เหตผลที่ว่า ทำไมเราไม่ใช้กล้องฟิล์ม ในวันที่โลกมีกล้องดิจิตอล
ในปี 1965 เราถ่ายภาพเองด้วยกล้องของเพื่อน ฟิล์ม 120 เป็นกล้องที่เพื่อนคนหนึ่งเอามาถ่ายภาพเล่นที่โรงเรียน เจ้าของกล้องเรียกใครต่อใครมาถ่ายภาพ เราอยากกดชัตเตอร์บ้าง จึงขอถ่ายภาพเองสักรูป แต่เราไม่ถ่ายภาพเพื่อนๆ หันกล้องไปที่สระน้ำและถ่ายภาพบัว แต่ภาพใบแรกในชีวิตใบนั้นเราไม่เคยเห็น เพราะเพื่อนไม่ได้อัดขยายมาให้เราได้ดู
ต่อมาอีกสี่ปี เราได้ถ่ายภาพครั้งที่สองในชีวิต ด้วยกล้องคอมแพคฟิล์มของเพื่อนอีกเหมือนกัน คราวไปเที่ยวอยุธยา เจ้าของกล้องถ่ายแต่ภาพเพื่อนๆ แต่เรากดชัตเตอร์ไปที่องค์เจดีย์ เป็นภาพที่เราตะแคงกล้องให้เอียง เพื่อเห็นทั้งยอดและฐานองค์เจดีย์ ภาพที่สองในชีวิตนี้เพื่อนอัดขยายมาให้เป็นภาพขาวดำและเก็บเอาไว้จนวันนี้
เราไม่เคยมีกล้องถ่ายภาพของตัวเองเลย จนวันหนึ่งมีลูกชายแรกเกิด วันนั้นเราคิดว่าการบันทึกภาพลูกคือสิ่งที่ต้องทำเพื่อบันทึกความทรงจำ จะบอกว่าเพราะมีลูกจึงเป็นจุดตั้งต้นให้เราเดินเข้าสู่ถนนการถ่ายภาพอย่างเต็มตัว กล้องตัวแรกที่ซื้อ คือกล้องโกดักฟิล์ม 110 แต่เพราะเลนส์มันตายตัว จึงเปลี่ยนมาเป็นกล้องโกดักอีกตัวที่ปรับมุมของภาพได้สองระยะคือ ภาพมุมธรรมดากับภาพที่เป็นช่วงเทเลโฟโต้
แม้จะเป็นกล้องโกดัก ฟิล์ม 110 แต่มันก็ทำให้เราสนุกและทำให้เก็บภาพสำคัญเอาไว้ในชีวิตได้ จนวันหนึ่งเรารู้สึกถึงความไม่ละเอียดของการอัดขยายจากฟิล์มเล็กๆ จึงเปลี่ยนมาเป็นกล้อง 35-135 และตั้งแต่นั้นมา เราก็เริ่มเป็นมืออาชีพ ที่รับจ้างถ่ายภาพงานต่างๆ ที่มีรายได้จากการถ่ายภาพมากกว่าเงินเดือนครูที่ได้เพียง 1,050 บาท ต่อเดือน
แล้ววันหนึ่งการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตก็มาถึง เมื่อออกจากการเป็นครูประชาบาล เข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ ที่เป็นโรงพิมพ์ออฟเซ็ท และทำให้ได้มีโอกาสถ่ายภาพแบบเชิงศิลป์มากขึ้นเพราะไม่ได้รับจ้างถ่ายภาพแล้ว “และมีเงินมากพอจากเงินเดือน” ที่จะซื้อฟิล์มมา “เผาเล่น”
เหตผลที่ว่า ทำไมเราไม่ใช้กล้องฟิล์ม ในวันที่โลกมีกล้องดิจิตอล ?
ในปี 1965 เราถ่ายภาพเองด้วยกล้องของเพื่อน ฟิล์ม 120 เป็นกล้องที่เพื่อนคนหนึ่งเอามาถ่ายภาพเล่นที่โรงเรียน เจ้าของกล้องเรียกใครต่อใครมาถ่ายภาพ เราอยากกดชัตเตอร์บ้าง จึงขอถ่ายภาพเองสักรูป แต่เราไม่ถ่ายภาพเพื่อนๆ หันกล้องไปที่สระน้ำและถ่ายภาพบัว แต่ภาพใบแรกในชีวิตใบนั้นเราไม่เคยเห็น เพราะเพื่อนไม่ได้อัดขยายมาให้เราได้ดู
ต่อมาอีกสี่ปี เราได้ถ่ายภาพครั้งที่สองในชีวิต ด้วยกล้องคอมแพคฟิล์มของเพื่อนอีกเหมือนกัน คราวไปเที่ยวอยุธยา เจ้าของกล้องถ่ายแต่ภาพเพื่อนๆ แต่เรากดชัตเตอร์ไปที่องค์เจดีย์ เป็นภาพที่เราตะแคงกล้องให้เอียง เพื่อเห็นทั้งยอดและฐานองค์เจดีย์ ภาพที่สองในชีวิตนี้เพื่อนอัดขยายมาให้เป็นภาพขาวดำและเก็บเอาไว้จนวันนี้
เราไม่เคยมีกล้องถ่ายภาพของตัวเองเลย จนวันหนึ่งมีลูกชายแรกเกิด วันนั้นเราคิดว่าการบันทึกภาพลูกคือสิ่งที่ต้องทำเพื่อบันทึกความทรงจำ จะบอกว่าเพราะมีลูกจึงเป็นจุดตั้งต้นให้เราเดินเข้าสู่ถนนการถ่ายภาพอย่างเต็มตัว กล้องตัวแรกที่ซื้อ คือกล้องโกดักฟิล์ม 110 แต่เพราะเลนส์มันตายตัว จึงเปลี่ยนมาเป็นกล้องโกดักอีกตัวที่ปรับมุมของภาพได้สองระยะคือ ภาพมุมธรรมดากับภาพที่เป็นช่วงเทเลโฟโต้
แม้จะเป็นกล้องโกดัก ฟิล์ม 110 แต่มันก็ทำให้เราสนุกและทำให้เก็บภาพสำคัญเอาไว้ในชีวิตได้ จนวันหนึ่งเรารู้สึกถึงความไม่ละเอียดของการอัดขยายจากฟิล์มเล็กๆ จึงเปลี่ยนมาเป็นกล้อง 35-135 และตั้งแต่นั้นมา เราก็เริ่มเป็นมืออาชีพ ที่รับจ้างถ่ายภาพงานต่างๆ ที่มีรายได้จากการถ่ายภาพมากกว่าเงินเดือนครูที่ได้เพียง 1,050 บาท ต่อเดือน
แล้ววันหนึ่งการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตก็มาถึง เมื่อออกจากการเป็นครูประชาบาล เข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ ที่เป็นโรงพิมพ์ออฟเซ็ท และทำให้ได้มีโอกาสถ่ายภาพแบบเชิงศิลป์มากขึ้นเพราะไม่ได้รับจ้างถ่ายภาพแล้ว “และมีเงินมากพอจากเงินเดือน” ที่จะซื้อฟิล์มมา “เผาเล่น”