วันนี้ครอบครัวเราไปรับประทานอาหารค่ำกันที่ร้านแห่งหนึ่งแถวไทรน้อย นนทบุรี เป็นร้านอาหารธรรมดา เน้นปลาเป็นหลัก ไม่ได้หรูหราอะไร บ้านๆ เป็นโซนห้องแอร์3ห้อง หลายโต๊ะรวม และโซนพัดลม

เราเข้าไปนั่งโซนแอร์ ว่างอยู่โตีะเดียวที่เป็นโซนแอร์ ซึ่งมีแขกโต๊ะนึงนั่งอยู่ 10กว่าน่าจะได้

ข้างในห้องเสียงดังมาก อีเล้งเคร้งโคร้ง มากเวอร์ เดินเข้าเดินออกไปตามอาหาร ร้านนี้ค่อนข้างทำช้า มีพนง.ไม่กี่คน เราเห็นที่วิ่งเสริฟมีอยู่2คน แล้วก็บ่นๆ โอ๊ยช้า ข้าวเมื่อไหร่จะได้ สั่งเพิ่มไป เดินเข้าเดินออกไปตาม ข้าวละ ข้าวละ จนพนง.ต้องพูดว่าสักครู่นะครับ (เหมือนประมาณว่าข้าวยังไม่สุกดี ยังไม่ระอุ) พอพนง.มาเสริฟโต๊ะเราก้ทวงข้าวละๆๆ พนง.เหมือนเหนื่อยบอกว่า สักครู่นะครับ ผมไม่ทันจริงๆผมวิ่งเสริฟอยู่คนเดียว (พนง.เหงื่อแตกจริงๆ วิ่งเสริฟเลยแหละ)

จากนั้นเหตุการณ์ที่บ้านเราเจอ ทุกคนมองหน้ากันแล้ว แม่เราพูดว่าคิดถูกคิดผิดเนี๊ยที่ย้ายเข้ามานั่งข้างในนี้
คือเสียงไม่เกรงใจใคร เราเข้าใจอารมณ์คนจีนเวลาคุยนะจะเสียงดังๆหน่อยแต่นี่ไม่ใช่ว่าคุยภาษาจีนนะ ภาษาไทยก็ด้วย

พอจะถ่ายรูป มายืนระนาบเดียวกับโต๊ะเราแทบติดโต๊ะเรา จนพ่อเราต้องขยับที่วางน้ำแข็งให้

หลังจากนั้นบ้านเราก็ทานอาหารกัน แม่เรายิ้มๆแปลกๆ เราก็เลยถามว่ามีอะไรหรอ แม่บอกว่าเค้าชี้ๆมาที่เรากับพี่ที่นั่งหันหลัง แล้วก็ทำท่าหน้าตาไรงี้ แล้วก็ขำกัน ประมาณว่าพี่เรากับเราอ้วน ใช่ค่ะ บ้านเราอ้วน แต่ก็มีคนนึงที่ผอมและผอมกว่าคนที่ชี้ด้วย เราหันไปมอง ก็ยังมองๆขำๆ ซึ่งเราไม่โอเคมาก

ทั้งมารยาทในร้านอาหาร คนไทยเองที่เป็นญาติก็น่าจะบอกบ้าง หรือลดเสียงของตัวเองก็ได้ และการชี้ๆคนอื่นนินทาแล้วขำนี่โคตรทุเรสอะ อาหารมื้อนี้เซงกับบรรยากาศมากๆ