ผมคนนึงที่มีแฟนครั้งแรกอายุ มปลาย แฟนผมเป็นคนที่ติดเที่ยวมากๆจะบอกว่าขอไปที่นู้นที่นี่ต่อกลับที 1-2 ทุ่มตลอด ส่วนผมเป็นคนที่ติดบ้านมากไม่ชอบสิ่งแวดล้อมที่มันวุ่นวายจะอยุ่ในห้องอ่านการ์ตูนบ้างนอนบ้างเป็นปกติ การที่ผมไม่ค่อยมีสังคมเท่าไหร่ ในเฟสเงียบเป็นป่าช้าแชทกลุ่มไม่ยุ่งมีเพียงรอการตอบรับของแชทจากแฟนบ้าง + เป็นคนที่คิดมากสุดๆ ความรักเราเริ่มเพียง 2-3 เดือน ผมรู้สึกกุล้มใจมากๆคือวันหยุดตัวไม่ติดบ้านต้องออกตลอด แถมมีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชายที่ทำให้ผมวิตกมาก บางทีเที่ยวด้วยกันเป็นกลุ่ม ผมซึ่งชอบอยู่บ้านมากๆเลยไม่ค่อยได้เที่ยว วันไหนที่เราได้เที่ยวด้วยกันผมจะวางเป้าหมายแล้วไปคือจบที่เดียวกลับบ้าน บางทีเที่ยวจะผมเสร็จบอกจะแวะนู้นนี่ก็กลับบ้านเวลาที่บอกไว้ แต่ตอนที่เราอยู่ด้วยกันก็ดีมีความสุข ผมควรมีความสุขกับช่วงเวลานี้ไหมครับ? บางทีการไม่ต้องคิดมากทางออกของผมคือนอนจะตื่นก็ตอนที่เขาตอบแชทเราเพราะเปิดเสียงแจ้งเตือนดังๆ


อยากเล่าประสบการณ์ไว้ครับตอนที่คุณเที่ยว คนที่รอเขาก็รอที่จะอยากคุยเพราะตอนเวลาคุณเที่ยวคุณคงไม่ได้สนใจมือถืออยู่แล้ว

ปล เทอเป็นคนที่ขยันมากๆผมรักที่นิสัยของเขามากครับแม้จะเที่ยวแต่บางเวลาเขาขยันในหน้าที่ตัวเองมากๆ