ก่อนอื่นเลยเราขอบอกเลยว่าปัจจุบันเราก็ได้ผ่านจุดๆนั้นมาแล้วและตอนนี้เราเป็นรุ่นพี่แล้วค่ะ ใครๆอาจจะไม่เข้าใจว่าทำไมเราถึงมาเล่า มาแชร์ให้ใครๆได้อ่าน เราเชื่อว่าต้องมีคนที่ผ่านจุดๆนั้นมาและก็ไม่ชอบเหมือนเราเท่าไรถึงแม้ว่าจะผ่านมานานแล้วก็ตาม
   ย้อนไปเมื่อตอนที่เราเป็นปี 1 วัยใสที่เด็กมอปลายใฝ่ฝันที่จะเรียนมหาลัย เราก็เป็นเด็กปี 1 ที่มีเพื่อนๆ และก็ทำกิจกรรมสันทนาการตามที่พี่ๆของสาขาจัด เราก็ร้องเพลง เต้นกันสนุกสนานกับเพื่อนๆในช่วงก่อนเปิดเทอมเพื่อทำความรู้จักกับเพื่อนๆและพี่ๆ พอถงวันที่เปิดเทอมซึ่งเราเชื่อว่าทุกคนตื่นเต้นมากกับการเรียนในรั่วมหาวิทยาลัยวันแรกเราก็ไปเจอพี่ๆทำกิจกรรมและพาเราไปเข้าห้องเรียนตามตารางพาเราไปกินข้าวโรงอาหารตามปกติคือวันแรกเรายังไม่รู้ตารางเวลาไหนอะไรยังไง พอเราเห็นตารางเรียนเราเราก็แบบ โอ้ยดีจังพรุ่งนี้ไม่ต้องตื่นเช้ามาเรียน แต่สักพักรุ่นพี่ก้บอกกับพวกเราว่าพรุ่งนี้มาเวลาเดิมนะ เอ้า!! พรุ่งนี้เราไม่มีเรียนเช้าเลยเราต้องมาด้วยและยังไม่พอวันไหนเราไม่มีเรียนเราก็ต้องมาคือแบบคิดเลยตอนนั้นจะให้มาทำอะไร และพอวันต่อมารุ่นพี่ได้เเจกสมุดมาคนละ 1 เล่ม ให้เราเขียนชื่อเรา และให้เพื่อนๆเขียนชื่อข้อมุลนู้นนี้นั้นในสมุดเราด้วย ยังไม่พอให้เราขอรายเซ๊นต์จากรุ่นพี่ปีอื่นๆตอนแรกเราก้ไม่คิดอะไร พอตกเย็นเพื่อนๆอีกห้องก็เลิกเรียนเราก็ทำกิจกกรมสันกันปกติอย่างที่เคยทำ พอสักพักก็มีเสียงผู้ชายโวยวายๆมาที่พวกเราแล้วสั่งเราจัดเเถวแล้วก้มหน้าไม่ให้มองหน้า แล้วก็พูดอะไรเยอะแยะมากมาย และพูดเสียงดังๆในขณะที่สาขาอื่นหันหลังให้สาขาเราที่กำลังโดนว๊ากรุ่นพี่ก็มาล้อมพวกเราไว้ เเล้วก็มาพูดว่าวันนี้ใครมาสาย แต่งตัวผิดระเบียบ ใครไม่ห้อยป้ายชื่อ ใครไม่ไหว้รุ่นพี่ แล้วก็มาสั่งเราให้ไหว้ทุกคนที่ไม่ห้อยป้ายชื่อถ้เขาเห็นว่าไม่มีใครไหว้ เราก็โดนว๊ากไปอย่างนี้ บางวันพาเราไปว๊ากที่ๆมีเเดดร้อนเพื่อนเราเป็นล้มบาง ช๊อคบาง พอว๊ากเราได้ประมาณระยะหนึ่งพอหมดช่วงที่มาวิทยาลัยจัดกิจกรรมเฟรชชี่ก็จะไม่มีการว๊ากแล้ว เราก็มาเรียนตามเวลาตาราง ของเรา ไม่ต้องตื่นเช้าทุกวัน แต่ก้ต้องไหว้รุ่นพี่เหมือนเดิม ห้อยป้ายเหมือนเดิม ขอรายเซ๊นต์รุ่นพี่เหมือนเดิม เพราะมันคือเงื่อนไขในการได้รุ่น พอเรมาสายก็ว๊าก พวกพี่ว๊ากที่เป็นรุ่นพี่ก็ลงโทษว๊ากอีกปีว่าดูแลน้องไม่ดี ให้คุกเข่าแล้วก็แตะ เอารุ่นขอพี่ๆที่เอาไปค้ำประกันให้เรา ณ จุดๆนั้นเราเชื่อสนิทใจว่าพวกรุ่นพี่ๆจะแตกกันเพราะเราแต่พอมารู้มันคือละคร ที่เขาแสดงให้เราทำเพื่อเห็นใจพี่ รักพี่ๆที่ดูแลเรา (ใครๆอาจถ้าเขาบังคับเราหรอ เขาอาจจะไม่ได้ใช้ถ้อยคำทีบังคับเราอย่างชัดเจนแต่รวมๆก็กึ่งบังคับถ้าเราไม่เอารุ่นเราก็ไม่มีพี่รหัส เรียนเองอยากทำไรก็ทำอารมณ์เด็กปี 1 ที่ไม่รู้อะไรว่าในรั่วมหาวิทยาลัยจะต้องเจออะไรบ้าง ) เราเป็นคนหนึ่งเลยที่ก็ไม่ได้สนใจอะไรกับรุ่นมากเท่าไร แต่เราก้รักพี่รหัสของเรา เรากลัวสายรหัสจะขาดถ้าเราไม่เอารุ่นพี่สายรหัสเราเขาดูแลเราดีมากเเอาหนังสือเรียนให้เราในขณะที่แต่ละคนยังไม่มีหนังสือเรียน มีการจดเนื้อหาให้ว่าตรงนี้สำคัญ เวลาเราทำกิจกรรมมาเหนื่อยๆไม่มีน้ำกินพี่ก็ไปซื้อน้ำมาให้เรา ซื้อขนมมาให้เรา บอกเลยเราโชคดีมากที่ได้อยู่สายนี้ พี่ให้คำปรึกษาได้ทุกเรื่องคุยกันด้วยเหตุผลเสมอ   เราก็ยอมทนเพื่อพี่รหัสของเรา พอมาถึงจุดๆที่สาขาเรามีการจัดกิจกรรมให้ปี 1วัยใสเราไปทำกิจกกรมอาสา 2วัน 1 คืน โดยเขียนหนังสือให้ทางมหาวิทยาลัยบอกว่าจะไปทำกิจกรรมอาสาทำใบขออนุญาตอะไรปกติ  รุ่นพี่ก็นัด วัน เวลา ที่จะขึ้นรถ พอเรานั้นงรถไปถึงที่ที่จะทำกิจกรรม เรามองเห้นพวกพี่ว๊ากนั้งรถมารอเราตรงที่ๆเราจะต้องลงรถ พอรถจอดเราก็ลงรถ พี่ว๊ากก็ตะโกนให้รีบวิ่งมาเข้าแถว แล้วให้ ผู้ชาบหมอบกับพื่นถนนไรงี้ พอเราทำกจกรรมเสร็จนั้งรถไปที่พัก เราก็คิดจะได้เก็บของเข้าห้องแล้ว แต่มันไม่ใช่อย่างที่คิดเลย  พอรถจอดปุ้บเราต้องรีบวิ่งลงรถวิ่งลงไปที่ทะเลที่มีรุ่นพี่ยืนแล้วยงไม่พอเราต้องรีบขึ้นฝั่งมายืนที่หาด เราคิดเลยโดนว๊ากอีกแล้วอ่อ รุ่นพี่ก็ว๊ากเราซักพักแล้วพี่บัณฑิตที่เคยว๊ากเราก็มาว๊ากอีกแบบสุดๆเลย พวกเราก็โดนลุกนั้ง  ผู้ชายก็วิดพื้นอะไรประมาณนั้น ให้ประธานรุ่นของเรามารับผิดชอบพวกที่มาสายบ้าง คนที่ไม่บ้าง หลังจากนั้นก็ให้เข้าฐาน พอเริ่มใกล้เย็นเราก็ได้เข้าห้องพัก อาบน้ำล้างตัว แล้วไปกินข้าว เราก็คิดคงสบายแล้วแหละพอกินข้าวเสร็จ ให้เราไปนั้งในห้องประชุมข้างที่นั้งกินข้าวสักพัก เราก็โดนว๊ากอีกแล้ว รุ่นพี่ปิดไฟแล้วทำโดนลุกนั้ง 100ครั้งบาง 50 ครั้งบาง ยังไม่จบเเค่นี้รุ่นพี่สั่งให้เข้าไปในห้องประชุมอีกที่ที่ไม่มีใครสามารถเห็นได้ โดนว๊ากเหหมือนเดิมตามเคย เราโดนซักลุกนั่ง ต่อครั้ง ไม่ต่ำกว่า 100 ครั้ง รวมๆแล้วไม่ต่ำกว่า 500 ครั้งเลยลุกนั้งจนขาแทบไม่รู้สึกอะไรเลย ตอนนั้นคิดในหัวเลยจะเป็นไรไม่มันเป็นห้องที่แบบคนเข้าไปเยอะมา อากาศหายใจไม่พอ น้ำก็หิว เหงื่อก็ออก หายใจไม่ออกอีกเราเป็นคนที่ถ้าอากาศร้อนไม่ถ่ายเท เราาจะเหงื่อออกเยอะมาก แน่นอนเราสูยเสียน้ำไปแล้วโดนว๊ากก็เกือบๆ 5ทุ่มตั้งแต่ 1ทุ่มด้วยมั่ง เราไม่สามารถรู้เวลาได้เลยเราโดนยืดของมีค่าทุกอย่าง ของในกระเป๋าก็โดนค้น ความเป็นส่วนตัวไม่มีเลย
ทางมหาวิทยาลัยก็คงไม่รู้ว่าเราต้องไปเจออะไรแบบนี้เราแค่อยากให้มาดูด้วยตัวเองอาจารย์สาขาเราไปค่ะแต่เขาก็ไม่ได้ช่วยอะไรเราเราไม่ได้โทษอาจารย์เราแต่เขาคงเห็นว่ามันทำกันมาทุกๆปีทุกรุ่นมั่ง
  เราเพียงแค่อยากให้มหาวิทยาลัยทุกเเห่งใส่ใจกันมากขึ้นไม่ใช่มาแก้ปัญหาเมื่อมันสายไปเท่านั้นเอง บางคนอาจบอกฝึกความอดทนเราไม่ได้มาเรียนเพื่อฝึกอะไรแบบนี้ เเค่เราต้องอดทนเจอคนเห็นแก่ตัว เอาหน้ารุ่นพี่ เอาเปรียบเรา