คือในห้องเรามีผู้หญิงแค่ 7 คนค่ะ ที่เหลือเป็นผู้ชายหมดเลย เรามีเพื่อนสนิทอยู่คนนึง สนิทกันตั้งแต่ม.1จนตอนนี้ม.5แล้วค่ะ เพื่อนเขาเรียนเก่งค่ะ เป็นเด็กขยัน ใครๆก็อยากสนิทด้วย แต่ถ้ารู้นิสัยนี่ เห้ออ ไม่ไหวเลยค่ะ
ยิ่งโตยิ่งแย่ลงเรื่อยๆค่ะ ตอนม1เพื่อนเขาน่ารักอ่ะคือไม่โกรธง่ายขนาดนี้ ไม่เอาแต่ใจด้วย แล้วคือตอนนี้แบบว่าทำเราปวดหัวทุกวันเลยอ่ะ ถ้าเราไปพูดคุยหรือยิ้มแย้มให้ใครมากๆคือเพื่อนก็โกรธเราล่ะ ทำเป็นเงียบๆ ปชดไปเล่นกับคนอื่น แล้วก็แอบเหลือบมามองเรา คือมันน่ารำคาญอ่ะ!! ปีนี้ก็17แล้วทำตัวเหมือนเด็ก7ขวบเลย เรื่องความเอาแต่ใจก็สุดๆเลยค่ะอันนี้เราเคยทะเลาะกันแบบหนักๆเลยด้วย
ตอน ม.4 คือตอนนั้นลงมาเรียนวิชาพละข้างล่าง แล้วเพื่อนก็ลืมหยิบสมุดมาจากบนห้อง คือเขาบอกให้เราไปหยิบเป็นเพื่อน เราก็ขี้เกียจอ่ะ แต่ก็ต้องเดินไปหยิบด้วย ขึ้นบรรไดไปประมาณ2ชั้นได้ เราเรียนชั้น4 คือเพื่อนบอกให้เราลงไปบอกครูให้หน่อย เดี๋ยวครูหาว่าโดดเรียน เห้ยย นี่ขึ้นมา2ชั้นแล้วนะ เราก็เลยต้องลงมาไปบอกครูว่าเราเป็นคนลืมของไว้บนห้องขอไปหยิบ คือเราตามใจเขามากขนาดไหนล่ะ แล้วเราก็ต้องขึ้นไปหาเพื่อนอีก คือเหนื่อยมากๆอ่ะ วิ่งขึ้นวิ่งลง พอไปถึง เขาบอกแล้วจะขึ้นมาอีกทำไมอีก อืมเราก็คิดในใจว่าเออแล้วนี่กูจะขึ้นมาทำไมวะเนี่ย แต่คือพอมองหน้าเพื่อนคือเขา ทำหน้าทำตาประมาณว่า เรานี่โง่มากคิดอะไรเองไม่เป็น คือเราโมโหมากอ่ะแต่ก็เก็บอาการได้ แล้วคือพอลงไปถึงครูพละบอกประมานว่าทีหลังเราอย่าลืมของไว้บนห้อง เป็นภาระคนอื่นต้องให้ไปเป็นเพื่อน
แล้วคือเพื่อนเราไม่แก้ให้เลยซักนิดอ่ะ ทำหน้าเหมือนแบบว่าเราเป็นคนลืมจริงๆ เห้ยไม่ไหวแล้วอ่ะ พอเลิกเรียนวิชาพละเราก็เหนื่อยมากๆรู้สึกไม่อยากจะพูดกับใครทั้งนั้น คือเพื่อนมาบอกเราว่าอย่าทำหน้าอย่างนี้ได้ป่ะ ไม่ชอบ มาเหวี่ยงๆใส่เรา อืมมม เราเก็บอาการไม่อยู่และ ลุกขึ้นมา พูดเสียงดังมากอ่ะ ว่า"ทำไมเป็นคนเอาแต่ใจอะไรขนาดนี้วะ กูยอมทำให้ทุกอย่าง รับผิดก็ยังรับแทนอีก" คือเพื่อนมองกันทั้งห้องอ่ะ แล้วสุดท้ายคือเพื่อนเขาร้องไห้
ฟายยยยยย ม.4 แล้วน้าาาา อืมแต่เราเข้าใจเวลาเราโกรธเราเป็นคนแรงมากๆค่ะ สุดท้ายคือเราก็ต้องไปขอโทด นี่สมองเรามันทำด้วยอะไร
สรุปคือเราไม่อยากสนิทกับเพื่อนคนนี้แล้วไม่ชอบมากๆอ่ะ แต่เลิกคบไม่ได้เพราะเราไม่มีเพื่อน เพื่อนในห้องมีแต่ผู้ชาย ผู้หญิงเรียนเก่งกันหมด ส่วนเราเกือบที่โหล่อ่ะ
