ภาค 1 = https://ppantip.com/topic/36539715

ภาค 2 = https://ppantip.com/topic/36551839

ภาค 3 = https://ppantip.com/topic/36570418



สมุดเล่มเล็กปกดำ                    ฉันร้อยถ้อยคำ
บทกวีฉันไว้ภายใน

หวี,แปรงสีฟันใส่ไป                   กระเป๋าฉันไง
ยามฉันได้เป็นน้องหมา

หมาดีตัวหนึ่งบางครา                 พวกเขาโยนมา
กระดูกสักท่อนให้กิน

รองเท้าฉันแทบขาดวิ่น               มิให้หลุดปลิ้น
ฉันมีสายยางรัดไว้

มือฉันก็แปดเปื้อนไป                  บำบัดตนได้
ปลดปล่อยความเหงารัญจวน

สิบสามช่องห่วยแตกล้วน            ในทีวีชวน
อยากดูอะไรเลือกซี

แสงไฟฟ้าฉันก็มี                       สองครั้งแล้วนี่
ได้เห็นจะจะคาตา

ฉันมีพลังเข้าท่า                        อัศจรรย์นักหนา
ให้พาสังเกตการณ์ไป

แล้วนั่นฉันรู้ได้ไง                      เมื่อพยายามไซร้
โทรไปติดต่อหาเธอ

ไม่เคยได้พบคอยเก้อ                 ไร้คนให้เจอ
ที่บ้านเสมอแม้พากเพียร

ฉันจำต้องตัดผมเกรียน               แผลชวนคลื่นเหียน
มันพุพองต้องทำใจ

ด้านหน้าเสื้อเชิ้ตข้างใต้              ตัวเก่งคู่ใจ
ที่ทำด้วยผ้าซาติน

นิ้วฉันแปดเปื้อนหมดสิ้น             ด้วยนิโคติน                    
มันกินมือเปรอะทั่วไป

บนโซ่ตรวนฉันมีไว้                   ช้อนเงินสดใส
มีไว้ทำอะไรดี

เปียโนใหญ่ตัวหนึ่งนี้                 เพื่อความตายที่-
ฉันมีเหลือไว้บูชา

ดวงตาฉันเบิกกว้างอ้า               แรงกระตุ้นมา
จะพาให้ฉันโบยบิน

แต่ฉันนั้นไร้ที่ถิ่น                      ที่จะผกผิน
บินไปให้สมใจปอง

โอ้ที่รักยามฉันลอง                   โทรหาก็ต้อง-
หม่นหมองบ้านไม่มีใคร

มีรองเท้าบู๊ตไว้ใช้                    โกฮิลล์สวมไป
ไม่ไหวส้นสึกแล้วเอย





วีราเอ๋ยวีรา                     อย่างไรหนาเธอเป็นไป
มีใครอีกบ้างไหม           รู้สึกได้อย่างฉันนี้ ?  











" ไม่เจ็บอะไร........หมอห่างออกไป.....ไกลสุดขอบฟ้า
ผมเห็นควันไฟ.......ในลำนาวา............ตลบอบอวลมา......จากที่แดนไกล

หมอแค่มานี่..........ผ่านคลื่นวารี..........ผมมองเห็นได้
หมอขยับปากอ้า.....แต่ว่าอะไร...........มิอาจรู้ได้..............ไม่ได้ยินมา

ผมเคยเป็นไข้........ตอนเด็กเยาว์วัย.....รู้สึกได้ว่า
ดุจสองบอลลูน......ที่สองหัตถา..........ตอนนี้ก็มา.............รู้สึกอีกที

ไม่อาจอธิบาย.......ให้หมอเข้าใจ.........ได้โดยถ้วนถี่
ปกติผมเป็น..........มิเห็นเช่นนี้.............เคลิ้มชาแล้วซี......อย่างแสนสบาย "




" ไม่เจ็บอะไร........หมอห่างออกไป.....ไกลสุดขอบฟ้า
ผมเห็นควันไฟ.......ในลำนาวา............ตลบอบอวลมา......จากที่แดนไกล

หมอแค่มานี่..........ผ่านคลื่นวารี..........ผมมองเห็นได้
หมอขยับปากอ้า.....แต่ว่าอะไร...........มิอาจรู้ได้..............ไม่ได้ยินมา

ตอนผมเป็นเด็ก......แวบเดียวเล็กเล็ก...ผมได้เห็นว่า
อะไรไม่รู้...............อยู่ที่หางตา..........พอหันไปหา..........มันก็หายไป

ตอนนี้นิ้วมือ...........จะจับยึดถือ..........ไว้ก็ไม่ได้
เด็กนั้นโตพลัน.......ฝันนั้นจากไป.........และผมก็ได้..........เคลิ้มชาพาสบาย..."




โอ้แม่จ๋าโอ้พ่อจ๋า                     ถึงคราวต้องมา
แสดงโชว์ต่อไปหรือไร

โอ้พ่อจ๋าพาหนูไป                   ก็กลับบ้านไง
แม่จ๋าปล่อยหนูไปที

ความผิดพลาดสักอย่างนี้          มันคงต้องมี
หนูก็ไม่ได้ตั้งใจ

ปล่อยเขาเอาวิญญาณไป          หนูแก่เกินไหม ?
หรือสายเกินแก้ไขนา ?

โอ้แม่จ๋าโอ้พ่อจ๋า                        ความรู้สึกว่า
ต่างต่างหายไปไหนนี่ ?

แม่จ๋าพ่อจ๋าบอกที                   หลายเพลงเหล่านี้
หนูจะจำได้หรือไร ?

โอ้...การแสดงโชว์ต้องได้        ดำเนินต่อไป  
ต่อไปยังไม่เลิกรา

ลำดับเพลง และบทกวี
เพลงที่ 17 = NOBODY HOME = กาพย์ฉบัง ๑๖
เพลงที่ 18 = VERA = กลอนสุภาพ, กาพย์ยานี ๑๑
เพลงที่ 19 = BRING THE BOY BACK HOME = กลอนสุภาพ
เพลงที่ 20 = COMFORTABLY NUMB  = กลอนสุภาพ และ กาพย์สุรางคนางค์ ๒๘
เพลงที่ 21 = THE SHOW MUST GO ON = กาพย์ฉบัง ๑๖

ภาค 5 ภาคอวสาน : กระทู้หน้าครับ