนนี้แทน การที่เรายกกล้องขึ้นมาถ่าย มองเห็นคนอื่นยิ้มสวยๆให้กล้องและโพสต์ท่านู้นท่านี้อย่างมั่นอกมั่นใจ เราก็ได้แต่แอบน้อยใจและอิจฉาพวกเขาอยู่ลึกๆ ได้แต่คิดว่าทำไมเราไม่สวยแบบนั้นบ้างนะ


ดูเหมือนเราวิตกไปเองใช่มั๊ยคะว่าเราหน้าตาไม่ดี ลองฟังคำพูดจากมุมมองของคนอื่นดูค่ะ


เริ่มจากคำพูด ‘ญาติพี่น้อง’ ที่ทำเราเสียใจและหน้าชาในระดับหนึ่ง เขาพูดว่า “(ชื่อพี่สาวเรา)ยิ่งโตยิ่งสวย แต่(ชื่อเรา)ทำไมไม่สวยเหมือนพ่อเหมือนแม่มันเลยเนอะ” เราไม่ได้อยู่ในบทสนทนาแต่แอบไปได้ยินพอดี ตอนที่ได้ยินรู้สึกเหมือนโดนตบหน้า เก็บเอามาร้องไห้ในห้องเงียบๆคนเดียว ไม่กล้าบอกใครแม้แต่พ่อหรือแม่เพราะอับอายกลัวจะขายหน้า ได้แต่สงสัยว่าทำไมเขาถึงต้องเอาเราไปเปรียบเทียบคนนั้นคนนี้ แค่เป็นเด็กดีและตั้งใจเรียนแค่นี้ก็ไม่พอหรือ?


คำพูดของ ‘เพื่อนสนิท’ คนหนึ่ง มันบ้ามากที่ลึกๆแล้วเราแอบชอบเพื่อนคนนี้ เขาหน้าตาดีแต่ปากเสีย(มาก) จู่ๆก็พูดกับเรากลางวงเพื่อนๆว่า “ทำไมมุงหน้าตาไม่สวยเลยวะ เป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปีมุงไม่สวยขึ้นเลยเนอะ” ตอนนั้นเราทำได้แต่ทำตัวตลกกลบเกลื่อนไปทั้งที่ในใจอายและอยากร้องไห้มาก ตั้งแต่นั้นมาเราก็ไม่กล้าที่จะชอบใครอีกเลย ไม่มีรุ่นพี่,รุ่นน้องที่แอบชอบ ไม่มีเลยซักคนจริงๆ


คำพูดแบบนี้วนเวียนมาทำร้ายเราตลอด จนความมั่นใจของเราเริ่มหมดลงไปเรื่อยๆ มันทำให้เรากลายเป็นคนซีเรียสเรื่องรูปลักษณ์ภายนอกของตัวเองไปเลย แม่เราเหมือนจะดูออก ปลอบเราว่า “คนเราเขาดูกันที่จิตใจและความสามารถไม่ใช่หน้าตา” ตอนนั้นเราเชื่อ แต่พอโตมาก็ถึงได้รู้ว่ามันไม่จริงเลย


เราเรียนคณะออกแบบ มีงานงานนึงเราได้A อาจารย์และเพื่อนๆก็ยอมรับว่างานนั้นดีจริงๆ เราก็ดีใจนะแต่ไม่สุด เพราะคำพูดที่ว่า “คุณภาพงานดีตรงข้ามกับหน้าตาจังวะ(หัวเราะ)” อีกแล้ว โยงมาที่หน้าตาเราอีกแล้ว ได้แต่ยิ้มรับเพราะอย่างน้อยเขาก็ชื่นชมงานของเรา และงานชิ้นนี้ถูกเลือกโดยอาจารย์ขึ้นไปเป็นตัวเลือกการโหวตเพื่อชิงรางวัลประจำเทอมของคณะ กับเพื่อนเราอีกคนนึงที่เป็นดาวรุ่น(ยอมรับว่าหน้าตานางน่ารักจริง เรายังแอบปลื้มเลย) สุดท้ายเราแพ้โหวต เพราะเป็นการตัดสินโดยนับจากยอดไลค์ และรางวัลนั้นตกเป็นของเพื่อนเรา (ทั้งๆที่ใครๆก็บอกว่างานของเราดีกว่า) แต่มองอีกแง่ งานเราอาจจะดีสู้งานของเขาไม่ได้ ก็ได้นี่ อ่ะไม่เป็นไร รอบหน้าพยายามเอาใหม่ก็ได้


เวลาว่าง+เครียดๆเราชอบวาดรูป สำหรับเรามันช่วยสงบจิตใจได้ดี ทำให้สมองไม่ต้องคิดเรื่องอื่นได้แปปนึงเพราะจดจ่ออยู่กับการวาด พอวาดก็อัพลงเฟสนู่นนี่ไปตามประสา และมีคอมเมนต์ๆนึงจากเพื่อนที่ไม่ค่อยสนิทว่า
เพื่อนคนนั้น >> “ภาพนี่เหมือนหน้าเธอจัง” ด้วยความที่เราและเขาเองก็รู้จักกันในระดับที่เรียกว่าเพื่อนได้ และเพื่อนคนนี้เองก็ชอบจิกกัดเรามาตั้งแต่เรียนด้วยกันตอนมัธยมแล้ว เราเลยพยายามทำให้มันขำๆกลับไป ทั้งที่รู้อยู่นิดๆว่า คงจะแซะเราไม่เรื่องใดเรื่องหนึ่ง
เรา >> “จะชมว่าภาพเราสวยใช่เปล่า 555555” (อารมณ์ว่าชมตัวเองสวยงี้)
เพื่อนคนนั้น >> “โขดหินตรงนั้นมันหักๆตรงกลางเหมือนหน้าเธออ่ะ”


