#ยาวหน่อยน้ะค้ะ
สวัสดีค่ะ หนูอายุ16เน้อ  ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ชั้นม.4 ใจจริงไม่ได้อยากต่อสายสามัญเลย
หนูอยากต่อสายอาชีพ สายสถาปัตยกรรมค่ะ ชอบออกแบบชอบวาดรูป มากๆๆๆ
แต่แม่บังคับหนูให้เรียนสายสามัญไม่ยอมให้หนูเรียนสายอาชีพเพราะในความคิด
ของแม่แม่คิดว่าสายอาชีพไปได้ไม่กว้างขวางเท่าสายสามัญเหมือนแม่เข้าใจอะไร
ผิดอยู่ แต่ไม่เป็นไรเพื่อแม่หนูทำได้. โดยที่หนูเป็นคนเรียนอ่อนมากๆ เลยไม่เรียนสาย
วิทย์-คณิต เพราะกลัวไปไม่รอด เลยเลือกที่จะเรียนสายศิลป์มีแค่ศิลป์ภาษากับศิลป์คำนวณ
เราอยากเรียนศิลป์ภาษามากเพื่ออยากหลบเลี่ยงพวกคำนวณเกลียดการคำนวณ555
แต่ทางคุณครูไม่แนะนำศิลป์ภาษาเพราะไม่มีพื้นฐานอยู่เลย จึงเลี่ยงศิลป์คำนวณไม่ได้
ต้องจำใจเรียนไป และมารู้ภายหลังว่าโรงเรียนมีศิลป์สถาปัตย์ด้วยแต่ซึ่งตอนเรามาสมัคร
ครั้งแรกทางโรงเรียนไม่ได้บอกเลยว่ามีสายนี้ แอบโมโหเล็กน้อย แต่ทางโรงเรียนนั้น
ก็จะมีเวลาให้ทดลองเรียนประมาณ2เดือนว่าเราโอเคกับสายที่เลือกไหม ถ้าไม่โอเคก็
สามารถย้ายสายได้พอเริ่มเรียนศิลป์-คำนวณไปเรื่อยๆรู้สึกว่ามันไม่ใช่ ไม่ใช่ว่าเรียนไม่ได้น้ะ
แต่ไม่ชอบเลยแหล่ะ เลยขอทางโรงเรียนย้ายสายไปศิลป์สถาปัตย์ทางโรงเรียนก็ไม่อนุญาติ
เพราะจะยุบสายนี้แล้ว เราก็เริ่มเครียดเลยอ่ะ ตอนนี้ก็กลางเทอมแล้วอยากย้ายก็เกรงใจแม่
และมารผู้ทีหลังอีกว่าสายที่เรียนนั้นไม่แตกต่างจากวิทย์คณิตแตกต่างแค่ชื่อและตารางเรียน
คือเป็นสายศิลป์ที่มีเคมีและชีวะคืองงค่ะงง555ไม่ได้แตกต่างจากว-คนเลยกลุ้มใจหนัก
เราอยากเรียนสามัญให้จบแค่ม.4 แล้วค่อยจะไปสมัครสายอาชีพปวช.1ใหม่ในปีหน้าอารมณ์แบบ
ว่าเรียนซ้ำชั้น เสียเวลาหลงทางในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบมา1ปี ต้องมาเรียนกับรุ่นน้อง รุ่นพี่
นั่นก็คือเพื่อนเราเองแต่ไม่ได้เครียดที่ตรงนี้หรอก เครียดตรงที่ว่าจะบอกแม่ยังไงให้แม่
เข้าใจกับปัญหาที่เรามีอยู่ และเราอยากกลับเรียนที่จังหวัดเดิมของเรา เราย้ายมาจาก
ตจว.มาอยู่กับแม่และเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้มาอยู่กับแม่ตลอดระยะเวลา10กว่าปีเราอยู่
