เรามีแฟนเก่าที่เคยคบกันได้ประมาณ4ปีค่ะ
คบตั้งแต่ตอนอยู่ม.3 และเลิกกันช่วงที่ขึ้นปี1ได้สักพัก
เหตุผลหลักๆที่เลิกกัน คือเราเป็นคนเอาแต่ใจมาตลอด
และค่อนข้างไม่มีเหตุผล (งี่เง่านั่นแหละ)
นอกจากนี้ เป็นเรื่องของความห่างไกล
เพราะเราแยกย้ายไปเรียนคนละที่ (เชียงใหม่-ระยอง)
จึงทำให้เราเลิกกันไป

ประเด็นที่เพิ่มขันมา คือ ฝ่ายแฟนเก่าเรา มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาใกล้ชิดโดยบังเอิญ
เข้ามาก่อนที่เราจะเลิกกันด้วยซ้ำ แต่มาในรูปแบบของรุ่นพี่

ช่วงที่เลิกกันแรกๆ แน่นอนว่าความรู้สึกของทั้งสองฝ่ายจะหยุดทันทีก็คงไม่ได้
เรายังคงคุยและปรับทุกข์กับเขา เพราะที่ผ่านมา เราสนิทกันมาก
เป็นทั้งเพื่อนและแฟน

ผ่านมาสักระยะ เราก็ยังคงเพ้ออยู่บ้าง เขาเองก็รับรู้
และดูจะตัดเราไม่ได้เหมือนกัน เราจึงกลับมาคุยกัน
ตอนนั้นเองที่เราได้รู้จากปากเขาว่า ตอนที่เลิกกัน
เขาไปรู้สึกชอบรุ่นพี่คนนึง (คนนั้นแหละ) แต่ก็ไม่ได้คุยกัน

ตอนนั้นเราคิดว่าเขาแค่เผลอใจไป
เราจึงเป็นฝ่ายตื๊อ จนเรากลับมาดีกัน
เรายอมรับในสิ่งที่เขาพลาดไปอย่างหน้ามืดตามัว
ยอมรับว่าเสียดายเขามาก เพราะเขาเป็นคนนิสัยดี
และดูแลเราดีมาตลอด มีแต่เราที่ทำตัวไม่ดีและเอาแต่ใจ

เราจึงค่อยๆปรับตัว พูดจาดีขึ้น ใส่ใจเขามากขึ้น
แต่สุดท้ายเราก็คบกันได้อาทิตย์เดียว และเขาบอกเราว่า 'รู้สึกว่าเรายังไม่ใช่'

แล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่เขาเริ่มต้นได้ก่อน กับ..รุ่นพี่คนเดิม
เรายังคงตามงี่เง่า ถามไถ่หาซากอะไรไม่หยุดไม่หย่อน
จนเขาเลือกที่จะบล็อคเรา แล้วเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์
ด้วยกลัวว่า คนใหม่ของเขาจะไม่สบายใจ

ผ่านวันแล้ววันเล่าที่เราพยายามทำใจ...

เรายังคงรู้เรื่องเขาบ้าง จากเพื่อนสนิทของเขา
เธอคอยปลอบเรา และพูดให้เราตัดใจในเวลาเดียวกัน

จนวันนี้...
วันที่เราอยู่ในจุดที่ทำใจได้พอสมควร
และเราเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเอง ทั้งร่างกาย จิตใจ และนิสัยใจคอ
ตอนนั้นเริ่มมีคนเข้ามาบ้าง และเราเองก็เปิดใจ

เหตุการณ์ที่ตอกย้ำความสตรองของเราได้
คือช่วงสงกรานต์ เราและเพื่อนเก่าต่างนัดเจอกัน
และ แฟนเก่าเรา ก็สนิทกับเพื่อนเราขนาดเป็นกลุ่มเดียวกันไปแล้ว
(เขาเป็นคนตลกเฮฮา เข้ากับคนอื่นได้ง่าย สร้างสีสันตลอดเวลา)
เรารู้สึกผิดที่เพื่อนนัดกันครบกลุ่มไม่ได้เหมือนเคย
เพราะกลัวจะเสียบรรยากาศ เราจึงบอกให้เพื่อนชวนเขามา

สุดท้าย ด้วยสปิริตของทั้งคู่ เราก็รวมกลุ่มกันได้เพื่อให้เพื่อนแฮปปี้
แต่แปลกมากที่เราทั้งคู่สามารถพูดคุยกันได้ปกติ เฮฮาปาร์ตี้
จนเรารู้สึกมีความสุขมากๆ และก็ไม่เสียใจเลยที่ได้เจอ

.หลังจากเหตุการณ์นั้น
เราก็แยกย้ายกลับประเทศเชียงใหม่และประเทศระยอง.
ไปใช้ชีวิตของตัวเองต่อไป.

ทางของเราน่ะหรอ
...เราได้คุยกับพี่คนหนึ่ง จนคิดว่าเขานี่ล่ะ!
จุดเริ่มต้นใหม่ของเราแน่นอน
บทสนทนาระหว่างเราไปต่อได้โดยไม่ต้องพยายาม
เราได้เจอกันบ้าง และก็มีความสุขมากทุกครั้งที่ได้เจอ

แต่ก็นั่นแหละ
ความสุขมันอยู่กับเราได้ไม่นาน

วันหนึ่งเพื่อนของแฟนเก่าเราทักมา และขอเบอร์เราไป
ตอนนั้นเราก็ผิดตรงที่ไม่ได้ไถ่ถามก่อนว่าขอไปทำไม

..
สักพักก็มีคนโทรเข้ามา
ไม่ใช่ใครที่ไหน
แฟนเก่าเราเอง...

มีต่อฮะเดี๋ยวมา