เรื่องของผม มันมีอยู่ว่า ผมกับแฟน เราคบกันเกือบๆจะ 3 ปีแล้วครับ ฟังดูมันเหมือนนานพอที่เราจะใช้เวลาปรับความเข้าใจเรื่องต่างๆกันได้ในระดับนึง แฟนผม เธอเป็นคนน่ารักครับ ดูแลเอาใจใส่ผมแทบจะทุกๆเรื่อง เธอดูแลผมดีมากตั้งแต่เราย้ายมาอยู่ด้วยกัน ที่ผมเลือกเธอเพราะเราชอบอะไรคล้ายๆกันในบางเรื่อง เช่น ชอบหาร้านอาหารอร่อยๆกินไม่ว่าไกลแค่ไหนเราก็จะไป ชอบไปเที่ยวเหมือนกัน ชอบแต่งบ้าน ถ่ายรูป เหมือนกัน มันฟังดูเหมือนชีวิตเราจะดีใช่มั้ยล่ะครับ ก็เกือบจะเป็นแบบนั้น แต่มันติดอยู่เรื่องเดียวครับ ว่าเธอเป็นคนเอาแต่ใจมาก ใครขัดใจอะไรไมได้เลย แต่ผมก็ยอมเธอนะ ยอมเธอในทุกๆเรื่องที่ผมจะทำให้เธอได้ เพราะผมไม่อยากให้เราทะเลาะกัน แต่มันมีอยู่เรื่องนึงที่ผมยอมไม่ได้จริงๆ คือเธอไม่ยอมให้ผมไปไหนเลย เวลาว่างวันหยุดต้องอยู่กับเธอตลอดเวลา บางทีผมอยากไปหาแม่ผมบ้าง อยากไปกินข้าว ไปดูแลแม่ผมบ้าง ก็ต้องมาทะเลาะกับเธอเพราะเรื่องนี้ ซึ่งผมมองว่ามันเล็กน้อยมากๆ คือมันเป็นเรื่องเดียวจริงๆที่ผมจะขอเธอออกไปจากบ้าน ตอนวันหยุดหรือหลังเลิกงาน ตัวผมเอง ไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคมนอกบ้านเลย เพราะผมทิ้งทุกอย่างให้เธอทั้งหมด เราถึงทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้อยู่หลายครั้ง ผมพยายามที่จะเปิดใจคุยกับเธอ แต่เหมือนเธอก็ไม่ค่อยจะรับฟังผมว่าผมน่ะ อึดอัดแค่ไหนที่แม่ผมชวนไป กินข้าว ไปทำบุญ ไปไหนมาไหนเป็นเพื่อน ผมก้ต้องบอกปัดตลอดว่าไม่ว่าง ซึ่งผมเสียใจมากในทุกๆครั้งที่ต้องปฏิเสธแม่ไปแบบนั้น เคยคุยกับเธอว่า ผม อยากให้เวลาแม่บ้าง อยากไปดูแลท่านบ้าง เธอก็พูดกลับมาว่า ก็โทรไปคุยทุกวันยังไม่พออีกหรอ อึดอัดมากครับ บอกตรงๆ เคยจะเลิกหลายครั้ง แม่ของแฟนที่เป็นอัมพฤกษ์ ก็โทรมาขอร้องผมร้องไห้บ้างล่ะ บอกให้เห็นใจคนพิการคนนี้บ้างล่ะ บอกให้รอเธอเรียนจบก่อนไม่งั้นเธอจะไม่เรียนต่อถ้าไม่มีผม จนผมก็ยอมใจอ่อนตลอด ล่าสุดแม่ผมป่วย เป็นลำใส้อักเสบ ปวดท้องและไข้ขึ้นสูงมาก ผมออกไปกระทันหันตอนกลางคืนเธอก็ไม่พอใจ ปิดประตูเสียงดังปึงปัง พอผมกลับมาตอนเช้า ก็ไม่ยอมคุยกับผม เครียดมากครับ ไม่รู้จะทำยังไง ผมรักเธอนะ และมันก็เป็นข้อเสียแทบจะข้อเดียวของเธอเลย

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ หากใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้ช่วยชี้แนะทางออกให้ผมหน่อยนะครับ มันตื้อไปหมดเลย  
ที่มาเขียนกระทู้นี้ ไม่ได้อยากเอาแฟนมาประจาน แต่ผมไม่มีที่ระบายจริงๆ เพื่อนก็ไม่มี ไม่มีใครเลยที่สามารถคุยได้