ตอนแรกอึ้งก่อน แล้วโกรธทีหลัง เราก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไปอีก ทำไมต้องมาวิจารณ์หน้าตาเราผ่านผลงานของเราด้วย? รูปนั้นมันก็แค่รูปโขดหินธรรมดาๆ ไม่ได้มีส่วนที่เหมือนหน้าคนหรืออะไรเลย เขาโกรธจนร้องไห้ ความอดทนใกล้จะหมดเต็มที เลยตัดสินใจที่จะไประบายให้ครอบครัวฟังครั้งแรก เราเล่าเหตุการณ์นี้ให้ฟังก่อน ตั้งคำถามว่า หน้าตาหนูมันแย่มากขนาดนั้นเลยหรอ?? แล้วเล่าอดีตที่เกี่ยวกับปมนี้ที่ทำร้ายเราให้พ่อกับแม่ฟังทีละเรื่อง บอกหมดว่ารู้สึกน้อยใจยังไง ทั้งเรื่องที่อิจฉาพี่สาวและน้อยใจที่ตัวเองเป็นลูกเป็ดขี้เหร่คนเดียวในบ้าน โดนคำพูดไหนทำร้ายมาบ้าง เราเลยร่ำว่าอยากจะไปศัลยกรรมให้สวย คนอื่นๆเขาจะได้เลิกดูถูกเราเสียที (อันนี้พูดไปเพราะความโมโห จริงๆเรากลัวมาก ไม่กล้าเท่าไหร่ 55555) พ่อได้แต่รับฟังแล้วปลอบอยู่ห่างๆ ส่วนแม่ฟังจากเสียงแล้วร้องไห้ตามเรา (คุยกันทางโทรศัพท์) ทั้งๆที่แม่เป็นคนร้องไห้ไม่บ่อยนัก ปลอบกันไปมาจนเราหยุดร้องไห้ แม่บอก+สอนเราว่า


“คนๆนั้นเขามีค่าพอที่หนูจะเปลี่ยนตัวเอง(หมายถึงศัลยกรรม)เพื่อเขาหรือลูก? ถ้าไม่มีค่าพอขนาดนั้นหนูก็ไม่ต้องเก็บเอามาใส่ใจ แม่เองก็รู้สึกผิด มันเหมือนความผิดของแม่ที่ทำให้หนูเกิดมาหน้าตาไม่ดี...” และอื่นๆอีกยาว


เราเลยรู้ว่าการที่เอาปรึกษาครอบครัวนั้น ตัวเองคิดผิด เรารู้สึกแย่ลงไปอีกที่ทำให้แม่รู้สึกผิดและโทษตัวเอง ทั้งๆที่พวกเขารักเรามาตลอด และเราเองก็รักพวกเขามากๆเช่นกัน เราเจ็บปวดที่ทำให้แม่พูดออกมาแบบนั้น เลยพยายามเหมือนเดิม พยายามกลบปมด้อยตัวเองอีกครั้ง แต่คราวนี้มันยากและแย่ลงเรื่อยๆ ไอ้การที่เราพยายามกลบมันมันเหมือนยิ่งตอกย้ำตัวเองว่าเรามันขี้เหร่ เรามันไม่สวย เรามันไม่ได้เรื่อง


จนตอนนี้เรากลายเป็นคนกลัวการเข้าสังคมไปแล้ว เราเฟดตัวออกห่างจากเพื่อนลองอยู่คนเดียว เรากลัวอะไรที่คนจำนวนมากมุ่งความสนใจมาที่เรา ตอนเราพรีเซนต์งาน เราพูดสิ่งที่เราคิดไม่ออก เรารู้สึกกดดันอย่างที่ไม่เคยเป็น คือเดี๋ยวนี้เราร้องไห้ออกมาทั้งๆที่จุดนั้นไม่ได้มีอะไรเศร้า อะไรที่เราทำแล้วมีความสุขมันเริ่มไม่มีความสุข เราเริ่มนอนไม่หลับ นอนหลับยากมาก พอจะนอน กลับนอนได้แค่2-3ชั่วโมง/วัน เราท้อแท้มาก บางทีก็ไม่อยากจะสู้แล้ว เป็นอาการของโรคซึมเศร้าหรือเปล่าเราไม่แน่ใจ แต่เรากำลังจะตัดสินใจจะเข้าไปหาจิตแพทย์ เพราะเรากลัวตัวเองคิดสั้น เราไม่อยากตายตอนนี้ เรายังไม่ได้ใช้ชีวิต ยังตอบแทนคุณพ่อแม่เลย


สุดท้ายแล้ว เราขอบคุณด้วยใจจริง ที่อ่านเรื่องของเราจนจบ ไม่ต้องเข้าใจความรู้สึกของเราทั้งหมดก็ได้ แค่เข้าใจว่ามีเด็กคนนึงเศร้าและเจ็บปวดจากคำพูดคนอื่นก็พอ เราต้องการกำลังใจบ้าง เราอยากลุกขึ้นไปใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือนคนอื่นๆ แต่ตอนนี้เราไม่มีแรงเหลือที่จะทำแบบนั้นแล้ว เราท้อแท้มากจริงๆ




ปล. เรารู้สึกดีขึ้นที่ได้เรียบเรียงความรู้สึกเป็นข้อความแบบนี้ มันทำให้เราได้พูดในสิ่งที่เราไม่กล้าพูดมาตลอด ขอบคุณอีกรอบนึงค่ะ ^^
ปล2. ถ้าแท็กผิดห้อง ต้องขอโทษด้วยจริงๆค่ะ