**อาจจะมีการพิมพ์ผิดเล็กน้อยไปจนถึงมากที่สุดเพราะพิมพ์ในโทรศัพท์ จงอย่าโกรธเคืองกันเลย**

เมื่อประมาณสองสามวันก่อน คงมีหลายคนได้มีการฉลองครบรอบ 20 ปีของการวางขาย Harry Potter เล่มแรกในประเทศอังกฤษ ทั้งเฟสมีแต่ไม้กายสิทธิ์ยิงกันเปรี้ยงปร้างประหนึ่งวันชาติอเมริกา สำหรับในยุคเด็กวัย 20กว่า ไปจนถึง 30 กว่า ผมเชื่อว่า Harry คงเป็นหนังสือเล่มแรก ของเด็กยุคนั้นหลายคน และพ่อมดน้อยหน้าเนิร์ดกับรอยแผลเป็นรูปสายฟ้า คงเปลี่ยนชีวิตใครหลายคนให้กลายเป็นเด็กรักการอ่านไปเลย เหมือนกับผมนี่แหละคร้าบบบบ

จุดประสงค์กระทู้นี้ ก็อยากจะชวนเพื่อนๆมาย้อนอดีตไปกับพ่อมดน้อยวันนั้น กับตัวเราในวันนี้ พ่อมดน้อยเปลี่ยนชีวิตคุณไปมากหรือน้อยอย่างไร...

คำว่า Harry Potter สำหรับผม ได้ยินครั้งแรกจากเพื่อนของแม่ชื่อ น้าเจี๊ยบ น้าเจี๊ยบในตอนนั้นเป็นสาวรูปร่างท้วมวัย 30 กลางๆ และเป็นหนอนหนังสือตัวยง แกชอบอ่านนิยายมาก กระทั่งปัจจุบัน ผมกับแกยังมีการแลกหนังสือกันอ่านอยู่เลย ตอนนั้ยผมอยู่ประมาณ ป.4 เราเจอกันในงานศพของเพื่อนแม่ผมสักคน อยู่แกก็ถามมาว่า รู้จักแฮรี มั้ย????

แน่นอน ไม่เคยได้ยินด้วยซ้ำ 55555 แกบอกว่าสนุกมากกกก เดี๋ยวจะลองเอามาให้อ่านนะ ผมก็ตกลง เอาสิตื่นเต้น และด้วยความรวดเร็วปานกามนิตหนุ่มของน้าเจี๊ยบ หนังสือแฮรี่ พอตเตอน์กับศิลาอาเพศ ก็มาอยู่บนเตียงของผมในเย้นวันถัดมา เห็นหน้าปกแล้วก้.....อื้ม ไม่ดึงดูด กรีดหนังสือดู....รูปไม่มี ตัวอักษรเน้นๆ สำหรับเด็กวัยนั้ยก็คงตั้งตำถามว่า กูจะอ่านยังไงให้จบ...

ด้วยความเป็นเด็กที่ขี้อาย....ขี้กลัว ขี้เกรงใจ ก็เลยตัดสินใจว่า อะลองดูหน่อยละกัน จะได้จบๆไป เปิดตอยแรกเลย

"เด็กชายผู้รอดชีวิต"

แค่ชื่อก็ชวนฮึกเหิมละ ดูมีมนต์ขลัง ดูมีความลึกลับ และด้วยความที่มันคือนิยายเล่มแรก ผมก็จะงงกับการบรรยายบ้าง งงกับชื่อตัวละครบ้าง ละฝรั่งจะเรียกชื่อบ้าง นามสกุลบ้าง อย่าง ศ.ดัมเบิลดอร์ จะมีชื่อจริงว่าอัลบัส ซึ่งแต่ก่อนจะงงกับละครเพราะอะไรแบบนี้บ้าง แต่ก็ยังฝืนอ่านจนจบบทแรก ความสนุกมันยังไม่เริ่มขึ้น แต่ตอนนั้นคือเรารู้สึกว่าเราเริ่มที่จะเอาตัวตนไปอยู่ในโลกนั้นแล้ว

