ัหมายเหตุ****ตอนนี้จขกท.มีลูกแล้ว อายุในครรภ์5เดือน ลูกคนแรกครับ
ตั้งแต่รู้ตัวว่าเป็นพ่อคน จะมีชีวิตน้อยๆลืมตามาบนโลก ความคิดความอ่านของตัวเองเปลี่ยนไปแทบจะทั้งหมด
จากที่แต่ก่อนใช้ชีวิตเพื่อตัวเอง มีเป้าหมาย ความฝันความบ้าบอเต็มไปหมด ไม่กลัวตาย ไม่แคร์ใคร อยากรู้อยากเห็น อะไรที่ได้มาด้วยความลำบาก มักจะเป็นเหมือนจุดมุ่งหมายของชีวิต ยึดสรณะของตัว เป็นที่พึ่ง หาความสุขให้ตัวเอง เสี่ยงตาย โลดโผน สนุกสนานกับวิถีคนหนุ่มคนนึง..... ก็นะชีวิตหนุ่มโสด(ณ ขณะนั้น) ตอนมีแฟนก็หวังแค่ให้แฟนมีความสุข แค่นั้น ไม่ได้คิดเผื่ออนาคตอะไร เราแค่อยากให้แฟนอยู่กับเราตลอดไป
หลังจากวันนั้นไม่นานทุกๆวันมองโลกเปลี่ยนไปหมด เห็นแต่เรื่องที่ดูอันตราย จะทำยังไงให้ผ่านพ้นไปได้ ไม่ใช่ไม่อยากมีลูกนะครับ "ไม่อยากตายก่อนลูกโตต่างหาก" ครับ.......ไม่อยากตายไวๆนี้(ไอ้บ้าที่ไหนจะอยากตาย) ห่วงไปหมด ห่วงว่าลูกเราจะโตมายังไง จะรู้จักมั้ยว่านี่คือพ่อนะ ห่วงว่าเค้าจะได้มีชีวิตในแบบที่ลูกหวังมั้ย จะอยู่รอดในสังคมได้รึเปล่า จะกลายเป็นคนที่ดีรึเปล่า สารพัดจะห่วง
ผมกลัวครับ กลัวว่าก่อนลูกจะคลอดจนโตพอรู้ความได้ จะไม่มีผมอยู่แล้ว ทั้งๆที่มันไม่ได้มีอะไรเลย ไม่ได้เป็นโรคร้าย ไม่มีประวัติว่าจะถูกหมายหัว ไม่ได้ซึมเศร้าจนคิดฆ่าตัวตาย แต่กลัวเหตุไม่คาดฝันต่างหาก
กลัวถูกรถชน กลัวไฟไหม้ กลัวแมลงสัตว์กัดต่อย กลัวคนเมายาบ้ามาแทง กลัวลูกหลงคนตีกัน กลัวนั้นนี่ไปหมด นี่ในตอนที่พิมพ์ก็กลัวไปด้วย(เมียนอนหลับข้างๆผมนี่แหละ)
ผมไม่อยากตาย(ตอนนี้) จนกว่าครอบครัวผมจะสบาย ...... มันก็เหมือนคำพูดของคนสู้ชีวิตทุกคนแหละครับ แต่ผมหมายความอย่างนั้นจริงๆ อยากอยู่นานๆเห็นหน้าลูก เห็นเมียมีความสุข ไม่อยากจากใครไปเลย (แต่ถ้าต้องไปก็ไม่อะไรมากมายนะ ขอยื้อความทรงจำก่อนจะจำอะไรไม่ได้อีก)
เอออ ถ้าเราตาย เมียกับลูกจะอยู่ยังไง เมียจะเลี้ยงลูกคนเดียวไหวมั้ย ลูกจะรักแม่มันรึเปล่า จะกลายเป็นเด็กขาดความอบอุ่นมั้ย?
แล้วถ้าเราตายไปเราจะอยู่ในสภาวะแบบไหน กลับมาเยี่ยมลูกตอนโตได้มั้ย เข้าฝันลูกได้เปล่า? คิดๆไปแล้วน้ำตาก็ไหล
กลัวทั้งๆที่ไม่ได้มีอะไร ไม่มีสาเหตุ ออกมาจากจิตใต้สำนึกของผมเอง
ไม่รู้คนอื่นเป็นมั้งมั้ย หรือมันคืออาการของคนเพ้อ ?
