ทำความเข้าใจเกี่ยวกับความแตกต่างของเด็กก่อนนะคะ

ในทางพัฒนาการ "เด็กไม่ได้เป็นผ้าสีขาว แต่เป็นผ้าสีพื้น" ค่ะ
เราเรียกกันว่า  พื้นฐานอารมณ์  (temperament)  ซึ่งสิ่งนี้จะติดตัวเด็กมาตั้งแต่เกิด
พันธุกรรมเองก็เป็นอีกปัจจัยต่อการสร้างพื้นฐานอารมณ์ค่ะ
พื้นฐานอารมณ์จะแบ่งออกเป็น 4 ประเภทหลัก  9 รูปแบบย่อย

เด็กบางคนคลอดออกมาปุ๊บ อยู่กลุ่มประเภทเลี้ยงง่าย กินอิ่นก็นอนหลับ ถึงงอแงก็แป๊บเดียว
แต่บางคนคลอดมาอยู่ประเภทเลี้ยงยาก อิ่มก็งอแง หิวก็งอแง ง่วงก็งอแง งอแงทั้งวัน
คือ เกิดมายังไม่ถึงสัปดาห์ ยังไม่ทันจะได้รับอิทธิพลการเลี้ยงดูเท่าไหร่
แต่พื้นฐานเด็กเป็นแบบนั้นมาน่ะ ความแตกต่างก็เกิดล่ะ ตรงนี้พันธุกรรมเองก็มีผลมาก

พอโตมาการส่งเสริมเด็กแต่ละกลุ่มก็จะแตกต่างกันไป วิธีการต่างๆ ก็จะไม่เหมือนกันไปด้วยน่ะ
เพราะสิ่งที่เด็กต้องการมันแตกต่างกันตั้งกะความเป็นตัวตนของเขาที่มีมา ตั้งกะระบบประสาท พันธุกรรมต่างๆ
พอมาเลี้ยงดู ก็ต้องปรับให้เข้ากับทั้งระบบพื้นฐานอารมณ์ และ ประสาทสัมผัส (sensory integration) ไหนจะอื่นๆอีก
อิทธิสภาพแวดล้อม ค่านิยม สังคมวัฒนธรรมก็มีผลเยอะเหมือนกัน ถ้าเราดูแลเหมาะสม เด็กก็มีโอกาสเติบโตด้วยดีเยอะขึ้นน่ะ

ทีนี้เรื่องว่า พันธุกรรม หรือ สิ่งแวดล้อมสำคัญกว่ากัน  มันก็มองได้หลายอย่างนะคะ  แต่ส่วนตัวจะแยกแบบนี้

พันธุกรรมมีผล 90%  สิ่งแวดล้อมมีผล 10%  ในการทำงานเพื่อดำรงชีวิต ตรงนี้จะเป็นสมองส่วนพวกท้ายทอยน่ะแหล่ะ
สมองที่พัฒนามาตั้งกะดึกดำบรรพ์ เช่น การหายใจ การบังคับอวัยวะภายในต่างๆให้ยังทำงานได้ปกติ  การมองเห็นภาพและสี

พันธุกรรมมีผล 50-70%  สิ่งแวดล้อมมีผล 30 - 50 % ก็สมองส่วนถัดมา แถวๆหัวข้างซ้ายและขวา และอื่นๆละแวกนั้น
ก็เกี่ยวข้องกับพวกทักษะทั่วๆไปที่ใช้ในชีวิตประจำวัน  อาบน้ำ กินข้าว ทำงานเล็กๆน้อยๆ พูด ฟัง อ่าน เขียน เข้าใจได้  

พันธุกรรมมีผล 20-40%  สิ่งแวดล้อมมีผล 60 - 80% สมองส่วนหน้า หรือ ส่วนเหตุและผล ส่วนรู้คิด แล้วแต่จะเรียกกัน
เกี่ยวข้องกับการควบคุมตนเอง การให้เหตุผล ตรรกะทั้งหลาย เกี่ยวข้องกับการคิดขั้นสูงน่ะ
ถ้าได้รับการส่งเสริมแต่เด็กจะช่วยให้ใช้ชีวิตได้ง่ายขึ้นในตอนเป็นผู้ใหญ่ และลดพฤติกรรมเสี่ยงได้มาก