ขอบฟ้าอันดามัน (51)
    
    
       ที่ท่าเรือต้องขนถ่ายคนอีกรอบขึ้นเรือหลวงที่จอดคอยอยู่ แล้วเรือใหญ่ก็มุ่งหน้าสู่รีสอร์ททรายขาว
  
       นายหัววายุและลันดา รอต้อนรับทีมครูฝึกและคณะที่หน้าหาด เด็กๆ ดูคึกคักเพราะใกล้เวลาจะได้ลงน้ำจริงกันแล้ว

       “ท่าทางตื่นเต้นคงอยากลงดำน้ำแย่แล้วนะเด็กๆ ” นายหัวเอ่ย มองดูเด็กวัยโจ๋ แล้วคิดถึงเวลาที่ติดปีกหนีไปอย่างรวดเร็ว ช่วงวายุอายุ
       เท่ารุ่นนี้ก็สร้างวีรกรรมมากมายให้นายหัวทรงพลปวดหัวบ่อยๆ เขายิ้มเมื่อนึกถึง
    
       นาวาโทเอกสิทธิพาคณะครูเข้ามาแนะนำตัว

       “ตามสบายนะครับ พวกคุณก็เหมือนลูกหลาน มีอะไรก็ติดต่อไปที่ออฟฟิศได้” รอยยิ้มกว้างเปิดเผยของวายุ หนวดหนาขลิบไว้อย่างงาม

    
       ทุกคนลงมาพร้อมเป้ทหารขนาดใหญ่ เข้าแถวเรียงหน้ากระดานที่ริมหาด ปราการทำหน้าเรียบเฉย ตาคมโตฉายแววกล้า
       นักเรียนรู้ว่าคนอย่างดอกเตอร์ปราการเงียบๆ อย่างนี้ ถ้าดีๆ ใจหาย แต่แหกกฎเมื่อไรเจอไม้เด็ดๆ ทั้งนั้น จนทุกคนขยาด

       “จำไว้อย่าทำให้ผมและนายทหารท่านอื่นหนักใจ เป็นเกียรติของเราที่จะต้องรักษาระเบียบ วินัย และหน้าที่อย่างดีที่สุด
       แล้ววันสุดท้ายที่หลีเป๊ะ ผมจะจัดเต็มปาร์ตี้ให้ทุกคนได้สนุก แต่นั้นขึ้นอยู่กับความประพฤติโดยรวมของทุกคน” สิ้นเสียงปราการ
       นักเรียนขานรับเสียงดังพร้อมกัน

       “ครับผม”


       จากหน้าหาดมาถึงออฟฟิศทุกคนมาตั้งแถวรอรับกุญแจห้อง นาวาโทเอกสิทธิ ใช้วิธีจับฉลากเอานักเรียนเข้าไปนอนห้องละสี่คน

       “กรุณากินอยู่ให้เหมือนคนด้วย อะไรขาดเหลือมาพบดอกเตอร์ปราการ ส่วนครูผู้ฝึกจะสุ่มเช็คตามห้องน่าจะวนครบทุกห้อง
       เพราะฉะนั้นช่วยกันดูแลความสะอาดด้วย” นาวาโทเอกสิทธิกล่าวจบ  

       “เมื่อได้รับกุญแจห้องแล้ว เรายังมีเวลาเหลือก่อนอาหารเที่ยง สิบเอ็ดโมงครึ่ง มาให้ตรงเวลา ระหว่างที่มีเวลาก่อนอาหารนี้ใครจะเดินเล่น
       ตามหาดได้ แต่แต่งกายสุภาพครับ”
    
       ทุกคนแยกกันไปที่ห้อง ยังไม่หิวเพราะรถออกจากภูเก็ตก็มีข้าวกล่องแจกเป็นอาหารเช้าแล้ว มีเสียงดังมาเป็นระยะๆ แต่ไม่เอะอะ
       น่ารำคาญ พวกเขาเห็นหน้าดอกเตอร์ปราการเอาจริง ยังไม่มีใครอยากเจอของดี แต่ละกลุ่มลงมาเดินเลียบชายหาดขาวเนียน
       น้ำรอบๆ  มองออกไปไม่มีเค้าฝน ท้องฟ้าใสตะวันเจิดจ้า น้ำทะเลลึกเป็นสีฟ้าคราม
    
