จริงๆความผิดทั้งหมดไม่ใช่เธอหรอกครับ มันก็อยู่ที่ผมด้วยส่วนหนึ่ง ถ้าผมไม่ตามใจเธอมาก ยอมเธอจนมากเกินไป ก็คงไม่เป็นแบบนี้
จนสุดท้ายตามใจไม่ไหว ยอมไม่ไหว ผมเริ่มไม่ยอม ไม่เอา ก็กลายเป็นว่า "เปลี่ยนไป" ทั้งๆที่ผมแค่เลิกพยายาม
ยิ่งพยายาม ผมกลับยิ่งเหนื่อยเอง ไม่ใช่ว่ารับข้อเสียเธอไม่ได้ ผมรับได้เท่าที่ผมรับไหว ถ้ามันมากเกินพอดี จะให้ผมเอาแรงที่ไหนมารับ???
ผมเองก็รู้สึกเสียใจไม่ต่างหรอกครับ ที่ความรักมันมาถึงทางตันที่เราต่างปรับแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เวลากอด เวลาหอม มันต้องฝืนทำเพื่อให้เค้าสบายใจ ทั้งๆที่ในใจผมเองก็เศร้าไม่ต่างถ้าเธอรุ้ว่าทุกสิ่งที่ผมทำให้เธอในตอนนี้ มันทำไปเพราะ "หน้าที่" ไม่ได้ทำเพราะ "ความรัก" เลย