เมื่อถึงวันหนึ่งมันเกินกว่าจะรักษาครอบครัวไว้ได้ หลังที่พยายามมาที่สุดแล้ว เรากับสามีจึงตัดสินใจเซ็นใบหย่า ปล่อยให้ต่างฝ่ายไปมีชีวิตของตัวเอง แต่สิ่งที่เรากำลังเครียด และกังวลจนตอนนี้รู้สึกสับสนมากๆ คือเรื่องลูกค่ะ ลูกสาวอายุ 2 ขวบครึ่ง ติดพ่อมาก ตอนนี้เขาออกจากบ้านไปแล้ว (ไปอยู่กับภรรยาใหม่) แต่เขาจะมารับลูกจากรร. พาลูกไปเที่ยว และมานอนกับลูกอาทิตย์ละ 2 ครั้ง (ลูกสาวอยู่บ้านกับแม่เราค่ะ เรามาทำงานตจว. กลับไปบ้านอาทิตย์ละ 2 ครั้ง) แต่ถ้าเขามาบ้าน เราก็จะหลีกเลี่ยงไม่กลับบ้านในวันที่เขามา เพื่อจะได้ไม่เจอกัน (ไม่ได้เกลียดกัน แต่คิดว่าไม่เจอดีกว่า เราคุยกันแต่ธุระสำคัญทางโทรศัพท์) ดังนั้นตอนนี้คือ ลูกจะไม่ได้เจอพ่อกับแม่พร้อมๆ กันเลย คือไม่เจอพ่อคนนึง ก็เจอแม่คนนึง หลายครั้งลูกถามเราว่า ปะป๊าไปไหน เราก็ตอบว่าป๊าไปทำงาน
             สิ่งที่เราคิดไม่ตกตอนนี้คือ เราควรจะทำยังไงต่อไป กังวลไปต่างๆ นานา ว่าลูกจะมีปมด้อยไหม ถ้าเขาเริ่มโตและจำความได้ เขาจะรู้สึกไหมว่าทำไมพ่อแม่เขาไม่อยู่ด้วยกันเหมือนคนอื่นๆ และเขาจะโตมาเป็นเด็กมีปัญหาไหม เราควรให้พ่อเขาเจอกับลูกไปแบบนี้ตลอดจนโต หรือว่าขอร้องให้เขาไม่ต้องมาหาลูกเลยเพื่อให้ลูกจำเขาไม่ได้ แล้วคิดว่าพ่อเขาตายไปแล้วดีกว่า (ซึ่งมันคงไม่ยุติธรรมกับอดีตสามี เพราะเขาก็คิดถึงและรักลูกมากเหมือนกัน) แต่ที่เรามีความคิดแบบนี้ เพราะคิดว่าเมื่อเขามีภรรยาใหม่แล้ว และมีความเป็นไปได้ว่าต่อไปเขาจะถูกห้ามไม่ให้มาหาลูก (ครอบครัวเรารู้จักนิสัยผู้หญิงคนนั้นค่อนข้างดี เธอรู้ว่าสามีเรามีครอบครัวมีลูก มาเล่นกะลูกเราบ่อยๆ ด้วยซ้ำไป แต่เธอก็ยังพยายามจะเอาสามีเราไปให้ได้ เราก็เลยยกให้ไป เราจึงเกรงว่าต่อไป เธอจะห้ามไม่ให้เขามาเจอลูกอีก) ซึ่งเมื่อถึงตอนนั้นหากลูกจำความได้แล้ว จะกลายเป็นว่าลูกจะยิ่งเสียใจที่พ่อไม่มาหา พ่อไปมีคนใหม่แล้วลืมลูก แล้วจะยิ่งเป็นปมด้อยหรือเปล่า
             แต่ทุกอย่างนี้ ล้วนแล้วแต่เราคิดไปเองทั้งนั้น จึงทำให้เราตัดสินใจขอความเห็น จากคนที่เคยตกอยู่ในสถานการณ์นี้ ว่าแบบไหนกันแน่ที่ลูกต้องการ อย่างน้อยก็จะได้เป็นแนวทางในการแก้ปัญหาของเราได้บ้าง
             ขอบคุณค่ะ