สำหรับผม 52 ปีมาแีล้วผมยังจำวันนั้นได้มิลืมเลย ขอเล่าสรุปโดยย่นย่อเพราะถ้าไปเขียนเป็นหนังสือคงได้หลายหน้า..ตอนนั้น 8 ขวบพ่อกับแม่ไปทำนาและต้องไปอยู่บ้านที่ที่ทำนาริมป่า(เถียงนา) ค่ำคืนที่เงียบเหงาอยู่โดนฝนสาดเปียก ลมพายุกระโชกแรงมากหลังคาสังกะสีปลิวออกไปทุกแผ่น ข้าวของภายเถียงนาปลิวกระจัดจายออกไป ทั้งฝนพายุกระหน่ำอน่างรุนแรงจนเรือนโอนเอน ความมืดมิดจะมีแค่เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าลงมาเป็นระยะ เป็นช่วงที่น่ากลัวที่สุดเพราะต้นไม้แถบเถียงนาล้มหักโค่นปลิวมากับกระแสลม พ่อแม่ลูกทั้ง 6 ชีวิตต้องผจญกับลมพายุและฝนอย่างแรง เถียงนาเล็กที่โครงสร้างทำง่ายๆเหลือแต่เสา ทุกคนเปียกปอนท่ามกลางพายุฝนฟ้าผ่าอย่างรุนแรงมาเป็นระยะ พ่อตัดสินใจอพยพในท่ามกลางสถานการณ์นั้นๆพ่ออุ้มลูกคนหนึ่งจูงอีกคน ส่วนแม่ก็เข่นกันอุ้มคนจูงอีกคนเกาะกันเดินในความมืดมิด จะมีแสงนำทางก็แสงฟ้าแลบฟ้าผ่าลงมาพอได้เห็นทางบ้าง เดินลัดเลาัะชายป่าข้ามทุ่งเพื่อจะไปขออาศัยเถียงนาอีกหลังของญาติ ระหร่างเดินทางฝนฟ้าพายุก็ตกกระหน่ำลงมาไม่มีท่าทีที่จะสงบ ต้นไม้เบ็กใหญ่โค่นล้มระหร่างทางตลอดจนถึงเถียงนาญาติ ทันทีที่ถึงขึ้นไปบนเถียงนานั้น มันก็ยังโยกเยกไปตามกระลมพายุแต่ละคนแต่ละครอบครัวนั่งจับเจ่ากันนานเพื่อรอให้พายุสงบ จนผมค้องม่อยหลับมาตื่นอีกทีส่วางและพายุสงบ เข้าวันต่อมาเห็นสภาพทั้งบ้านเรือนและต้นไม้ที่หักล้มระเนระนาดไปหมด นี่แหละครับ!ความทรงจำกับเหตุการณ์ดังกล่าวแท้จะผ่านมาล่วงเลยมา 52 ปีผมก็ยังมิลืมเลื่อน!..นุนุ