ตื่นเช้ามาก็ร้องไห้ กลางคืนก็ร้อง
เราไม่มีเพื่อนเลยจริงๆ เหมือนอยู่ตัวคนเดียว
เราโทรไปร้องไห้กับพ่อ พ่อบอกให้เราดรอปก่อนมั้ยละค่อยเรียนปีหน้า
ใจนึงเราก็อยากดรอปนะ แต่อีกใจเราอยากตั้งใจเรียนให้จบ
พ่อแม่จะได้ไม่เหนื่อยแต่มันทรมานมากๆ
เวลาทำกิจกรรม เพื่อนเค้ามีเพื่อนกัน คือเราไม่มีเลย ยืนอยู่ตัวคนเดียวทั้งที่ผู้คนเยอะ
เราอยากให้พ่อแม่มาอยู่กับเราที่นี่ แต่จะเป็นไปได้รึป่าว
เราไม่รุ้จะทำไงแล้ว พ่อเราบอกว่ากลัวเราจะเป็นโรคซึมเศร้า
เราก็คิดงั้น พิมไปก็ร้องไห้ไป เราควรทำไงดีคะ
แต่คณะเป็นคณะที่ใช่นะ มหาลัยชื่อดังอันดับต้นๆ
แต่อยู่ไกลบ้านมาก ๆ เราเคยไปอ่านเจอว่าคิดถึงแต่อยาคตตอนทำงาน
แต่ไม่นึกถึงความสุขของตัวเอง และที่เราไม่อยากดรอปอีกอย่าง คือเสียเงินในการใช้จ่ายมามากแล้ว
เราสงสารพ่อแม่หน่ะ แต่ก็สงสารตัวเองเหมือนกัน