คือเรื่องมันก็มีว่า ผมได้ไปรู้จักเพื่อนคนนึงในช่วงทำกิจกรรมของ วิทยาลัย ครับ เพื่อนคนนี้เฟรนลี่ นิสัยดี แล้วก็เป็นผู้ชายแท้ๆตอนช่วงแรกๆ ผมก็ไม่ได้คิดไรหรอกครับ แต่ไม่รู้ทำไมว่าจะต้องเก็บรูปมันไว้ในโทรศัพท์เยอะกว่ารูปตัวเองสะอีก (ตอนนั้นผมยังไม่รู้ตัวว่าชอบมันอ่ะครับ) และผมก็เริ่มรู้สึกว่าอยู่กับเพื่อนคนนี้แล้วสบายใจ สนุกดี มีอะไรก็พูดตรงๆ
เอาแล้วไงครับ ผมสับสน วุ่นวายใจ แอบหึงมันมากขึ้น ทั้งที่รู้ตัวนะครับว่าไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวของเพื่อนคนนี้เลยด้วยซำ้ เราผ่านเรื่องดีๆมาด้วยกันเยอะ ผมก็ยิ่งรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ ตอนแรกๆผมก็ไม่มั่นใจในความรู้สึกตัวเองหรอกว่าใช่หรือป่าว พอเวลามันผ่านไปเรื่อยๆ ผมเลยมั่นใจเลยว่าผมชอบมัน ในเวลาที่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน ไปกินข้าว ไปเที่ยวด้วยกันบ้าง มันรู้สึกยังไงไม่รู้บอกไม่ถูกเลยครับ แต่ผมก็ยังแอบชอบเพื่อนคนนี้ ก็ได้แต่คอยเป็นเพื่อนที่ดี ทำในสิ่งที่มันสบายใจ เป็นเพื่อนที่ให้กำลังใจมันห่างๆ ผมก็รู้สึกดีครับที่ได้ทำอะไรให้คนที่ผมรัก ถึงจะไม่ได้ความรักตอบมาก็เถอะ แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ได้ความรักในแบบเพื่อนจากมัน สิ่งที่ผมเกลียดที่สุดคือ.... "ทำไมผมต้องรักเพื่อนคนนี้ด้วย"  "ทำไมต้องรู้สึกพิเศษด้วยว่ะ " มันก็เหนื่อยนะครับที่ต้องปิดบัง ยอมแพ้ที่จะหลอกความรู้สึกตัวเองไปวันๆ มันทรมานนะครับ เหนื่อยใจสุดๆ เห็นรูปเก่าๆทีไรก็อดคิดถึงช่วงเวลาดีๆไม่ได้ ผมคิดถึงช่วงเวลาดีๆแบบนั้นตลอดโคตรจะเพ้อเจ้อ ผิดที่ผมเองล่ะครับ ใจมันชอบในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เพื่อนเองก็มีความสุขกะคนที่เขารัก ผมแค่ต้องการจะตัดความรู้สึกนี้ไป จะได้เป็นเพื่อนกันปกติซะที ผมขอแค่เห็นเพื่อนคนนี้มีความสุข ได้ช่วยเหลือเวลาที่มันทุกข์ ได้เป็นเพื่อนที่ดีแบบนี้ตลอดไปก็ดีใจมากๆแล้วครับบ
              ความรู้สึกมันอยากที่จะอธิบายออกมาเป็นตัวหนังสือหรือคำพูดเนาะ...



ผมไม่รู้ว่าผมจะทำไงต่อไปดีครับ อยากขอคำแนะนำจากเพื่อนๆในพันทิปหน่อยครับ