หลังจากที่เคยนำนิยายเรื่องนี้ไลงไว้ในเว็บนิยายเว็บหนึ่ง ประมาณ 3 ตอน ก็ต้องหยุด เพราะไม่มีผู้อ่านเข้ามา^^^
วันนี้จึงลองนำมาลงในพันทิบ ห้องนักเขียนดู
start

กระทู้ลิขิตรัก
บทนำ

จ่ากล้าหาญ เดินตามคนร้ายเข้ามาในซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่ง หลังจากที่เขาได้รับแจ้งจากสายว่า มีคนร้ายเข้ามาในซอยนี้
จ่ากล้าหาญ เดินตามมาจนกระทั่ง มาถึงบ้านล้างหลังหนึ่ง ซึ่งอยู่ท้ายซอย เขาเดินเลี้ยวตามเข้ามาในบ้าน อย่างไม่คิดเลยว่า คนร้ายจที่ตามนั้น จะมีอาวุธหรือไม่
พอเดินเข้ามา จ่ากล้าหาญ ก็สะบทอย่างหัวเสีย เพราะคนร้ายที่ตามมาตลอดนั้น ตอนนี้หายไปเสียแล้ว
หายไปไหนวะ""
จ่ากล้าหาญ สอดส่ายสายตาพยายามมองหาคนร้าย แล้วเขาก็ต้องชะงัก เมื่อมีวัตถุเย็นๆแข็งๆจ่าที่คอทางด้านหลัง
"อยู่เฉยๆนะจ่า ไม่งั้นผมยิงจ่ากระจุยแน่"
คนร้ายพูดเสียงเค่ม
"แกต้องการอะไร"
จ่ากล้าหาญ ถามออกไปด้วยน้ำเสียงเค่มพอกัน
คนร้าย หัวเราะในลำคอ พูดว่า
"จ่าอยากรู้จริงๆหรอ ว่าผมต้องการอะไร"
ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะ ก่อนที่คนร้ายจะทำร้ายความเงียบด้วยเสียง
ปัง
๑ ชั่วโมงต่อมา
เจ้าหน้าที่ร่วมกะตัญญู เจ้าหน้าที่ตำรวจ และผู้สื่อข่าว
ต่างก็มาอยู่ในที่เกิดเหตุ ซึ่งเปบ้านล้างสองชั้น ครึ่งปูนครึ่งไม้ ตั้งอยู่ท้ายซอยเปลี่ยวย่านชาญเมือง
ข่าวการเสียชีวิตของเจ้าหน้าที่ตำรวจยศจ่าออกเผยแพร่ไปทั่วทุกสถานีโทรทัสน์

ดาหวัน นั่งได้ยินข่าวการเสียชีวิตของเจ้าหน้าที่ตำรวจยศจ่า เธอจึงละสายตาจากงานที่ทำอยู่ในมือ ซึ่งเป็นการถักไหมพรม
เธอมองจอโทรทัสน์ ภาวนาอย่าให้เป็นสามีเธอเลย
แต่ความจริงก็ย่อมเป็นความจริง เมื่อผู้ประกาสข่าวเอ่ยชื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจผู้เสียชีวิต
"จ่ากล้าหาญ วิวัฒน์กาญจน์"
ดาหวัน ปล่อยไหมพรมในมือล่วงลงพื้น น้ำตาไหลออกมาโดยที่ไม่ตั้งใจ
พาคิน เด็กชายวัยเจ็ดขวบ ได้ยินเสียงสะอื้นของแม่จึงลุกขึ้นจากที่นอน เปิดประตูห้องเดินออกมาหามารดา ที่นั่งตัวสั่นจากแรงสะอื้นอยู่
"แม่เป็นอะไรครับ ใครทำอะไรแม่ บอกต่อมานะ เดี๋ยวต่อไปจัดการให้"
เด็กชายไม่พูดเปล่า ชูกำปั้นเล็กๆขึ้นให้มารดาดูอีกด้วย
ดาหวัน เห็นบุตรชายเพียงคนเดียวของเธอกับสามีแล้วอดขำไม่ได้
"แม่ไม่เป็นอะไรหรอกต่อ พอดีฝุ่นเข้าตาน่ะ"
"หรอครับ" พูดจบ พาคิน ก็เดินเข้าไปกอดมารดาอย่างที่ชอบทำป