สวัสดีค่ะ

เราเพิ่งแต่งงานกันเมื่อสิ้นปีที่แล้ว. . .
เราและสามีคบกันมา 8-9 ปี เราอายุ 29 สามีอายุ 28 สามีไม่เที่ยว ไม่สูบ ไม่ดื่ม และรักพ่อแม่อย่างมาก ซึ่งที่ผ่านมาเราคิดว่าเราโชคดีที่ได้เจอ และรักกับผู้ชายคนนี้ จนกระทั่งวันที่ 1 พค.60 เราจับได้ว่าเค้าแอบคุยกับผู้หญิงคนนึงซึ่งทำงานที่เดียวกัน และบทสนทนานั้นมันไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงานคุยกันแน่นอน มีการส่ง imessage และคุย facetime กันตลอดแม้ในเวลาทำงาน และคุยเป็นชั่วโมงๆ วันที่เรารู้เรื่อง เปนวันที่เรา 2 คนกลับมานอนบ้านพ่อแม่เรา พอเราจับได้เราก้อโวยวายเลยค่ะ โวยวายบ้านแตก พ่อแม่เรางงและตกใจ ส่วนเค้าได้แต่เงียบ...

ตัวเราเองเป็นคนขี้หึง อารมณ์ร้าย และงี่เง่าพอสมควร เค้าอยากทำอะไรบางทีเราก้อห้าม เช่นอยากเล่นเกม (อันนี้ในมุมมองของเรานะ
คือเราให้เค้าเล่นได้ แต่ขอให้อย่าเกินตี1 เพราะตอนเช้าเค้าจะงี่เง่าไม่ตื่น และระหว่างวันเค้าจะง่วงและหงุดหงิดประจำ) บางทีเล่นถึงตี3 (บ่อยๆ) เราก้องอล และโกรธ จนเค้าบอกว่าเค้าอยากทำอะไรก้อไม่ได้ทำ เค้าไม่เปนตัวของตัวเองเลยยยย ที่ผ่านมาเรื่องผู้หญิง เราจับได้มาตลอด แต่ที่ผ่านมามันไม่ได้มากขนาดนี้ ถามว่าเราจับได้ยังไง คือเรายอมรับว่าเราเช็กโทรศัพท์เค้า แต่รหัสผ่านทุกอย่าง facebook
รหัสล็อกโทรศัพท์ อีเมลล์ ทุกอย่างสามีเราเป็นคนบอกให้ตั้งให้เหมือนกัน เพื่อที่เค้าจะได้เช็กเราได้และจะได้ไม่มีความลับต่อกัน

