"หนึ่งพยัคฆ์ คำราม ตามตะปบ
หนึ่งคนหลบ เกาะไม้เลื้อย ริมผาหิน
ที่ด้านล่าง พญางู รอกลืนกิน
ลมหายใจ ก็โรยริน ไร้เรี่ยวแรง
เถาไม้เลื้อย ที่รับร่าง กลางภัยร้าย
หนูกระหาย ร่าง ขาว-ดำ ช่างกำแหง
ลงฟันแทะ เถาไม้เลื้อย กันเต็มแรง
คนก็แกว่ง อยู่กลางภัย พยัคฆ์-งู
ด้วยไม่รู้ ทางใดใด จะให้รอด
ได้แต่กอด เถาวัลย์ไว้ ให้อดสู
พลันได้เห็น รวงผึ้งอ่อน เอื้อมชิมดู
จึงได้รู้ รสแสนหวาน อันโอชา"
ในการลงทุน เเน่นอนทุกคนต้องมีความโลภทั้งนั้น เพราะเราลงทุนเเล้วก็ต้องการได้ผลกำไรเป็นธรรมดา เเต่เสียดาย ความโลภกลับถูกถ่ายเทไปยัง ผู้บริหารธุรกิจเเละคณะมากเกินขอบเขต จนสามารถ ทรยศหักหลัง คตโกง ในอำนาจของกฎหมายที่พวกตนมีทีมกฎหมายที่ชำนาญกว่า เมื่อเวลาผ่านไป ก็ไปเปิดธุรกิจใหม่ เปลี่ยนชื่อ ใช้นอมินี ทำเเทน เเละครั้นพอเห็นช่องทางที่จะสามารถทำเเบบที่เคยทำมาอีก ก็จะทำต่อไป ๆ ๆ เเละต่อไป เเบบนี้ภาษาพระเรียกว่า อาจิณณกรรม (ทำบ่อยจนเป็นสันดาน)
(เเก้ปริศนาธรรมหัวกระทู้ค่ะ)
"พยัคฆ์คือ อดีตกรรม ตามไล่ล่า
เถาวัลย์คือ กายา สังขารขันธ์
พญางู คือสุดทาง แห่งชีวัน
หนู ขาว-ดำ สองตัวนั้น คือ วัน-คืน
จิตของคน คือชายหนุ่ม ผู้นั้นเล่า
ชีพคนเรา ภัยล้อมรอบ ไร้ใครฝืน
เปรียบน้ำผึ้ง คือพระธรรม ที่ยั่งยืน
ใครได้ลิ้ม ชิมกลืน จักชื่นบาน"