เคยเป็นมั้ยครับ? กลัวตาย ทั้งๆที่ไม่มีอะไรเลย
ตั้งแต่รู้ตัวว่าเป็นพ่อคน จะมีชีวิตน้อยๆลืมตามาบนโลก ความคิดความอ่านของตัวเองเปลี่ยนไปแทบจะทั้งหมด
จากที่แต่ก่อนใช้ชีวิตเพื่อตัวเอง มีเป้าหมาย ความฝันความบ้าบอเต็มไปหมด ไม่กลัวตาย ไม่แคร์ใคร อยากรู้อยากเห็น อะไรที่ได้มาด้วยความลำบาก มักจะเป็นเหมือนจุดมุ่งหมายของชีวิต ยึดสรณะของตัว เป็นที่พึ่ง หาความสุขให้ตัวเอง เสี่ยงตาย โลดโผน สนุกสนานกับวิถีคนหนุ่มคนนึง..... ก็นะชีวิตหนุ่มโสด(ณ ขณะนั้น) ตอนมีแฟนก็หวังแค่ให้แฟนมีความสุข แค่นั้น ไม่ได้คิดเผื่ออนาคตอะไร เราแค่อยากให้แฟนอยู่กับเราตลอดไป
หลังจากวันนั้นไม่นานทุกๆวันมองโลกเปลี่ยนไปหมด เห็นแต่เรื่องที่ดูอันตราย จะทำยังไงให้ผ่านพ้นไปได้ ไม่ใช่ไม่อยากมีลูกนะครับ "ไม่อยากตายก่อนลูกโตต่างหาก" ครับ.......ไม่อยากตายไวๆนี้(ไอ้บ้าที่ไหนจะอยากตาย) ห่วงไปหมด ห่วงว่าลูกเราจะโตมายังไง จะรู้จักมั้ยว่านี่คือพ่อนะ ห่วงว่าเค้าจะได้มีชีวิตในแบบที่ลูกหวังมั้ย จะอยู่รอดในสังคมได้รึเปล่า จะกลายเป็นคนที่ดีรึเปล่า สารพัดจะห่วง
ผมกลัวครับ กลัวว่าก่อนลูกจะคลอดจนโตพอรู้ความได้ จะไม่มีผมอยู่แล้ว ทั้งๆที่มันไม่ได้มีอะไรเลย ไม่ได้เป็นโรคร้าย ไม่มีประวัติว่าจะถูกหมายหัว ไม่ได้ซึมเศร้าจนคิดฆ่าตัวตาย แต่กลัวเหตุไม่คาดฝันต่างหาก
กลัวถูกรถชน กลัวไฟไหม้ กลัวแมลงสัตว์กัดต่อย กลัวคนเมายาบ้ามาแทง กลัวลูกหลงคนตีกัน กลัวนั้นนี่ไปหมด นี่ในตอนที่พิมพ์ก็กลัวไปด้วย(เมียนอนหลับข้างๆผมนี่แหละ)
ผมไม่อยากตาย(ตอนนี้) จนกว่าครอบครัวผมจะสบาย ...... มันก็เหมือนคำพูดของคนสู้ชีวิตทุกคนแหละครับ แต่ผมหมายความอย่างนั้นจริงๆ อยากอยู่นานๆเห็นหน้าลูก เห็นเมียมีความสุข ไม่อยากจากใครไปเลย (แต่ถ้าต้องไปก็ไม่อะไรมากมายนะ ขอยื้อความทรงจำก่อนจะจำอะไรไม่ได้อีก)
เอออ ถ้าเราตาย เมียกับลูกจะอยู่ยังไง เมียจะเลี้ยงลูกคนเดียวไหวมั้ย ลูกจะรักแม่มันรึเปล่า จะกลายเป็นเด็กขาดความอบอุ่นมั้ย?
แล้วถ้าเราตายไปเราจะอยู่ในสภาวะแบบไหน กลับมาเยี่ยมลูกตอนโตได้มั้ย เข้าฝันลูกได้เปล่า? คิดๆไปแล้วน้ำตาก็ไหล
กลัวทั้งๆที่ไม่ได้มีอะไร ไม่มีสาเหตุ ออกมาจากจิตใต้สำนึกของผมเอง
ไม่รู้คนอื่นเป็นมั้งมั้ย หรือมันคืออาการของคนเพ้อ ?