       ทีมครูฝึกซึ่งรวมนายหัวและลันดาเข้าไปตรวจเช็คแทงค์ออกซิเจน กว่าครึ่งเป็นแทงค์ใหม่ซึ่งดีเพราะแทงค์เก่าอาจมีปัญหาการรั่วซึม
       หรืออื่นๆ ทั้งหมดถูกส่งมาจากกองเรือ3  ส่วนชุดดำน้ำและอุปกรณ์ทางกรมจัดมาขายให้แก่นักเรียน ถูกกว่าราคาในท้องตลาด ทุกคน
       ได้กันเกือบครบเว้นแต่เพิ่มพล และการันต์ ทั้งสองเป็นลูกแม่ค้า ต้องกินอยู่ใช้จ่ายอย่างประหยัด แต่ทั้งคู่เป็นเด็กเรียนดีได้ทุนมาตลอด
       ปราการจ่ายเงินซื้อให้ทั้งสองคน

       “พี่เอกไม่ต้องบอกเขาหรอกครับ เด็กจะได้ไม่อึดอัดใจ”

       “โอ.เค. พี่เข้าใจ”

    
       เด็กๆ เริ่มมารวมตัวกัน ยืนอ่านตารางฝึกที่ระบุชัดเจนบนไวท์บอร์ดตั้งอยู่ที่ทางเข้าห้องอาหาร โดยกำหนดการวันนี้เข้าประชุม
       ห้องใหญ่ช่วงบ่ายโมง และมีการทดลองฝึกการดำน้ำที่สระ ซึ่งทางรีสอร์ทมีสระอยู่สามจุด

       ป้าสดกับลูกมือเตรียมอาหารไว้เป็นบุฟเฟ่ต์ มีข้าวหอมมะลิร้อนๆ ปลาผัดเปรี้ยวหวาน ปูผักผงกระหรี่ กุ้งผักพริกหยวก และผัดผักรวม
       ตบท้ายด้วยสับปะรดและแตงโมเนื้อแดงน่ากิน      

    
       ลันดามองหนุ่มน้อยหน้าใสวัยโจ๋จากกระจกออฟฟิศด้านใน
  
       “อื้อฮือ! ดอกเตอร์ปราการคงดุน่าดู แถมครูฝึกรุ่นน้องๆพ่อ ก็หน้าเหี้ยมๆ ทั้งนั้น น้องๆ นั่งกันเป็นระเบียบเลย” ลันดาเอ่ยเงยหน้า
       ขึ้นมองพี่หมึก ใบหน้าเรียบเฉย ยืนตัวตรง มือไขว่หลัง มองดูเด็กๆ เหมือนคิดอะไร

       “หน้าดุซะขนาดนี้ใครจะกล้าซ่า ได้ยินว่าเป็นมือปราบเซียนด้วยใช่ไหมคะ” หมึกหัวเราะในลำคอ ริมฝีปากบางแย้มออก อย่างที่
       ลันดาเจอเขาใหม่ๆ

       “น่ากลัวอยู่หรอก เก๊กหน้าดุยังกับเสือแถมรู้มากอีกต่างหาก ไม่มีใครกล้าลองดีอยู่แล้ว” ลันดาหัวเราะเสียงใส มองหน้าป้าสุภาที่อมยิ้มอยู่

       “เด็กตั้งมากมายเอาไม่อยู่ท่าจะวุ่นวายน่าดูล่ะ” สุภาเอ่ยและมองด้วยความเอ็นดูหลานสองคนพลางคิด

       “อือ! เหมาะกันดี”

    
       ป้าสุภาออกไปดูความเรียบร้อยข้างนอก “ป้าสดคอยดูอาหารให้พอนะคะ เด็กกำลังกินกำลังโต”  

       ลันดายังอยู่ในออฟฟิศกับพี่หมึก...

