พอดีมีปัญหากับแม่ อยากระบาย ไม่รู้จะลงที่ใหน ของลงตรงนี้ล่ะกันค่ะ (คำบางคำอาจจะเป็นแค่อารมณ์ค่ะ)
เรื่องมีอยู่ว่า เป็นคนเล่นเกมส์ HON ค่ะ ทุกครั้งที่เล่น จะรีบๆทำงานช่วยแม่จนเสร็จ ก็ตั้งแต่ 7:00 โมง ถึงประมาณ 15-14:00 น. แล้วแต่วันค่ะ (เสาร์-อาทิตย์) แม่เคยพูดค่ะว่า 'รีบๆทำงาน จะทำอะไรก็จะได้ทำ' โอเคค่ะ เราจำคำพูดแม่ได้ดี เราก็ทำแบบนั้นค่ะ พอถึงเวลาเราทำเสร็จจริงๆ เปิดเครื่องเข้าเกมส์ กดหาห้องเล่น กดเจอ เลือกตัว แม่เรียกค่ะ ไปนู้นไปนี้ โอเค ไปค่ะ กลับมาเล่น เรียกอีก แม่เขาจะเล่นโทรศัพท์ เฟชอ่ะค่ะ เรียกให้เราดู เรากำลังบวกกับเพื่อนใน้กมส์เลยค่ะ เราไม่หันไปมอง แต่ปากเราขานรับนะ แม่เขาด่าเราค่ะ ว่าไม่สนใจ สนใจแตาเกม ไม่เคยคุยกันสักที บลาๆๆๆ ทั้งๆที่พอมีเวลาคุย แม่เขาจะออกไปนั่งคุยกับเพื่อนบ้านข้างนอก พอเราอแกไป โดนไล่กลับเขาบ้าน เล่นเกมส์ค่ะ โดนด่าอีกตามเคย ไม่เข้าใจแม่ค่ะ ?!
มีอีกกรณี เล่นเกมส์ บอกว่าให้เล่นถึง 4 ทุ่ม ยังไม่ทัน 4 ทุ่ม มาด่าก่อนค่ะ พอ 4 ทุ่มดึงสายเน๊ตออกเลย งงในงงค่ะ อะไรจะจ้องจับผิดเราขนาดนั้น เราก็โอเค๊ เลิกเล่น จะขึ้นมานอน จะเอาโทรศัพท์เราไปอีกค่ะ แต่เราไม่ให้ เราบอกเราไม่เล่น เขาบอก 'กูไม่เคยเชื่อ' เจอคำนี้เข้าไปจุกสิค่ะ
เราอยากรู้ว่าถ้าเราถามแม่ไปว่า 'หนูติดผู้ชาย กับหนูติดเกมส์แม่จะให้หนูติดอะไร?' เขาจะตอบหรือรู้สึกอะไรบ้าง
บางทีก็สงสัยค่ะ ทำไม ลูกบ้านอื่รเขาเล่นได้โดยที่แม่ไม่มาคอยจับผิด หรือ คอยใช้ตอนเล่นเกมส์ มันเป็นเกมMOBA ทุกคนคงเข้าใจว่ามันหยุดไม่ได้ เราคิดว่าแม่เราเป็นคนเอาแต่ใจ ไม่รัยผิดพอสมควรค่ะ ไม่รู้ว่าคิดแบบนี้ได้มั้ยนะค่ะ แม่เราเป็นพวกรับผิดไม่เป็นค่ะ
เจ้าของกระทู้ปีนี้อายุ 19 ค่ะ เรียน ปวส.1 โตรึยังไม่รู้ แต่เราว่าเราก็โตในระดับหนึ่ง เราได้โควต้าไปเรียน ครุอุตที่ คลอง6 แต่เราไม่ส่งค่ะ เพราะเราไม่อยากเรียนครุ เราไม่บอกแม่ค่ะว่าไม่ได้ส่ง พอแม่รู้แม่ด่าเรายับเลยค่ะ ทำไมไม่ส่ง อนาคตตัวเอง บลาๆ แต่เราไม่ได้บอกเหตุผลหรอกค่ะว่า เราไม่อยากเรียน แม่เคยพูดด้วยคำสวยๆว่า 'ลูกอยากเรียนอะไรก็ปล่อยให้เรียน ดีกว่าไปบังคับแล้วเขาไม่เรียน' เหมือนแม่กลืนน้ำลายตัวเองค่ะ ทุกวันนี้เรียน ปวส.ช่างไฟ ยังด่าอยู่เลยค่ะ มาเรียนทำไมที่นี้ เราก็ถาม ที่นี้ไม่ดีตรงใหน เขาก็ย้อน แล้วที่นั้นไม่ดีตรงใหน แม่อยากให้เรียนสูงๆ ปวส. ไปต่อ ป.ตรี นี้เรียนไม่สูงใช่มั้ยค่ะ?
