“ ทำไมสีหน้าท่านดูมีแววกังวลเยี่ยงนี้..”  
เสียงบุรุษหน้าดำในตำนานดังขึ้นท่ามกลางราตรีอันเงียบเหงาในคืนพระจันทร์เต็มดวง
“ เกี่ยวกับเรื่องถุงมือกวี ใช่หรือไม่?”
“ ครับ ท่าน..”
“ ก็ข้าเคยเตือนท่านแล้ว ว่าวิธีการนี้มันจะเหนื่อยและหนักหนาสาหัสเกินไป เหตุใดท่านยังดื้อด้านมิเชื่อฟังข้า?”
“ เฮ้อออออ....” เสียงถอนหายใจดังขึ้น ท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงัด
“ นั่นสิ ละอีแบบนี้ โรงงานข้าก็เดือดร้อน จะผลิตสินค้าส่งป้อนตลาดไม่ทันเอาน่ะสิ” คุณแห้วที่แอบฟังอยู่ อดรนทนไม่ได้ กล่าวเสริม
“ แต่มันดีสำหรับบริษัทของพวกเรา 5555+ ซีซั่นที่แล้วยอดตกไปหน่อยนะ ” นายพรม กับ นางแห เสริมบทสนทนาขึ้นแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

“ เที่ยวนี้บริษัทยาดม ยาหม่อง และยาแก้เวียนหัว ยินดีรับเป็นสปอนเซอร์เต็มที่  ท่านชลช่วยประชาสัมพันธ์ให้ด้วยนะคะ เที่ยวนี้ไม่ต้องดิ้นรนไปซื้อตามร้านสะดวกซื้อทั่วไปแล้วค่ะ  เพราะ เราจะแจกฟรีให้สมาชิกทุกท่านๆละ 2 ชุด ค่ะ..”

“เอาล่ะ เอาล่ะ ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว เราก็ต้องก้าวเดินกันต่อไป ท่านชลจะพูดอะไรสักคำไหม?”

เสียงน้องแมวกับน้องหมา เปิดฉากถามกรรมการหนุ่มน้อยผู้มีไฟในกวีซึ่งบัดนี้ดูเหมือนไฟอาจจะแรงเกินไป
จนอาจมอดไหม้หัวใจดวงน้อยอันแสนว้าเหว่
เสียงการสนทนาในคืนนี้ ดูเหมือนเขาแทบไม่ได้สนใจฟัง แต่กับคิดไปเรื่อยเปื่อยว่า
บางครั้งคนเราควรใช้เหตุผลหรือหัวใจในการตัดสินใจเรื่องราวต่างๆมากกว่ากัน หรือ ว่าใช้ใจที่ว่างเปล่าตัดสินกันแน่?

“ โอเค เอาล่ะทุกคน ขอขอบคุณทุกท่านอย่างสุดหัวใจที่ห่วงใยในตัวข้าน้อย โดยเฉพาะท่านเปา
ที่วันนี้ลางานศาลไคฟงมาหากระผมโดยเฉพาะ... เฮ้อออ...
   สิ่งที่ผมกังวลก็คือว่า งานนี้ไม่ง่ายเหมือนซีซั่นที่ผ่านๆมาที่กระผมครองแชมป์การทาย สูงสุด ด้วยเหตุว่า
แต่ละคู่ถุงมือนั้นพยายามจะปกปิดลายมือตนเอง แม้กระทั่งยอมแปลงเพศ แปลงสำนวน แปลงนิสัย
นึกไม่ถึงว่าการจัดการเที่ยวนี้จะส่งผลให้กระผมถึงกับกินไม่ได้นอนไม่หลับ เหนื่อยนั้นไม่เท่าไหร่หรอก แค่เหนื่อยสุดๆเท่านั้นแหละ
แต่..เกรงว่าผู้เล่นเกมอาจจะทายกันไม่ถูกนั่นต่างหากที่ผมรู้สึกเป็นห่วง”

“ เอาอย่างนี้สิ” ท่านเปาเสนอทางออก
“ ท่านก็ทำโพยรายนามแต่ละท่านออกมา แล้วเพิ่มตัวหลอกไปสัก 2 หรือ 3 ท่าน เพื่อให้เกิดความตื่นเต้นเร้าใจ
ใครปูพรมก็อาจสะดุดพรมตัวเอง ยาหม่อง ยาดม อะไรต่างๆก็จักได้รับอานิสงส์ไปด้วย เยี่ยงนี้ ท่านชลเห็นด้วยหรือไม่?”