เราจะทำยังไงดีให้เลิกสนิทกับเพื่อนคนนี้ให้ได้ นึกถึงตอนบอกเลิกเป็นเพื่อนสนิทกันก็ไม่กล้าสู้หน้าอีกอ่ะ
มีเพื่อนสนิทที่ขี้งอน และเอาแต่ใจมาก แต่เลิกคบไม่ได้ เพราะไม่มีเพื่อนคนอื่นเลย ทำไงดี
ยิ่งโตยิ่งแย่ลงเรื่อยๆค่ะ ตอนม1เพื่อนเขาน่ารักอ่ะคือไม่โกรธง่ายขนาดนี้ ไม่เอาแต่ใจด้วย แล้วคือตอนนี้แบบว่าทำเราปวดหัวทุกวันเลยอ่ะ ถ้าเราไปพูดคุยหรือยิ้มแย้มให้ใครมากๆคือเพื่อนก็โกรธเราล่ะ ทำเป็นเงียบๆ ปชดไปเล่นกับคนอื่น แล้วก็แอบเหลือบมามองเรา คือมันน่ารำคาญอ่ะ!! ปีนี้ก็17แล้วทำตัวเหมือนเด็ก7ขวบเลย เรื่องความเอาแต่ใจก็สุดๆเลยค่ะอันนี้เราเคยทะเลาะกันแบบหนักๆเลยด้วย
ตอน ม.4 คือตอนนั้นลงมาเรียนวิชาพละข้างล่าง แล้วเพื่อนก็ลืมหยิบสมุดมาจากบนห้อง คือเขาบอกให้เราไปหยิบเป็นเพื่อน เราก็ขี้เกียจอ่ะ แต่ก็ต้องเดินไปหยิบด้วย ขึ้นบรรไดไปประมาณ2ชั้นได้ เราเรียนชั้น4 คือเพื่อนบอกให้เราลงไปบอกครูให้หน่อย เดี๋ยวครูหาว่าโดดเรียน เห้ยย นี่ขึ้นมา2ชั้นแล้วนะ เราก็เลยต้องลงมาไปบอกครูว่าเราเป็นคนลืมของไว้บนห้องขอไปหยิบ คือเราตามใจเขามากขนาดไหนล่ะ แล้วเราก็ต้องขึ้นไปหาเพื่อนอีก คือเหนื่อยมากๆอ่ะ วิ่งขึ้นวิ่งลง พอไปถึง เขาบอกแล้วจะขึ้นมาอีกทำไมอีก อืมเราก็คิดในใจว่าเออแล้วนี่กูจะขึ้นมาทำไมวะเนี่ย แต่คือพอมองหน้าเพื่อนคือเขา ทำหน้าทำตาประมาณว่า เรานี่โง่มากคิดอะไรเองไม่เป็น คือเราโมโหมากอ่ะแต่ก็เก็บอาการได้ แล้วคือพอลงไปถึงครูพละบอกประมานว่าทีหลังเราอย่าลืมของไว้บนห้อง เป็นภาระคนอื่นต้องให้ไปเป็นเพื่อน
แล้วคือเพื่อนเราไม่แก้ให้เลยซักนิดอ่ะ ทำหน้าเหมือนแบบว่าเราเป็นคนลืมจริงๆ เห้ยไม่ไหวแล้วอ่ะ พอเลิกเรียนวิชาพละเราก็เหนื่อยมากๆรู้สึกไม่อยากจะพูดกับใครทั้งนั้น คือเพื่อนมาบอกเราว่าอย่าทำหน้าอย่างนี้ได้ป่ะ ไม่ชอบ มาเหวี่ยงๆใส่เรา อืมมม เราเก็บอาการไม่อยู่และ ลุกขึ้นมา พูดเสียงดังมากอ่ะ ว่า"ทำไมเป็นคนเอาแต่ใจอะไรขนาดนี้วะ กูยอมทำให้ทุกอย่าง รับผิดก็ยังรับแทนอีก" คือเพื่อนมองกันทั้งห้องอ่ะ แล้วสุดท้ายคือเพื่อนเขาร้องไห้
ฟายยยยยย ม.4 แล้วน้าาาา อืมแต่เราเข้าใจเวลาเราโกรธเราเป็นคนแรงมากๆค่ะ สุดท้ายคือเราก็ต้องไปขอโทด นี่สมองเรามันทำด้วยอะไร
สรุปคือเราไม่อยากสนิทกับเพื่อนคนนี้แล้วไม่ชอบมากๆอ่ะ แต่เลิกคบไม่ได้เพราะเราไม่มีเพื่อน เพื่อนในห้องมีแต่ผู้ชาย ผู้หญิงเรียนเก่งกันหมด ส่วนเราเกือบที่โหล่อ่ะ
เราจะทำยังไงดีให้เลิกสนิทกับเพื่อนคนนี้ให้ได้ นึกถึงตอนบอกเลิกเป็นเพื่อนสนิทกันก็ไม่กล้าสู้หน้าอีกอ่ะ