อีก1เหตุผลที่ไม่อยากเข้า กทม. คือ เรากลัวค่ะ กลัวเราจะหลงผิด เราเคยผิดมาแล้ว1ครั้ง เรากลัวตัวเราเองค่ะ เราเป็นห่วงแม่ด้วยว่าเขาไม่มีคนช่วยงาน แต่ดูเหมือนเขาไม่เข้าใจ ทุกครั้งที่เรามีเรียนถึงดึก เขาจะบ่นใส่เราตลอดว่าไม่มีคนช่วยงาน บางวันเรากลับมาบ้าน จะคุยเล่นกับเขา เขาตระโกนใส่เราว่า 'กูเหนื่อย!!!' เราหง่อยค่ะ ตะโกน ที่หน้าย้าน ที่ๆคนเยอะๆ ชีวิตเรามันเศร้ากว่านี้เยอะ นึกได้เท่านี้แหละค่ะตอนนี้
คอบคุณที่เสียเวลาเข้ามาอ่านค่ะ
แม่ไม่เข้าใจ
เรื่องมีอยู่ว่า เป็นคนเล่นเกมส์ HON ค่ะ ทุกครั้งที่เล่น จะรีบๆทำงานช่วยแม่จนเสร็จ ก็ตั้งแต่ 7:00 โมง ถึงประมาณ 15-14:00 น. แล้วแต่วันค่ะ (เสาร์-อาทิตย์) แม่เคยพูดค่ะว่า 'รีบๆทำงาน จะทำอะไรก็จะได้ทำ' โอเคค่ะ เราจำคำพูดแม่ได้ดี เราก็ทำแบบนั้นค่ะ พอถึงเวลาเราทำเสร็จจริงๆ เปิดเครื่องเข้าเกมส์ กดหาห้องเล่น กดเจอ เลือกตัว แม่เรียกค่ะ ไปนู้นไปนี้ โอเค ไปค่ะ กลับมาเล่น เรียกอีก แม่เขาจะเล่นโทรศัพท์ เฟชอ่ะค่ะ เรียกให้เราดู เรากำลังบวกกับเพื่อนใน้กมส์เลยค่ะ เราไม่หันไปมอง แต่ปากเราขานรับนะ แม่เขาด่าเราค่ะ ว่าไม่สนใจ สนใจแตาเกม ไม่เคยคุยกันสักที บลาๆๆๆ ทั้งๆที่พอมีเวลาคุย แม่เขาจะออกไปนั่งคุยกับเพื่อนบ้านข้างนอก พอเราอแกไป โดนไล่กลับเขาบ้าน เล่นเกมส์ค่ะ โดนด่าอีกตามเคย ไม่เข้าใจแม่ค่ะ ?!
มีอีกกรณี เล่นเกมส์ บอกว่าให้เล่นถึง 4 ทุ่ม ยังไม่ทัน 4 ทุ่ม มาด่าก่อนค่ะ พอ 4 ทุ่มดึงสายเน๊ตออกเลย งงในงงค่ะ อะไรจะจ้องจับผิดเราขนาดนั้น เราก็โอเค๊ เลิกเล่น จะขึ้นมานอน จะเอาโทรศัพท์เราไปอีกค่ะ แต่เราไม่ให้ เราบอกเราไม่เล่น เขาบอก 'กูไม่เคยเชื่อ' เจอคำนี้เข้าไปจุกสิค่ะ
เราอยากรู้ว่าถ้าเราถามแม่ไปว่า 'หนูติดผู้ชาย กับหนูติดเกมส์แม่จะให้หนูติดอะไร?' เขาจะตอบหรือรู้สึกอะไรบ้าง
บางทีก็สงสัยค่ะ ทำไม ลูกบ้านอื่รเขาเล่นได้โดยที่แม่ไม่มาคอยจับผิด หรือ คอยใช้ตอนเล่นเกมส์ มันเป็นเกมMOBA ทุกคนคงเข้าใจว่ามันหยุดไม่ได้ เราคิดว่าแม่เราเป็นคนเอาแต่ใจ ไม่รัยผิดพอสมควรค่ะ ไม่รู้ว่าคิดแบบนี้ได้มั้ยนะค่ะ แม่เราเป็นพวกรับผิดไม่เป็นค่ะ
เจ้าของกระทู้ปีนี้อายุ 19 ค่ะ เรียน ปวส.1 โตรึยังไม่รู้ แต่เราว่าเราก็โตในระดับหนึ่ง เราได้โควต้าไปเรียน ครุอุตที่ คลอง6 แต่เราไม่ส่งค่ะ เพราะเราไม่อยากเรียนครุ เราไม่บอกแม่ค่ะว่าไม่ได้ส่ง พอแม่รู้แม่ด่าเรายับเลยค่ะ ทำไมไม่ส่ง อนาคตตัวเอง บลาๆ แต่เราไม่ได้บอกเหตุผลหรอกค่ะว่า เราไม่อยากเรียน แม่เคยพูดด้วยคำสวยๆว่า 'ลูกอยากเรียนอะไรก็ปล่อยให้เรียน ดีกว่าไปบังคับแล้วเขาไม่เรียน' เหมือนแม่กลืนน้ำลายตัวเองค่ะ ทุกวันนี้เรียน ปวส.ช่างไฟ ยังด่าอยู่เลยค่ะ มาเรียนทำไมที่นี้ เราก็ถาม ที่นี้ไม่ดีตรงใหน เขาก็ย้อน แล้วที่นั้นไม่ดีตรงใหน แม่อยากให้เรียนสูงๆ ปวส. ไปต่อ ป.ตรี นี้เรียนไม่สูงใช่มั้ยค่ะ?
อีก1เหตุผลที่ไม่อยากเข้า กทม. คือ เรากลัวค่ะ กลัวเราจะหลงผิด เราเคยผิดมาแล้ว1ครั้ง เรากลัวตัวเราเองค่ะ เราเป็นห่วงแม่ด้วยว่าเขาไม่มีคนช่วยงาน แต่ดูเหมือนเขาไม่เข้าใจ ทุกครั้งที่เรามีเรียนถึงดึก เขาจะบ่นใส่เราตลอดว่าไม่มีคนช่วยงาน บางวันเรากลับมาบ้าน จะคุยเล่นกับเขา เขาตระโกนใส่เราว่า 'กูเหนื่อย!!!' เราหง่อยค่ะ ตะโกน ที่หน้าย้าน ที่ๆคนเยอะๆ ชีวิตเรามันเศร้ากว่านี้เยอะ นึกได้เท่านี้แหละค่ะตอนนี้
คอบคุณที่เสียเวลาเข้ามาอ่านค่ะ