จริงๆนะ เดี๋ยวนี้เพิ่งรู้ตัว ว่าตัวเองกลายเป็นคนที่เห็นแก่ตัว ไร้น้ำใจ มองโลกในแง่ร้าย มองเรื่องร้ายๆในสังคมเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ดูข่าวฆ่ากันตาย ข่มขืน ค้ายา ปล้นจี้ เราเริ่มรู้สึกเฉยชากับสิ่งพวกนี้แล้ว แล้วเราคิดว่า ทุกคนบนโลก นอกจากพ่อแม่ พี่น้อง ทุกคนล้วนมองผลประโยชน์ตัวเองเป็นหลัก ไม่มีใครจริงใจให้กันร้อยเปอร์เซ้น ต่างต้องมีผลประโยชน์แลกกัน มองกันที่เปลือกนอก คนสวยคนหล่อ คนรวย คนเก่ง คือคนดีของสังคม
ถ้าลองย้อนกลับไปมองตัวเอง เมื่อ สิบกว่าปีก่อน ตอนนั้น อยู่ ม ต้น เราเคยคิดว่า ทุกคนน่าจะเป็นมิตร รอบตัวเราน่าจะดีกับเราถ้าเราดีกับเค้า เรามีความหวังที่จะมีความรักดีๆ เพื่อนดีๆ ช่วงนั้นอ่านนิยายหนักมาก ฝันว่าจะได้เจอผู้ชายแบบนั้นบ้าง เราฝันว่า พอเข้ามหาลัยแล้วเราจะทำนั้นนี่ จะเป็นนั้นนี้ มีหลายสิ่งที่อยากทำเต็มไปหมด
พอขึ้น ม ปลาย ก้ได้เป็นเชียร์ลีดเดอร์ของโรงเรียน ไปแข่งขัน เพื่อนดี ชีวิตในโรงเรียนสนุก มีการแอบรักผู้ชายเพื่อนร่วมห้องให้หัวใจชุ่มช่ำ
แต่พอเข้ามหาลัย เราก็เริ่มป่วยเป็นโรคผมร่วงจากกรรมพันธ์ ผมบางเลย เราเครียดมาก จนกลายเป็นคนวิตกกังวล อารมณ์เริ่มแปรปรวน ไม่อยากพบใคร เพราะอาย เพราะเราอยากไว้ผมยาว พอเข้ามหาลัยใครๆ ก็อยากไว้ผมยาว แต่เราดันมาร่วง เลย รู้สึกผิดหวังในชีวิตมาก เป็นคนรักสวยรักงาม ทีนี้ เราก็เริ่มมีปัญหากับรูมเมท จนถึงขั้นเราต้องออกจากมหาลัย เพื่อสอบเข้ามหาลัยที่อยู่ใกล้บ้าน เรากลายเป็นที่ไม่อยากออกไปไหน เพราะอายเรื่องผม วิตกกังวลเรื่องผม แต่ก็รักษาจนมันดีขึ้น แล้วเราก็เข้ามหาลัยใหม่ ชีวิตในมหาลัยใหม่ เรากลายเป็นคนที่ำม่อยากรู้จักกับใคร เพราะกลัวคนมองเราว่าผมบาง จริงช่วงนั้น ถ้าเราเข้ากับเพื่อนๆ อาจจะได้เป็นเป็น ลีดคณะ แต่เราก็ทิ้งโอกาสนั้นไปเพราะ กลัวผมร่วงจากการแต่งผม และไม่มั่นใจในตัวเอง ความสัมพันธ์กับเพื่อนในภาค ก็ไม่ค่อยดีเพราะเราไม่ค่อยเข้าภาค เหมือนปฏิเสธเพื่อน เพื่อนนอกภาค เเรกๆ เราก็สนิทนะ แต่นานๆไป ก็หายไป ไม่รู้เพระาอะไร
เรื่องความรัก คือเรื่องที่เลวร้าย รักใครไม่เคยสมหวังเพราะเราหน้าตาไม่ดีพอ ยิ่งกังวลเรื่องผม ไม่มั่นใจ ยิ่งทำให้ไม่กล้าเข้าหาใคร รักใครเค้าก็ไม่รัก มันเป็นเรื่องที่ฝั่งใจ จนเรามองว่า ทุกวันนี้คนเราชอบใครสักคนเพราะหล่อสวย
จากนั้น เราก็เริ่มโพสบ่นเรื่องไม่ดีในเฟส ตั้งแต่ ปี 1 ตั้งแต่เรื่องผมบาง เรื่องความรัก ทุกวันๆ ความทุกข์ทุกอย่างเราระบายผ่านมัน จนทำให้เพื่อนเริ่มหนี แล้วเราก็เริ่มซึมซับความรู้สึกเลวร้ายไปทุกวัน อ่านข่าวคนฆ่ากัน สังคม เริ่มก่นด่าชีวิตตัวเอง แล้วเริ่มไปถึงคนอื่นที่เราอิจฉา เพราะเราอยากให้มีวิตดีๆแบบพวกเขา อยากสวยหล่อแบบนั้น อยากมีแฟนหล่อๆ แบบเขา อยากมีงานดีๆ โดยที่ตอนเรียนเราไม่ใส่ใจเรื่องเรียนเท่าไหร่ จนจบออกมากลายเป็นคนที่ไร้ประสิทธิภาพ
