เราเป็นผู้หญิงอายุ30ต้นๆ มีธุรกิจเล็กๆเป็นของตัวเอง รายได้พอเลี้ยงตัวเองได้ไม่เดือนร้อนใคร เรารักผู้ชายคนนึง คบกันได้ประมาณ 5-6เดือน ในฐานะ แฟน(มั้ง) คือเค้าไม่เคยแสดงออก ไม่เคยบอกรัก ไม่บอกคิดถึง คือเค้าไม่ทำให้เรารู้สึกว่า นี่เราเป็นแฟนกันเหรอ เฟสก็ถูกบล๊อค พอถามว่ารักเราไหม เค้าก็จะงุงิด แล้วก็บอกว่าก็คุยกันอยู่ทุกวัน ถ้าไม่รู้สึกอะไรไม่พามาที่บ้านหรอก (เรากับเค้าอยู่คนล่ะจังหวัดเจอกันแค่เดือนล่ะ1-2ครั้ง) เหมือนเค้ามีเราไว้ระบายความทุกข์ เวลาคุยกันทางไลน์ เค้าก็จะเล่าปัญหา ต่างๆนานา ในชีวิตเค้าให้เราฟัง แต่พอเราเล่าเรื่องของเราเค้ากลับดูไม่ใส่ใจอะไร เลย เวลาเค้ามีปัญหาเรื่องเงินเราก็เป็นฝ่ายยื่นมือเข้าไปช่วยเอง เพราะ เวลาที่เห็นคนที่รักเครียด เราก็เครียดอ่ะ ก็เลยช่วยเหลือ แต่เค้าก็ไม่ได้ขอ แต่เราอยากช่วยเอง จนบางครั้งช่วยเรื่องเงินจนตัวเองรู้สึกแย่ คือเราเริ่มหมุนเงินไม่ทัน เราว่า เรานิสัยเสียตรงนี้มั้ง เหมือนเราพยายามซื้อความรักจากเค้า ตอนนี้เราบอกเลิกเค้าไปแล้ว เพราะ เรารู้สึกเหนื่อย อย่างบอกไม่ถูก ตัดใจจะไม่คุย แต่ในใจลึกๆก็อยากคุย    เราต้องการ ช่วยเหลือดูแลเค้าในฐานะแฟนน่ะ แต่สิ่งที่ได้รับคือ......ความรู้สึกเฉยๆเหรอ  ไม่รัก ไม่ชอบ จะเป็นเพื่อนเหมือนก่อนคบกันหรืออะไรยังไง ก็ไม่บอก เราเหมือนเรารักเค้าอยู่ฝ่ายเดียวเลย  พอเค้าเป็นแบบนี้ ความคิดแบบผู้หญิงในหัวก็ผุดขึ้นมาเยอะแยะ เราไม่สวยไม่น่ารัก เหรอ ไม่คู่ควรกับเธอเหรอ ทำไมฉันถึงไม่สามารถอยู่ในสถานะแฟนแบบเปิดเผยได้ (ถึงที่บ้านเค้าจะรู้ก็เถอะว่าเราคบกันในสถานะที่เกินคำว่าเพื่อน)  ตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยมากกกก แต่ก็ยังดีที่อยู่ไกลกัน ไม่ได้คุย ไม่ได้เจอ เวลาคงจะช่วยให้เราดีขึ้นเองล่ะมั้ง