เรื่องมีอยู่ว่า วันนี้เราได้ออกไปหัดขับรถยนต์(เกียร์กระปุก)กับพ่อ ก่อนหน้านี้ 2 อาทิตเราได้ไปเรียนที่โรงเรียนสอนขับรถและสอบใบขับขี่ได้ที่นั่น ซึ่งครูก็ไม่ได้สอนอะไรเราเลยและเราก็บอกครูตั้งแต่แรกแล้วว่าเราไม่เคยจับรถเลยขับไม่เป็นแม้กระทั่งมอไซค์ แต่ครูก็ไม่ได้สนใจอะไรวันๆก็ให้แค่เราซ้อมท่าที่ใช้สอบและพาออกถนนใหญ่โดยครูเป็นคนช่วยตลอดไม่ปล่อยพวงมาลัยให้เราขับ (จะเรียกว่าซื้อใบขับขี่ยังได้) เราก็ไม่รู้ตั้งแต่แรกว่าเค้าสอนกันแบบนี้ร๋อ เราคิดว่าจะสอนให้เราขับให้เป็น จนเรียนจบได้ใบขับขี่ กลับมาที่บ้านต้องให้พ่อเริ่มสอนใหม่ทั้งหมดพ่อก็บ่นเราว่าขับไม่เป็นจะได้ใบขับขี่มาได้ยังไง(เราก็งงเหมือนกันว่าได้มายังไงแค่ขับท่าสอบผ่านแต่ขับรถไม่เป็น) เนื่องจากพ่อไม่ค่อยมีเวลามากนักเพราะต้องทำงาน เราเลยไม่ได้ออกไปขับทุกวัน จนวันนี้พ่อจะให้ออกถนนใหญ่ เราดันดับ แล้วมีรถตามหลังมา พ่อก็ตะคอกเราใหญ่ แล้วก็บอกเราว่า ยังออกถนนไม่ได้หรอก ไม่ยอมตั้งใจขับ (เราคิดในใจว่าเอาอะไรมาเป็นตัววัดว่าเราไม่ตั้งใจร่อ) พอก็เลยขับเองไม่ให้เราขับ กลับมาถึงบ้านพ่อก็เล่าให้แม่ฟัง แม่ก็มาด่าเราอีก เราออกไปขับทีไรกลับมาก็เจอแบบนี้ทุกครั้ง บางทีเราท้อก็ไม่อยากขับแล้ว
ปล.1.ปกติอยู่กับพ่อเราไม่ค่อยพูดกันเลยไม่ค่อยสนิทกับพ่อ เวลาพ่อว่าอะไรเราก็จะไม่เถียงจะเก็บไว้ในใจแล้วมาร้องไห้ทีหลัง
      2.เราหัดมา 3 อาทิด (ไม่ได้ขับทุกวัน) แต่ก็ยังขับไม่ได้ ไม่รู้เกียร์กระปุกมันยาก เราเข้าใจยาก เราไม่ตั้งใจ หรือเราไม่เหมาะที่จะขับรถจริงๆ เวลาจอดรอตามแยกต่างๆแล้วพอจะออกตัวรถชอบดับ คงเป็นเพราะเราลืมลงเกียร์ แต่เราก็ลืมทุกครั้งพ่อก็ด่าทุกครั้ง ไหนจะต้องมองกระจก หักพวงมาลัย ขับให้ตรงเลนเข้าเกียร์ ชะลอก็ต้องเปลี่ยนเกียร์ ไหนจะถอยหลังอีก เรายังแยกประสาทไม่ค่อยได้ ห่วงหน้าพะวงหลัง อีกอย่างบ้านเราอยู่ในเมือง รถเยอะ จะออกถนนทีเราก็เกรงใจคนอื่น เหมือนเป็นภาระบนท้องถนน