หลังจากวันที่เราจับได้ เราไม่เคยบอกให้เค้าเลิกคุยกันนะ เราบอกว่าคุยได้ คุยกันอย่าให้เรารู้อีกจะด้วยวิธีไหนก้อแล้วแต่ และขออย่างเดียว อย่าไปมีอะไรกันแค่นั้น เค้าบอกโอเคเค้าไม่คุยแล้ว มันจบแล้ว แต่สามีดูเปลี่ยนไปค่ะ ไม่เหมือนเดิม ดูเครียด เศร้า เหมือนคนอกหัก และเค้าบอกว่าเค้าหมดรักเรามาตั้งแต่คบกันปีที่ 2 แล้ว เราเลยมีคำถามตามมามากมายว่า "แล้วเราแต่งงานกันทำไม เค้าบอกว่าเค้าทำตามใจคนอื่น เราอยากแต่ง พ่อแม่อยากให้แต่งเค้าก้อแต่งไม่ได้คิดอะไร" "แล้วคุณไม่รักเรามานานแล้ว ทนคบกันมาขนาดนี้ทำไม เค้าบอกว่า เพราะเราดีกับเค้าและเค้ารู้ว่าเรารักเค้ามากเค้าเลยอยู่" จนวันที่เค้าเอ่ยปากบอกให้เรา 2 คน แยกกันอยู่ซักพัก เพื่อที่เค้าจะได้เปนตัวของตัวเองบ้าง เค้าให้เรากลับมาอยู่บ้านวันหยุด ส่วนวันที่ทำงานก้อมาอยู่กับเค้าเพราะเดินทางลำบาก พ่อแม่เรา กับพ่อแม่เค้าไม่โอเคเพราะไม่อยากให้แยกกันอยู่ ตัวเค้าดูอึดอัดขึ้นทุกวันๆๆ จนเรายอมกลับไปอยู่บ้าน ผ่านไป 2 วันเราก้อกลับมาหาเค้า วันนั้นเค้ากลับบ้านดึก พอกลับมาเราได้กลิ่นน้ำหอมที่เหม็นมาก แต่ก้อไม่คิดอะไร และเราก้อถามค่ะ (ด้วยคำพูดและน้ำเสียงที่ดี) เราถามว่า "เหนื่อยมั๊ย กินข้าวหรือยัง" คำตอบคือ "กินแล้ว ไปกินกับเพื่อนมา เพื่อนผู้หญิง สวยมาก และผุหญิงคนนี้เปนรักแรกของเค้า" พอพูดจบ เค้าก้อโทรหาผุหญิงคนนี้ทันที เรายืนอึ้งและอึนมาก บทสนทนาที่เค้าคุยกันคือ "อยู่บ้านแล้วนะ เมียก้ออยู่แต่ไม่สนอะ อยากคุยกับ .บ. มากกว่า คราวหน้าเจอกันอีกนะ" คุยเสดหันมาหาเราแล้วพูดว่า เปนไงละตอนนี้ไม่มีความลับละ รับได้ไหม???? เราเงียบไม่โวยวายอะไรทั้งสิ้น แต่หลังจากวันนั้นทุกอย่างแย่ลงมากๆ เค้าส่งไลน์มาบอกเลิกเรา บอกให้เราออกไปจากชีวิตเค้าซะที เค้าเบื่อ เค้าอึดอัด เราพยายามทำทุกอย่างให้ดีขึ้น ยื้อ รั้ง เราขอโอกาสให้เราปรับปรุงตัวเอง เค้าก้อบอกให้โอกาสเรานะ แต่หลังจากที่ให้โอกาสเค้าก้อบอกเราตลอดว่าเค้าไม่ได้รักเราแล้ว ตอนนี้แค่สงสารไม่อยากทิ้งเราไป จนสิ้นเดือน พค. วันเกิดพี่ที่ออฟฟิสเค้า เค้าขอไปดื่มและกลับบ้านดึก เค้ากลับมาถึงตี 3 และมีกลิ่นน้ำหอมติดตัวกลับมา เราก้อไม่อยากคิดไรนะ แต่มันเหม็นจนเราจะอ้วก และเปนกลิ่นเดียวกันกับวันที่เค้าไปทานข้าวกับเพื่อน เลยถามไปว่าไปกับ .บ. มาหรอ เค้าบอกว่าเปล่า พอตอนเช้า เค้าหาบัตรแรบบิทไม่เจอ (ซึ่งเค้าไม่จำเปนต้องใช้เพราะบ้านอยู่สำโรง ทำงานสรรพวุธ) เราเลยถามว่าของใคร คุณเมาแล้วทำหล่นหรือเปล่า เพราะเราก้อไม่เหน เค้าก้อโวยวายบ้านแตก แค่เรื่องบัตรแรบบิทใบเดียว หลังจากวันนั้นเหตุการณ์แย่ลงทุกวันค่ะ คุยกับ .บ. แบบมีการส่งรูปในชุดนอนโชว์นมด้วย กลับบ้านดึก บางทีไม่กลับเลย ตอนนั้นเราแย่มากค่ะ ส่วนแม่สามีร้องไห้ทุกวัน ว่าทำไมลูกเค้าเปนขนาดนี้ วันที่ 3 มิย.บ้านสามีจะต้องกลับ ตจว. เค้ากลับมาเพื่อขับรถพาครอบครัวเค้ากลับ ตจว. เราไปด้วยค่ะ ช่วงที่กลับ ตจว. เปนช่วงที่อึดอัดมาก และแล้ว เราเล่นเฟส เลื่อนๆไปเจอรูปวันที่เค้าไปกินวันเกิด ร้านอาหารแท็กรูปมาค่ะ ในรูปคือสามีเรา และ .บ. นั่งคู่กัน เราเลยถามว่า อ้าวไหนบอกไม่ได้ไปด้วยกันไง เค้าเงียบ และบอกเลิกเราอีกครั้ง เราบอกโอเค คราวนี้เรายอมไปเอง แต่เราไม่เลิกนะ แต่จะแยกกันอยู่ ให้ต่างคนต่างทบทวนสิ่งที่กำลังทำกันอยู่ซิว่าทำอะไร กลับจาก ตจว.คืนวันที่ 5 มิย. เช้าวันที่ 6 เราไปทำงานและกลับมาเก็บเสื้อผ้า แต่แม่สามีบอกว่า วันนี้จะไปกินข้าวนอกบ้าน นานๆจะได้ไปที ให้เรานอนนี่ก่อนแล้วค่อยไปพรุ่งนี้นะ เราก้อโอเค ไปกินข้าว ทุกๆคนพยายามทำให้เรากับสามีเข้าใจกัน แต่มันไม่ง่ายแบบนั้น พอถึงบ้านก่อนนอน เค้าบอกเราว่าเค้าให้โอกาสเรานะ ให้เราปรับปรุงอารมณ์ ทัศนะคติ และให้ลดความอ้วน เราก้อเออ เค้าเอ่ยปากให้โอกาสเราเอง ดีจัง แต่เราก้อยังยืนยันที่จะกลับไปอยู่บ้านเพื่อที่มันจะมีอะไรดีขึ้น