       “บ่ายโมงผมเชิญนายหัวกับลันดาด้วยนะครับ จะได้แนะนำให้เด็กๆ รู้จัก”


       ทุกปีได้นายหัววายุช่วยทำหน้าที่ไดฟ์ลีดเดอร์ ปีนี้มีลันดาช่วยอีกแรง

       “เด็กๆ คงสนุกแน่ ครูฝึกทั้งสาวและสวย ไม่รู้ว่าจะป่วนกันขนาดไหนนะ” พ่อแหย่

       “แน่นอนค่ะ สวยอยู่แล้วแต่ช่วยแล้วไม่มีค่าจ้างนี่สิ”

       “ดีนะครับ...ทำหน้าที่เป็นพลเมืองดี รับใช้ชาติ สั่งสอนสิ่งดีๆ ให้เยาวชนได้บุญเยอะนะครับ” หมึกยิ้มเมื่อได้ยินเสียง “ฮึ” ก่อนจะ
       ค้อนให้วงโต และเดินไปด้วยกันที่ห้องอาหารซึ่งจัดไว้ให้ทีมครูฝึก

    
       บ่ายโมงหน้าห้องจัดเลี้ยงหรือสัมมนา มีจอโปรเจคเตอร์ใหญ่ เครื่องฉายสไลด์ เครื่องเล่นวิดีโอ เก้าอี้ โต๊ะจัดเป็นแถวยาวซ้าย-ขวา
       ไปจนเกือบถึงหลังห้อง ห้องประชุมทาสีครีมอมชมพู ผ้าม่านสีฟ้าใส ซับด้วยผ้าป่านเนื้อบางละเอียดอีกชั้น ห้องนี้ปรับเปลี่ยน
       ได้หลายรูปแบบ ไม่ว่าจะจัดเลี้ยง สัมมนา หรืองานแต่งงาน
    
       นาวาโทเอกสิทธิแนะนำครูฝึก

       “ปีนี้เป็นปีที่เรารับนักเรียนนายเรือเพิ่มจากปีที่แล้ว...แต่ก็โชคดีที่ได้ทางครูฝึกและครูอาสาสมัครเจ้าของพื้นที่มาช่วยอีกสองท่าน
       ทีมครูฝึกขวามือสุดคือเรือตรีศรัทธา เรือตรีหัตถา นักเรียนเรียกอาจารย์น่าจะเหมาะนะ ส่วนท่านที่อนุเคราะห์เราเรื่องสถานที่ และ
       ช่วยเป็นหัวหน้าทีมดำน้ำอีกสองท่านคือนายหัววายุ และคุณลันดา

       ลันดาใส่เสื้อยืดทรายขาวรีสอร์ท และทับด้วยเสื้อยีนส์ กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบ ใบหน้างามแตะเพียงลิปมัน
    
    
       ทุกคนได้รับการปรบมือรับจากนักเรียน แต่ลันดาตามมาด้วยเสียงแซวและเป่าปาก

       “โอ้โฮ! สวยจัง”
      
       “ผมรู้สึกว่าพวกเราดูคึกคักกันได้น่าเกลียดมาก คุณลันดาเป็นสุภาพสตรี สิ่งที่บางคนทำในวันนี้ อย่าให้เกิดอีก ผมจะไม่เตือนซ้ำ
       และที่สำคัญคุณลันดาเป็นแฟนผมครับ กรุณาให้เกียรติเธอด้วย เธอเป็นนักดำน้ำมือหนึ่งรองลงมาจากนายหัววายุ ที่เชี่ยวชาญอยู่ทาง
       ฝั่งอันดามันเหนือ เราต้องอาศัยพวกเขา อย่าหาเรื่องใส่ตัว” เสียงปราการเรียบ ห้วน เป็นจังหวะหนักแน่น นักเรียนนายเรือรู้ดี
       ว่าพายุกำลังมา “หนาวครับ” ทุกคนคิด

       สุดเขตลุกขึ้นเขาทำความเคารพ

       “ผมขอเป็นตัวแทนเพื่อนกราบขอโทษอาจารย์ทุกท่าน ที่เพื่อนผมบางคนแสดงกริยาไม่สุภาพครับ” เขาหันไปทำความเคารพ
       ปราการและลันดา