ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยสนเรื่องรถยนต์มาก่อน จนกระทั่งล่าสุดได้ออกรถคันแรกของตัวเอง เป็น c-segment ญี่ปุ่น เริ่มต้นชีวิตการทำงาน
ได้รู้ราคารถในตลอดมากขึ้น รู้จักระบบการดาวน์ การส่งผ่อน เห็นตัวเลขคร่าวๆ ของราคารถยนต์ทั้งญี่ปุ่นและยุโรป
ที่สุด ผมเกิดความคิดขึ้นมาว่า ตัวเองในฐานะที่เป็นชนชั้นกลาง สามารถขี่รถยุโรปกับเขาบ้างได้มั้ย
ซึ่งก่อนหน้านี้ผมคิดว่าไกลตัวมาก รถยุโรปเป็นเรื่องของผู้บริหาร เถ้าแก่กงสี นักการเมือง ดารา
มันเป็นไปได้มั้ย ที่คนชั้นกลาง พนักงานกินเงินเดือน จะหารถพวกนี้มาขับได้

แต่มาขับได้ ของผม หมายถึงขับได้และดูแลได้อย่างมีศักดิ์ศรีด้วย
หมายถึง ถอยป้ายแดง ซ่อมศูนย์ดีๆ ใช้อย่างต่ำ 10 ปี (อันนี้คือตัวเลขเว่อร์ บ้านผมใช้รถ 15-20 ปี+)
แต่ดูแล้วมันออกจะตึงๆ เหมือนกัน
คิดง่ายๆ ผมเป็นบุคลากรสาธารณสุขของรัฐ รายรับต่อเดือนไม่ถึงแสน
ถ้าผมอยากขี่ bmw (ผมชอบค่ายนี้) series 3 ราคาประมาณสามล้านบาท
ดาวน์เจ็ดแสน ผ่อนสี่หมื่นต่อเดือน (60 งวด) ผมจะเหลือเงินกินข้าว เงินส่งพ่อแม่ จำนวนหนึ่ง ผมอยู่บ้านพ่อแม่ ไม่ต้องส่งบ้าน (อย่าลืมว่าต้องกันเงินไว้สำหรับตอนป่วยหรือแก่ด้วย)
ช่วงห้าปีแรก เหนื่อยค่างวด ห้ามป่วยห้ามตาย แต่ยังดีที่มี bsi
ช่วงห้าปีหลัง หมดภาระผ่อน แต่ก็ต้องเตรียมไว้สำหรับค่าซ่อม และค่าดาวน์รถคันใหม่เมื่อใช้ถึงสิบปี
หรือจะยืดใช้ไปถึง 15 ปี ไม่รู้ค่าซ่อมบ้านแค่ไหน

เฮ้อ คิดแล้วก็เหนื่อยครับ ทำไมมันดูห่างไกลจังสำหรับคนชั้นกลางครับ