ทุกวันนี้เราต้องไปหาจิตแพทย์เพื่อปรับสภาพอารมณ์ของเรา ไม่ให้จมดิ่งไปกับความเลวร้ายของจิตใจ เรารู้สึกว่าตัวเองเลวขึ้น ไม่ไร้เดียงสา ไม่ใช่คนดี
รู้ตัวอีกที กลายเป็นคน มองโลกในแง่ร้ายไปแล้ว
ถ้าลองย้อนกลับไปมองตัวเอง เมื่อ สิบกว่าปีก่อน ตอนนั้น อยู่ ม ต้น เราเคยคิดว่า ทุกคนน่าจะเป็นมิตร รอบตัวเราน่าจะดีกับเราถ้าเราดีกับเค้า เรามีความหวังที่จะมีความรักดีๆ เพื่อนดีๆ ช่วงนั้นอ่านนิยายหนักมาก ฝันว่าจะได้เจอผู้ชายแบบนั้นบ้าง เราฝันว่า พอเข้ามหาลัยแล้วเราจะทำนั้นนี่ จะเป็นนั้นนี้ มีหลายสิ่งที่อยากทำเต็มไปหมด
พอขึ้น ม ปลาย ก้ได้เป็นเชียร์ลีดเดอร์ของโรงเรียน ไปแข่งขัน เพื่อนดี ชีวิตในโรงเรียนสนุก มีการแอบรักผู้ชายเพื่อนร่วมห้องให้หัวใจชุ่มช่ำ
แต่พอเข้ามหาลัย เราก็เริ่มป่วยเป็นโรคผมร่วงจากกรรมพันธ์ ผมบางเลย เราเครียดมาก จนกลายเป็นคนวิตกกังวล อารมณ์เริ่มแปรปรวน ไม่อยากพบใคร เพราะอาย เพราะเราอยากไว้ผมยาว พอเข้ามหาลัยใครๆ ก็อยากไว้ผมยาว แต่เราดันมาร่วง เลย รู้สึกผิดหวังในชีวิตมาก เป็นคนรักสวยรักงาม ทีนี้ เราก็เริ่มมีปัญหากับรูมเมท จนถึงขั้นเราต้องออกจากมหาลัย เพื่อสอบเข้ามหาลัยที่อยู่ใกล้บ้าน เรากลายเป็นที่ไม่อยากออกไปไหน เพราะอายเรื่องผม วิตกกังวลเรื่องผม แต่ก็รักษาจนมันดีขึ้น แล้วเราก็เข้ามหาลัยใหม่ ชีวิตในมหาลัยใหม่ เรากลายเป็นคนที่ำม่อยากรู้จักกับใคร เพราะกลัวคนมองเราว่าผมบาง จริงช่วงนั้น ถ้าเราเข้ากับเพื่อนๆ อาจจะได้เป็นเป็น ลีดคณะ แต่เราก็ทิ้งโอกาสนั้นไปเพราะ กลัวผมร่วงจากการแต่งผม และไม่มั่นใจในตัวเอง ความสัมพันธ์กับเพื่อนในภาค ก็ไม่ค่อยดีเพราะเราไม่ค่อยเข้าภาค เหมือนปฏิเสธเพื่อน เพื่อนนอกภาค เเรกๆ เราก็สนิทนะ แต่นานๆไป ก็หายไป ไม่รู้เพระาอะไร
เรื่องความรัก คือเรื่องที่เลวร้าย รักใครไม่เคยสมหวังเพราะเราหน้าตาไม่ดีพอ ยิ่งกังวลเรื่องผม ไม่มั่นใจ ยิ่งทำให้ไม่กล้าเข้าหาใคร รักใครเค้าก็ไม่รัก มันเป็นเรื่องที่ฝั่งใจ จนเรามองว่า ทุกวันนี้คนเราชอบใครสักคนเพราะหล่อสวย
จากนั้น เราก็เริ่มโพสบ่นเรื่องไม่ดีในเฟส ตั้งแต่ ปี 1 ตั้งแต่เรื่องผมบาง เรื่องความรัก ทุกวันๆ ความทุกข์ทุกอย่างเราระบายผ่านมัน จนทำให้เพื่อนเริ่มหนี แล้วเราก็เริ่มซึมซับความรู้สึกเลวร้ายไปทุกวัน อ่านข่าวคนฆ่ากัน สังคม เริ่มก่นด่าชีวิตตัวเอง แล้วเริ่มไปถึงคนอื่นที่เราอิจฉา เพราะเราอยากให้มีวิตดีๆแบบพวกเขา อยากสวยหล่อแบบนั้น อยากมีแฟนหล่อๆ แบบเขา อยากมีงานดีๆ โดยที่ตอนเรียนเราไม่ใส่ใจเรื่องเรียนเท่าไหร่ จนจบออกมากลายเป็นคนที่ไร้ประสิทธิภาพ
ทุกวันนี้เราต้องไปหาจิตแพทย์เพื่อปรับสภาพอารมณ์ของเรา ไม่ให้จมดิ่งไปกับความเลวร้ายของจิตใจ เรารู้สึกว่าตัวเองเลวขึ้น ไม่ไร้เดียงสา ไม่ใช่คนดี