อดีตของเรา เป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วเมื่อ 10 ปีก่อน รักๆ เลิกๆ เรื่องราวคาราคาซัง จนเป็นความชินชา เหมือน "วัวเคยขาม้าเคยขี่" ในที่สุดก็มาถึงวันที่ไม่อยากเจอกัน ไม่อยากแตะต้องตัวกัน ..... จนเราเปิดใจรับใครอีกคนเข้ามาในชีวิต เคลียร์เรื่องราวในอดีตให้จบแบบเด็ดขาด และยืนยันความบริสุทธิ์ใจด้วยการเปิดตัวอย่างเป็นทางการกับที่บ้านและเพื่อนฝูง

เรายอมรับว่า เราเดินเกมส์ชีวิตเร็วมาก ด้วยการศึกษา ตำแหน่งหน้าที่การงาน และองค์ปะกอบอื่นๆ ทำให้ผู้ใหญ่ด้านฝ่ายชาย ค่อนข้างปลื้มในตัวเรามาก ... ส่วนด้านครอบครัวเราเพื่อนเรา มองเพียงเรื่องเดียว คือ "ผู้ชายคนนี้จะไม่ทิ้งให้เราต้องทำอะไรคนเดียว" ความต่างอะไรก็ดูเหมือนจะถูกมองข้ามไปหมด

ปัญหาตอนนี้ คือ เราไม่มั่นใจเลยว่า สิ่งที่กำลังดำเนินอยู่นี้ คือ "ความรัก" .... เราเหมือนเด็กที่ได้ของเล่นใหม่ถูกใจ .... และเรากำลังจะเบื่อ .... ทั้งๆ ที่เรากำลังจะมีพิธีแต่งงานปลายเดือนสิงหานี้แล้ว

เราไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตคู่แบบซังกะตาย อยู่กันไปวันๆ ทำทุกอย่างตามหน้าที่อีก แต่ทุกวันนี้ระดับความหวานของตัวเรามันลดลง เริ่มเป็นฝ่ายรับมากกกว่าฝ่ายรุก อ่ะไปก็ได้ อ่ะทำก็ได้ ตามใจทุกอย่าง ... ความรู้สึกนี้มันน่ากลัวมากเลยสำหรับเรา เรารู้สึกเสียใจสะอึกทุกครั้งที่เจอสายตาตัดพ้อของอีกฝ่าย "เมื่อไหร่จะพูดว่ารักผม"

แล้วเราควรจะจัดการความรู้สึกแบบนี้ของตัวเองอย่างไรดี???