กับป้าเรามาตลอดป้าไม่ค่อยมีเวลาดูแลเราต้องทำงานหนักตลอดเราก็ต้องช่วยป้ามาตลอด
ชีวิตตอนอยู่กับป้าค่อนข้างลำบากแต่มีความสุขมากๆ แต่พอมาอยู่กับแม่แล้วชีวิตคือดี
สุขสบายไม่ต้องทำงานลำบากแต่ตรงข้ามกันในชีวิตที่สุขสบายนี้กับไม่มีความสุขทะเลาะ
กับแม่เกือบทุกวันแม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆแม่ชอบให้ความหวังเราแต่สุดท้ายก็ไม่เคยทำได้
บอกว่าจะทำให้เราหายลำบากไม่เหมือนตอนอยู่กับป้าแต่ทุกวันนี้ชีวิตเราลำบากมากเดิม
แม่เราไม่ได้ทำงานเพราะแม่เรามีน้องมาได้2ปีแล้วปีแล้วพ่อเลยให้เลิกทำงานตอนนี้
แม่อยู่บ้านเฉยๆ แต่ไม่มีเวลาไปรับไปส่งเราที่โรงเรียนต้องให้พี่สาวคนที่เป็นลูกสาวป้า
ไปส่ง ขากลับเราต้องหาวิธีกลับเองทุกวัน นี่หรอหายลำบากคือแม่เราก็อยู่บ้านเฉยๆไม่
ได้ทำไรแต่เราต้องมากุ้มใจทุกๆวันว่าจะกลับบ้านยังไง เราเลยอยากกลับไปใช้ชีวิต
อันลำบากแต่มีความสุขนี้กับป้า ขอแม่หลายครั้งแต่แม่กผ้ปฏิเสธตลอด แต่เราก็ทนไม่
ไหวแล้วจริงๆไม่ใช่ว่าไม่อยากอยู่กับแม่ตน้ะ แต่เราสองคนจูนกันไม่ติดเลย
แม่บอกว่าเราไม่ดีพอในสิ่งที่เราอยากได้และแม่เคยสัญญาว่าจะให้แต่กล้บไม่เคย
ได้มันสักที   เราไม่ได้คาดหวังกับสิ่งของเหล่านั้นหรอก แต่เราคาดหวังกับ
คำสัญญาที่แม่เคยให้ไว้แต่แม่กลับทำมันไม่เคยได้ เราต้องมานั่งเสียใจตลอด
เราเปลี่ยนนิสัยของตัวเองจนมีความรู้สึกว่าเราจะนุ่งผ้าขาวได้แล้วตอนนี้แต่แม่ก็ยัง
ไม่เห็นความดีของเราสักทีหรือเพราะว่าเราเคยเป็นเด็กเกเรมาก่อนแม่เลยมอง
ไม่เห็นมันสักทีเราต้องดีอีกแค่ไหน แม่ถึงจะเห็นค่าในความดีของเรา
เครียดจนอยากฆ่าตัวตาย รู้สึกว่าตัวเองเป็นปัญหาของครอบครัว แม่เคยเล่าให้ฟัง
ว่าาเราเกิดมาจากความไม่ได้ตั้งใจเกิดมาจากความผิดพลาด แม่เคยคิดจะทำแท้งเรา
แต่ก็ไม่สำเร็จ เราเลยคิดว่าแม่ไม่ได้อยากมีเราสักหน่อยแม่ไม่ต้องการให้เราเกิดมา
เราก็เสียใจน้ะได้ยินแม่เล่าแบบนี้ เหมือนว่าเราเป็นปัญหาของเค้าไปหมดเลย
บางทีก็อยากฆ่าตัวน้ะว่าเราทำไรก็ผิดไปหมด แต่ไม่กล้าขนาดดนัย
#เราอยากกลับถิ่นของเราและเริ่มการเรียนใหม่ในปีหน้าควรพูดกับเค้าว่ายังไงดีค่ะ
#ขอบคุณค่ะ