ตามหัวข้อเลยค่ะ
เมื่อก่อนคิดนะคะ (คิดเอาเอง) ว่าเราก็ไม่ใช่เป็นแบบนี้ ความรู้สึกไม่ใช่แบบนี้ พฤติกรรมไม่ใช่แบบนี้
เริ่มรู้สึกว่ามาเป็นหนักช่วงเข้ามหาวิทยาลัย จนถึงตอนนี้ ก็ใกล้จะเรียนจบแล้วค่ะ เหลืออีกปีนึง

ความรู้สึกคือ เราเริ่มรู้สึกว่าเราตัดคนในชีวิตออกง่ายค่ะ แบบถ้าเราไม่สะดวกใจเราไม่ฝืน เราคิดว่าเราอยู่ได้ เราไม่แคร์ เกิดมาคนเดียวก็ตายคนเดียว
แต่บางที ที่เศร้าและรู้สึกโดดเดียว มองไปไม่เห็นใคร มันเศร้าเหลือเกินค่ะ

เลยรู้สึกว่าบางทีก็เหมือนอยู่คนเดียว ทำอะไรเอง คิดเอง การผ่อนคลายคือการร้องไห้ มองฟ้าบางทีก็ไหล ค่อนข้างยึดติดกับอดีตกับช่วงเวลาดีๆ  แต่ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าอะไรนะคะ เพราะเป็นคนหัวเราะง่าย ก็คิดว่าเข้ากับคนง่ายค่ะ พูดเก่ง แต่จริงๆ เราไม่ค่อยเปิดใจรับใคร เราพูดได้กับแค่ช่วงเวลานึงอะไรแบบนี้ แต่ก็ไม่มีใครที่สนิทจริงๆค่ะ

เรื่องแฟนก็ไม่เคยมีเช่นกันค่ะ คุยกับใครได้ไม่เกินสามวันเลย

รู้สึกว่าตัวเองมีพลังงานลบมากเลย ความคิดลบกับคนอื่น ตั้งแง่ เหมือนจะกลายเป็นคนใจแคบทุกที กลายเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่อยากเป็นค่ะ รู้สึกเคว้งด้วย เพราะเราไม่รู้เลยว่าต่อไปอยากจะทำอะไร เป็นอะไร หาสิ่งที่ชอบไม่เจอ ไม่มีงานอดิเรก ไม่อยากทำอะไร เบื่อง่ายค่ะ

อยากถามว่า ทำยังไงดีคะ หรือใครเคยเป็นบ้าง แล้วจะหลุดพ้นจากอาการแบบนี้ได้ยังไง เคว้งมากเลยค่ะ
ขอบคุณมากๆ ค่ะที่รับฟัง

***
ขอมาอัพเดทว่าในวัย28 ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณทุกความเห็น เราได้ไปเที่ยวในหลายสถานที่เจอคนเยอะขึ้นด้วยแต่ก็ไม่เป็นแบบเมื่อก่อนแล้วค่ะถึงแม้ว่าจะไม่ได้เมคเฟรนกับเพื่อนเยอะแยะแต่ก็ไม่ได้มองใครในแง่ลบแล้วค่ะ ช่วงเวลาเหงาๆก็ไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยวเลยชอบที่เป็นอยู่สรุปคือตอนนี้กำลังใช้ชีวิตอย่างมีความสุขค่ะ