คือ จขกท. สนใจธรรมมะมาก หัดนั่งสมาธิหลายๆครั้ง
พอได้รู้มาบ้างว่า นั่งให้มีสติระลึกอยู่กับบริกรรม แล้วมันจะมีสมาธิ ส่วนตัวเองเป็นคนสมาธิสั้น เข้าใกล้สมาธิจริงๆเพียงแค่นิดเดียว แล้วยังไม่กล้าทิ้งคำบริกรรมด้วย555 (พึ่งมารู้ทีหลังว่ามันอาจจะผิด) แต่นิวรณของจขกท.นี่มีทุกอย่าง โดยเฉพาะมีข้อสงสัย ลังเลในศาสนา เราเคารพ และศรัทธานะ แต่บางอย่างเรายังสงสัยเยอะมาก
..........
เอาล่ะครับ ที่ถามว่าเราจะสามารถมองเห็นสัจธรรม/ธรรมจากการไม่นั่งสมาธิได้หรือเปล่า
ก็เพราะว่า
1 จขกท ไม่เคยนั่งสมาธิแล้วได้สมาธิจนมันเกิดปัญญาพิจารณาเลย ไม่เคยสร้างอารมณ์ให้ตัวเองพิจารณาอะไรเลย ถ้าจะพิจารณาว่า ลมหายใจมันไม่ยั่งยืน มันก็คิดได้ แต่เราไม่ได้รู้สึกแบบนั้นอย่างบริสุทธิ์ใจอะครับ เราไม่ได้เข้าถึงสภาวะที่แบบ "อ๋อ เรารู้แล้ว มันเป็นอย่างนี้นี่เอง เราไม่ควรยึดถือ"
2 ในชีวิตประจำวัน ลืมตาขึ้นมา ถ้า จขกท มีสติพอ จะพอพิจารณาธรรมขั้นต้นๆได้บ้าง เช่น เกิดแก่เจ็บตาย(หมายถึง พิจารณาแล้วจิตใจเรายอมรับสิ่งนั้น) โดยเฉพาะไปในที่ๆมันน่าสังเวช เช่น รพ. ทั้งอาทิตย์คิดแต่เรื่องอยากบวช อยากหนีทุกข์ครับ แต่ทั้งนี้ จขกท. ก็ไม่สามารถเห็นธรรมอย่างลึกซึ้งได้นะครับ ความปีติก็ไม่ได้มีเท่าตอนนั่งสมาธิครับ