เรื่องมันมีอยู่ว่า เราเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาๆคนนึงนี่แหละค่ะ เรียนหนังสือปกติ เพื่อนก็ไม่ค่อยมี แต่แล้ววันหนึ่งชีวิตเราก็เปลี่ยนไปค่ะ มันเปลี่ยนไปมากๆ...เพราะสิ่งเดียวเลยค่ะ

"ประวัติศาสตร์"

ใช่ค่ะ ประวัติศาสตร์

มันเริ่มตั้งแต่เราดูอนิเมะเรื่อง Sengoku Basara ค่ะ(เริ่มทะๆกันรึยังคะ?) วันนั้นก็ได้พบกับซานาดะ ยูคิมุระค่ะ รู้สึกว่า...เขาน่ารักเหลือเกิน...... ตัดภาพไปยังดาเตะ มาซามุเนะ....เขาหล่อ เขาเท่ เขา So COOL!

หลังจากนั้นก็เริ่มศึกษาประวัติศาสตร์เซ็งโงคุอย่างจริงจัง แล้วก็ได้รู้จักกับเกม Sengoku Musou(Samurai Warriors) หลงรักโจโซคาเบะ โมโตจิกะเข้าเต็มเปาเลยค่ะ!! เสียงเขาโซนู่มมมมมมม เข้ากับซามิเซ็นแปลกๆ แล้วก็ยังมีซานาดะ โนบุยูกิอีก แงงงงง ตระกูลซานาดะนี่ ขอทั้งพี่ทั้งน้องเลยแล้วกันนะคะ

หลังจากรู้จัก SW แล้ว ก็ได้รู้จัก DW(Dynasty Warriors/Shin sangoku musou) ด้วยค่ะ.... จูล่งงงงงงงงงงงงงงงงง มายะรีเชียสสสสสจ้าววววหวินนนนนนนนนนนน สครีมเขาแรงมาก ฮืออออออออ ทำไมเขาหล่อน่าอม(!?)ได้ปานนี้ ;; ;; นอกจากจูล่งแล้วก็ยังมีโจผี สุมาสู กวนหิน แล้วก็บุนเอ๋งด้วยค่ะ รู้สึกหลายใจหลายก๊กเหลือเกิน

ต่อมาก็เข้าสู่ช่วง ม. ปลาย พอดีว่าช่วงนั้นเรียนสายจีนค่ะ(เพราะร.ร.ไม่มีศิลป์ญี่ปุ่น พร้อมด้วยความติ่งสามก๊ก เลยไม่เรียนฝรั่งเศส) ก็ได้เรียนพวกกลอนของราชวงศ์ถัง หรือที่เรียกว่าถางซือ แล้วเหล่าซือก็ให้ท่องจิ้งเย่ซือของหลี่ไป๋ค่ะ แล้วก็ได้รู้ว่าหลี่ไป๋นั้นถึงจะเป็นนักกวีคนสำคัญของราชวงศ์ถัง แต่ก็ขี้เหล้าแล้วก็ชอบเที่ยวเดินทางไปทั่ว เราเลยรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าเขาเบาๆ(ขอให้จำตรงนี้ไว้นะคะ)

พักเรื่องนั้นไว้ก่อน กลับมาสู่เรื่องผัวฮะซุบันโดะของเรา(?)

พักใหญ่ๆหลังจากนั้นก็มาติดชินเซ็นงุมิค่ะ(เหมือนจะวนเวียนอยู่แค่จีนกับญี่ปุ่น...) ฮิจิคาตะ โทชิโซมีความสัมมีย์เหลือเกิน....ทำไมความโหดนั่นดูซึนเดเระได้ขนาดนี้... ทำไมกันนนนน WHYYYYYY!!!

พอดีว่าช่วงนั้นมีเรียน Kadokawa ด้วย แล้วก็มีนักวาดคนหนึ่งมาบอกว่า "ถ้าจะทำอะไรให้ออกมาดี ก็จงหลงรักสิ่งนั้นซะ อย่างถ้าจะวาดมา ก็จงรักม้าแบบคลั่งไคล้สุดๆไปเลย!!!" เราก็เลยจำคำนั้นไว้ค่ะ ประจวบเหมาะกับมี่ช่วงหนึ่งมีสอบเขียนกลอนจีนสมัยราชวงศ์ภัง เราคิดว่า ถ้าอยากเขียนออกมาให้ดี เขียนให้ได้คะแนนเยอะๆ คงต้องรักกลอนเหล่านั้น เราคงไม่ไหว ก็เลยตั้งใจจะมารักนักแต่งกลอนเหล่านั้นแทนค่ะ แต่ไม่มีกลอนของใครโดนๆเลย หาไปหามาก็ไปเจอกลอนวรรคนึงที่ว่า "ข้าร่ำร้องดนตรี จันทราทอแสง,ข้าเริงระบำ เงาพริ้วไหว" รู้สึกว่าวรรคนี้มันสวยมากกกก เลยไปสืบหาชื่อคนแต่งมา...ถึงได้รู้ว่าเป็นกลอนเยว่เซี่ยตู๋จั๋วของ....ของ.....ของหลี่ไป๋!!!

แม่คะ หนูเกลียดเขา....แต่จู่ๆก็ไปเจอเกม World chain ของค่าย SEGA เข้า....แล้วมันมีหลี่ไป๋ค่ะ...

ขุ่นพระ พ่อหนุ่มรูปงานตรงสเป็คฉันคนนั้นคือหลี่ไป๋จริงๆเหรอ!!!?

เท่านั้นแหละคุณๆ เราหลงเขาหัวปักหัวปำ จนตอนนี้บรรดาปั๋วทั้งหลายมีเยอะจนดูแลไม่ทั่วถึง แทบจะสลบไสล นี่ยังไม่นับเกมร้อยปั๋วกับองเมียวจิอีก แบ่งเวลาดูแลบรรดาปั๋วๆยังไงดีคะ เกมไหนมีอีเวนท์ก็ปั่นไม่ทันแล้ว(...)
นี่ยังมาเล่นเฟทเกลืออีก จะเป็นลม

ซู๊ดดดดดดดดดดดดดด

ป.ล. กระทู้นี้ขำๆนะคะ อย่าจริงจังกับเรา ห้ามเตะเรานะคะ!