สวัสดีค่ะ เราอายุ 40 ปี จบการศึกษาระดับ ปรญ.ตรี ทำงานสุดท้ายที่บริษัทฯ เอกชนแห่งด้วยในตำแหน่งผู้จัดการทั่วไป (คุมและดูแลเกือบทุกแผนก) ตอนอายุ 37 ปี เราเกษียณการทำงานของเราเองด้วยการทำกิจการที่เราถนัดก็คือ ร้านกาแฟสด อาหารฝรั่ง อาหารไทย ขนม ไอศครีมฯ เราเปิดมาได้สามปีกว่าแล้วค่ะ ตอนนี้อยู่ต่างจังหวัด (พะเยา ซึ่งเป็นที่ ๆ เราเกิด และเป็นบ้านของคุณแม่) มาใช้ชีวิตสโลวไลฟ์ แต่ช่วงครึ่งปีที่ผ่านมานี่รู้สึกว่าเศรษฐกิจแย่มาก ๆ เริ่มไม่ค่อยมีกำไร บางเดือนก็ชักเนื้อ และมากสุด ๆ คือเดือนนี้ยอดหายไปถึงกว่า 70% ซึ่งเลวร้ายสุด ๆ (แต่โชคดีว่าเราไม่ได้เสียค่าเช่า ไม่เสียค่าจ้าง ต้นทุนวัตถุดิบไม่แพง และค่าใช้จ่ายส่วนตัวก็น้อยมากค่ะเพราะเราไม่ต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ หรือมีหนี้สินใด ๆ) มันดูเหมือนจะดีนะ แต่รู้สึกว่าช่วงนี้อยากกลับไปทำงานหนัก ๆ เหมือนสมัยก่อนอ่ะค่ะ ไฟชีวิตมันมอดมากเพราะลูกค้าน้อยเหลือเกิน พยายามทำทุกวิธีแล้วแต่ก็ไม่ดีขึ้น (สอบถามร้านอื่น ๆ ก็เป็นเกือบทุกร้านนะคะ) เราเลยคิดว่าเพราะทำเลของเรามันไม่ได้จริงเพราะอยู่นอกเมืองมาประมาณ 10 กว่ากม. และเราควรจะยอมรับความจริงนี้ซะที!

ตอนนี้มีตัวเลือกสองทางคือ

1. กลับไปอยู่กทม.เหมือนเดิม (เรามีบ้านอยู่นั่นเพราะเราโต เรียน และทำงานที่กทม.ตลอดชีวิต 37 ปีของเรา) แล้วย้ายร้านจากที่นี่ไปหาเช่าทำเลที่ดีกว่านี้เพื่อทำร้านต่อ

หรือ

2. ไปทำงานประจำกับน้องสาวเพื่อนที่สนิทกัน คือน้องเค้าจะเปิดร้านกาแฟสด สเต็ก พิซซ่า และอาหารว่างอะไรพวกนี้เหมือนที่ร้านเราทำอยู่นี่แหล่ะค่ะ แต่ร้านน้องอยู่ เขาหลัก จ.พังงา กลุ่มเป้าหมายคือนักท่องเที่ยว และคนที่อยู่ที่นั่น (เพื่อนบอกว่าเขาหลักน่าอยู่มาก สงบ อากาศดี การค้าขายคล่อง) เราเรียกเงินเดือนไปในระดับนึงที่เราคิดว่ามันเหมาะสมกับความสามารถด้านการบริหารจัดการร้าน, สกิลด้านภาษาอังกฤษ, การทำสต๊อค, การคิดคอร์สต่างๆ  และ know how ด้านกาแฟ/ขนม/อาหารที่เราสะสมมาตลอดชีวิต (เรียกเงินเดือนไป 25,000 บาท ก็ไม่มากเท่าเก่าที่เคยได้ แต่คือตอนนี้เราแก่แล้ว และน้องเพิ่งเริ่มกิจการ เราก็เลยไม่อยากอะไรมากมายกลัวน้องจะไม่ไหว) และอาจถือโอกาสที่ไปอยู่นี้หาทำเลเปิดร้านเล็ก ๆ ของเราที่นั่น พอหมด contact กับน้องเค้าแล้ว เราก็อาจจะทำร้านต่อประมาณนี้น่ะค่ะ เราว่าจะไปอยู่สักประมาณ 1 ปี (น้องให้ที่พักฟรี มีห้องน้ำและระเบียงส่วนตัวอยู่บนชั้นสองของตึกแถวที่ร้านค่ะ) แต่เราก็จ่ายประกันสังคมเองตามปกตินะ อาหารก็ทานในร้านเพราะเราเป็นทั้งเชฟ บาริสต้า และผู้จัดการร้านเอง (มีพนักงานช่วย 1 คนค่ะ)

คือสับสน เพราะว่าแก่แล้วตอนนี้ แต่ก็ยังไฟในหัวใจที่อยากทำงานเยอะ ๆ ยุ่ง ๆ เราไม่ไหวจริง ๆ กับการนั่งรอลูกค้า คนเคยทำงานยุ่ง ๆ พอเจอแบบนี้ก็เซ็งเลยค่ะ คือว่าเราแก่ไปไหมที่จะเริ่มงานประจำใหม่ (ซึ่งก็ยังเป็นงานที่ถนัด และรัก) และถ้าใครมีไอเดียดี ๆ เสนอเราก็จะเป็นพระคุณมากค่ะ