เราเป็นเพื่อนกับคนนี้มาตั้งแต่ม.ต้น เขาเป็นคนชวนเราเข้ากลุ่มเองคะ แต่ถ้าเป็นไปได้ไม่อยากจะเปลี่ยนเวลาไม่รู้จักกับคนๆนี้เลย.     

แรกๆเขาเป็นคนน่ารักนะคะแต่สัมผัสที่ได้รับจากเพื่อนคนนี้ มีความรู้สึกว่าเป็นคนเฟรนลี่และเป็นคนที่ทิ้งเพื่อนได้ง่ายๆเลยละ.    แต่มุมดีๆก็มีบ้าง
ช่วงแรกๆตอนที่เราขึ้นม.4 กันเรามีอยู่สองคน เราสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันไม่มีใครมาแยกเราได้ เราพูดประมาณนี้เลย.

แต่เชื่อไหมละเราจะร้องไห้ทุกวันอึดอัดมากเพราะเขาพยายามหาเพื่อนใหม่ เราก็เข้าใจนะว่าต้องทำความรู้จักบ้าง แต่มีวันนึงที่เขาเคยทิ้งเราไว้สองชั่วโมงให้นั่งกับเพื่อนอีกคนนึงที่ไม่ค่อยสนิทด้วย ทั้งๆที่เขาน่งข้างหลังเราเขาสามารถทิ้งเราไว้ได้ตรงนั้นโดยไม่พูดอะไรกับเราเลย. พอเลิกเรียนเราไม่ไหวจริงๆร้องไห้เลยคะ

ปกติเราเป็นคนร่างเริงมากๆชอบหัวเราะ เล่นมุขบ่อยๆ แต่เราเหมือนกำลังโดนดูดพลังพวกนี้ไปในเวลาที่ต้องไปโรงเรียนไม่ใช่เพราะต้องเรียนแต่เป็นเพราะเพื่อนที่ไม่เคยเห็นความสำคัญเราเลย

ปัจจุบันก็ยังคงเป็นแบบเดิม เรา/มาได้เดินไปเรียนด้วยกันสองคน   และเขาก็ไม่ค่อยรอเราเลยไปไหนก็เริ่มไม่มีเราแล้ว ความจริงใจไม่มีอยู่จริง😂😔