“ เป็นไอเดียที่ดีมากครับท่านเปา ซีซั่นนี้ผมอยากให้ท่านกับลูกน้องมาร่วมสร้างสีสันอีกได้ไหมขอรับใต้เท้า?”
“ ย่อมได้อยู่แล้วสหาย นั่นไม่เหลือบ่ากว่าแรงสำหรับข้าอยู่แล้ว อิอิ..”

“ แล้วตอนนี้งานหลังไมค์ทุกอย่างราบรื่นดีไหมท่านชลฮะ ?” เสียงแก๊งค์หนูน้อยขาประจำแก้มสีชมพูที่ชอบตามมาหยอกมาแซวเกม
ถามด้วยความห่วงใยไมตรี

ข้าพเจ้าหยุดคิดนิดนึง..

. . . .   ..... ....    .......   ... .

“ ก็.. ค้างอีกประมาณ 3 – 4 เรื่อง ที่กำลังดำเนินการอยู่ อันนี้ข้าพเจ้าบอกได้เลยว่า มึนกันไปสามบ้านเจ็ดบ้าน บางท่านสับสนรหัสท่านอื่น
บางท่านมีแอบแซวแอบถามความลับ ถามชื่อถามแซ่ แต่ทุกท่านก็ยังคงสปิริตยอดเยี่ยมมาก แม้งานจะยุ่งหรือในวันมามากก็ตาม
ก็ยังอุตส่าห์สานงานให้จนจบ ตอนนี้ก็กำลังทำงานกันอยู่...
ต้องขอขอบคุณถุงมือทุกท่านไว้ ณ ตรงนี้เลยละกันครับ”

“ อีกวีธีนึงในส่วนของการทาย ขอทุกท่านที่เล่นเกมพยายามฉีกแนวทายให้หลากหลาย อย่าพยายามลอกตามกัน
เพราะที่ผ่านๆมามักผิดกันเป็นหมู่คณะ การวิเคราะห์ด้วยเหตุผลไม่ช่วยอะไรเลย การทายที่หลากหลายกลับมีประโยชน์กว่า
ซึ่งนอกเหนือจากเพิ่มโอกาสถูกต้องแล้ว...
ยังทำให้รอบต่อไป(ถ้ามี) ตัวเลือกการทายจะเหลือน้อยลงทำให้เกมง่ายขึ้น เพราะถ้าเหลือเยอะเกรงจะมึนกันต่อไปเรื่อยๆ ไม่สิ้นสุด
ดังนั้นจึงฝากบอกทุกท่านไว้เลยว่า พยายามอย่าลอกตามกัน จงเชื่อในการเดาสุ่มและเซ้นส์อันยอดแย่เยี่ยมของตัวเองจะดีที่สุดครับ...”

“แล้วเมื่อไหร่ท่านพี่จะเริ่มโพสต์ครับ/คะ?” เสียงคุณแห้ว คุณพรมและคุณแห ถามขึ้นเกือบพร้อมๆกัน!

“ น่าจะวัน-สองวันนี้ละครับ เพราะอาทิตย์หน้าผมต้องไปธุระต่างจังหวัด ถึงตอนนั้นคงต้องขอความร่วมมือใครสักคนช่วยโพสต์แทนให้ครับ
ท่านใดว่างก็เสนอตัวมาได้เลย ขอขอบคุณล่วงหน้านะครับ...หวังว่าคุณหวางหรือคุณซูซี่คงอ่านอยู่..”

" เย้!! งั้นพวกเราเลิกประชุมเลยละกัน จะได้แยกย้ายกันไปพักผ่อน และเตรียมหามุขเด็ดมาประชันกัน งานนี้ไม่รุ่งก็เละกันไปข้างนึง เหอ เหอ เหอ "
แก๊งค์หนูน้อยกล่าวปิดท้าย.