จริงๆมันก็ไม่ได้รันทด ไอ่วันทองเนื้อเก้าขนาดนั้นหรอก เรื่องราวเกิดขึ้นในบ่ายวันศุกร์เมื่อ 15 ปีที่แล้ว
ผมได้มาเรียนในโรงเรียนดังของจังหวัด ส่วนที่บ้านอยู่อีกอำเภอไกลออกไป

ป้าเจ้าของหอพักโทรมาบอกว่ายายสิ้นแล้ว เข่าอ่อน รีบกลับบ้าน น้ำตาไหลตลอดเพราะว่าเรารักยายมาก แกเลี้ยงมาแต่ไหนแต่ไร

มาถึงแม่เล่าให้ฟังว่า บ่ายวันนั้น ตานั่งขัดขี้ไคลให้ยายอยู่ สองคนนี้เขารักกันมาก ผมไม่เคยเห็นความรักของใครสวยงามเท่านี้มาก่อน
ผมมักนอนให้ยายเล่าเรื่องราวการเดินทางความรักของทั้งคู่เสมอ และฝันว่า ถ้ารวย จะเอาเรื่องนี้ไปสร้างหนัง รับรองออสการ์ต้องมา

วันนั้น....
ยายเปรยว่าอยากกินแกงซาละหมั่นจัง
แกเปรยอยู่หลายรอบ แต่ไม่มีใครสนใจ

แกเลยลุกไปอาบน้ำ สักพักได้ยินเสียงโครม ก่อนจะร้องให้ช่วยดังมาจากหลังบ้าน

ยายล้ม และยายก็สิ้นใจ
.
.
.
.
ผมเลยจำชื่อไอ้แกงซาละหมั่นนี้มาตลอดจนปัจจุบัน

ผู้หญิงคนขวามือนั่นแหละครับ ยายผม
คนซ้ายเป็นพี่สาวยาย
คนกลางเป็นแม่ของยาย ยายทวด ยายทวดเป็นหมอตำแย และผม เป็นเด็กคนสุดท้ายในอำเภอนั้นที่เกิดโดยฝีมือท่าน...โคดดภูมิใจ

ยายผมทำอาหารอร่อยมาก ทุกจานแกทำด้วยความรัก
รู้มั้ยว่าทุกเช้าแกจะถามตาทุกครั้ง 50 กว่าปี ทุกครั้ง ทุกเช้าว่าอยากกินอะไร

แม้ในวันที่ยากจนข้นแค้น แกก็ยังถาม

แม้ในวันที่ตัวเองล้มป่วยก็ถาม

ในวันที่ลูกได้ล้มตายไปทิ้งความเศร้าโศกเสียใจไว้ให้ แกก็ยังถาม

ในวันสุดท้ายก่อนที่แกสิ้นลม แกก็ยังถาม..........

ยายมักจะพาผมไปจ่ายตลาด เด็กๆโคตรอายเพื่อน เพื่อนคนอื่นไปตกปลา ยิงนก ปั่นจักรยาน
แต่เราต้องช่วยยายทำกับข้าวก่อน ถึงจะไปเล่นได้

ยายจะสอน ไม่เชิงสอนหรอก แกก็พูดไปเรื่อยเปื่อย พริกเลือกยังไง หอยดูยังไง แกก็พูดเจื้อยแจ้วของแกไป เราก็ตอนนั้นไม่สนใจหรอก
แต่พอโต อ้าวเฮ้ย มันถูกฝังโปรแกรมเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

ภารกิจตำน้ำพริกนี่เกลียดที่สุด เกลียดเข้าไส้ เพราะตำเท่าไหร่ยายก็บอกว่าไม่ละเอียดๆ ตำจนปวดแขน

ผมมักยกครกมาตำหน้าทีวี มือก็ตำไป ตาก็ดูสี่ยอดกุมารไป ก้มมาดูอีกทีเหลือครึ่งครก แมร่งงง ต้องตำใหม่

พอทำกับข้าวเสร็จ ยายจะจัดใส่สำรับ และทุกคนห้ามแตะเด็ดขาด ต้องรอตาก่อน

ไม่ว่านานแค่ไหนก็ต้องรอ ผมเคยรอจนหลับคาฝาชีมาแล้ว

พอตามาทุกอย่างต้องพร้อม ขันสำหรับล้างมือ ขันน้ำที่โรยดอกมะลิ จานเฉพาะของตา ปลาทูแกะก้าง ผักแกะสวยงาม

ยายกับตาไม่ได้แสดงความรัก ไม่บอกรัก ไม่กอด ไม่หอม แต่เรารับรู้ความรักของทั้งคู่ได้ผ่านเรื่องพวกนี้



เฮ้อ ยิ่งพิมพ์ก็คิดถึงแก เอาเป็นว่า กระทู้นี้ ผมตั้งใจจะทำอาหารที่แกตั้งใจจะกินเป็นครั้งสุดท้ายให้แก...แล้วกันนะครับ

อ้อ แล้วจะบอกว่า หลังจากเล่นพันทิปมาสิบกว่าปี ผมมีเพจแล้วนะ 555 ใช้ชื่อล๊อกอินผมหาได้นะครับแหะๆ
อยากเขียนบ่อยๆ แต่กลัวพันทิปจะด่า 555