สุดท้าย หลังจากวันที่ 7 มิย. เค้าก้อไม่กลับบ้านอีกเลยจนถึงวันนี้ ซึ่งคนที่เค้าไปอยู่ด้วยคือผู้หญิงที่ทำงาน ที่จับได้ตั้งแต่ทีแรก. . . ผู้หญิงคนนั้นอายุ 38 เพิ่งเลิกกับแฟน และพี่เค้าน่าสงสาร!!!! เราไม่ได้ติดต่อกันผ่านไป 2 สัปดาห์ จนวันนึงเราไปหาพ่อแม่เค้าที่บ้าน และเราดันเจอเค้า และทุกอย่างเหมือนเดิมคือ เรายังมีอะไรกัน ไปเที่ยว ไปทานข้าวกันเหมือนสามีภรรยา แต่เค้าต้องกลับไปหาคนนั้น และจะมาเจอเราได้แค่ เสาร์-อาทิตย์ ซึ่งเรายอม เรายอมแอบคบกัน แอบมีอะไรกัน แอบคุยกันมาตลอดจนถึงวันนี้ สามีเราบอกว่าอย่าให้ผู้หญิงคนนี้รู้นะไม่งั้นจะได้ได้คุยกันอีก เรารู้นะว่าเราทำตัวไร้คุณค่า เพียงแต่เราอยากเจอ อยากคุยกับเค้าบ้าง จนวันนึงเค้าเลิกงานครึ่งวัน และนัดเจอเรา และพาเราไปที่คอนโดที่เค้ากับผุหญิงคนนั้นอาศัยอยู่ด้วยกัน และมีอะไรกันที่นั่น จนเมื่ออาทิตย์ก่อนเราเพิ่งรู้ว่าเราท้องได้ 7 สัปดาห์ เราบอกเค้า เค้าเครียด และเค้าบอกว่าเค้าไม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับเรา แต่ดันมีภาระร่วมกันขึ้นมาเค้าจะทำยังไง เราอึ้งค่ะ อึ้งมาก ร้องไห้ไม่ออกนะ หูอื้อ ชาไปหมดทั้งตัว เราเลยโทรไปหาผุหญิงคนนั้น บอกว่าพี่คะหนูท้อง พี่จะเอายังไงต่อ ผุหญิงตอบว่า "พี่บังคับใครให้มาอยู่กับพี่ไม่ได้หรอกนะถ้าเจ้าตัวเค้าไม่อยากมา แล้วเรื่องนี้พี่ก้อบังคับเค้าไม่ได้ด้วยค่ะ..." และสามีเราก้อมาคุย ถามเราว่าโทรมาบอกพี่เค้าทำไม เราเลยบอกว่า ก้อบอกให้มันรับรู้เอาไว้ว่ามันเอาผัวเราไป แล้วมันยังเอาพ่อของลูกเราไปด้วย สามีเราตอบว่า พี่เค้าไม่ผิดอย่าระรานเค้า อย่าโทรมาอีก และวางไป

ทุกอย่างสำหรับเรา จบค่ะ แต่เราก้อยังรักเค้ามากอยู่ดี จนวันนี้เค้ายังแอบโทรมาหาเราอยู่เลย บอกคิดถึงเราตลอด เค้าบอกว่าเค้ายังไม่รู้ใจตัวเอง แต่ในเมื่อเค้าเลือกที่จะเดินออกมาแล้ว เค้าจะต้องเดินต่อไป เราไม่เคยถามเหตุผลเลยนะว่าทำไมเค้าถึงออกมา แต่ตอนนี้เค้าโทษว่าเปนความผิดเรา ที่เรางี่เง่ามากเลยทำให้เค้าต้องเปนแบบนี้ จากที่เค้าไม่เคยห่างพ่อแม่ ไม่เคยทิ้งพ่อแม่ไปไหน ตอนนี้เค้ายอมตัดพ่อแม่ออกไป อันนี้เค้าบอกเราเองนะว่าเค้าไม่แคร์พ่อแม่หรอก เพราะถ้าเค้าแคร์เค้าคงไม่เดินออกมา

ตัวเราอยากผ่านจุดนี้ไป แต่เราก้อยังต้องการผุชายคนนี้อยู่ ความรู้สึกมันสับสนไปหมดแล้วค่ะ ทั้งรัก ทั้งเกลียดค่ะ

ปล.ตั้งแต่เหตุการณ์ 1 พค. เรากับสามียังมีอะไรกับเปนปกติเหมือนเดิม โดยไม่ได้คุมกำเนิดค่ะ
ปล.2 เค้าบอกว่าเรื่องที่เราท้อง ไม่ต้องไปบอกพ่อแม่เค้าหรอก เราไม่ถามเหตุผลนะว่าเพราะอะไร

เราโง่ งมงาย จมปรัก ว่ารักครั้งนี้จะกลับมาเปนเหมือนเดิมซักวัน. . .

ปล.3 เราจะดูแลลูกที่เรารอคอยมาแสนนานให้ดีที่สุดค่ะ ขอกำลังใจให้เบบี๋ตัวน้อยๆในท้องด้วยนะคะ ^__^

เรื่องราวมันเยอะม๊ากกค่ะ เรียบเรียงไม่ค่อยถูก ทุกอย่างเร็วมากจนตั้งตัวไม่ทัน เนื้อความอาจมีแต่น้ำ ไม่มีเนื้อหา ยังไงขออภัยด้วยนะคะ