ลองนึกภาพการ์ตูนญี่ปุ่นนะครับ ที่ตัวละครไปเจอหนังสืออะไรสักอย่างเล่มนึง แล้วเหมือนดั่งแสงทองพุ่งออกมาจากหนังสือ ส่วนตัวละครก็อ่านด้วยความตั้งใจมากๆ จนวางไม่ได้.....นั่ยแหละผมเลย!!! โอ้ยยยยย สนุกมาก ตื่นเต้น นิยายบ้าไรเนี่ย ฉีกกรอบจินตนาการขาดสะบั้นเลย เรานั่งอ่านยาวจนนอน ใช้เวลาสิริสามวันในการอ่านเล่มแรก เมื่ออ่านจบ โทรไปบอกน้าเจี๊ยบแล้วถามว่า มีเล่มสองมั้ย??? น้าเจี๊ยบหัวเราะ และวัดถัดมาผมก็ได้อ่านเล่มสอง และจบมันภายในสองวัน ผมขอยืมเล่มสามต่อทันที...แต่คราวนี้น้าเจี๊ยบไม่ได้ให้ยืมแล้ว แต่ซื้อให้เลย เพราะฉะนั้นหนังสือนิยายเล่มแรกที่ผมมีคือ แฮรี่ พอตเตอร์ กับ นักโทษแห่งอัซคาบันครับ และมันมีความ Original อยู่คือ

ไม่มีเฮร์ไมโอนี่ มีแต่เฮอร์ไมนี่
ไม่มีสลิธิริน มีแต่สไลธิริน
ไม่มี รูเบียส แฮกริด มีแต่ รูเบอัส แฮเกร็ด
ไม่มีป้าพีทูเนีย มีแต่ป้าเพ็ตทูเนีย
ไม่มีเฟร็ดกะจอร์จ มีแต่เฟร็ดกะยอร์ช

ส่วนสภาพปกตอนนี้บอกเลยว่า เละ

สำหรับเล่มโปรดผมคือเล่ม 4 นะครับ อันนั้น 10 รอบได้

การเปิดโลกการอ่านในวัย 10 ขวบทำให้ผมกลายเป็นเด็กรักการอ่านขึ้นมาทันที ทันทีที่จบเล่ม 7 ผมเริ่มที่จะไปร้านหนังสือแล้วหานิยายแนวอื่นๆที่สนใจอ่าน
ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่ผมติดการอ่าน ไปไหนก้ได้ แค่มีหนังสือติดไปสักเล่มก็อุ่นใจละ ไม่ใช่แค่หนังสือนิยายครับ แต่ผมสามารถอ่านหนังสือพิมพ์ข่าวยาวๆได้ หนังสือเรียนเนื้อหายาวๆได้ แม้จะเสี่ยงกับการหลับอยู่หน่อยก้เหอะ 555

แล้วตอนนี้เป็นไงมั่ง?? แฮรี่ และเจเค และนิยายแฟนตาซี คงไม่ใช่ทางสำหรับผลแล้วครับ 5555 ผมไปชอบแนวฆาตกรรมสยองอารมณ์คินดะอิจิแทนสะงั้น กับแนวโรแมนติคดราม่าบีบหัวใจแทน อืมมมม ดูไม่น่าไปด้วยกันได้เนาะ แต่สำหรับผมนะเวลานี้ก็คงต้องยกให้แฮรี่ พอตเตอร์ และเจเค โรวลิ่ง รวมถึงผู้แปลตอนนั้น (น่าจะคุณสุมาลี กับ คุณงามพรรณ มั้ง ผมก็จำได้คลับคล้ายคลับคลามาก) ที่ทำให้ผมเป็นเช่นนี้

แล้วเพื่อนชาวพันทิปยังจำนิยายเรื่องแรกของตัวเองได้มั้ยครับ