เข้าเรื่องเลยครับ
คือผมชอบ ญ คนหนึ่ง เธอเป็นผู้จัดการบริษัทที่ผมเคยทำงาน คือพูดตรงๆตอนสมัครงานเธอเป็นคนรับผมเข้าทำงานเอง พอเริ่มทำงาน ได้มีการพูดคุยกันบ้างตามสมควร ส่วนมากเป็นเรื่องงาน หลังจากเข้าทำงานได้ประมาณสามเดือนก้อรู้สึกชอบผู้จัดการ จึงตัดสินใจจีบ ช่วงแรกก้อจะซื้อโจ๊กไปฝากตอนเช้า อาทิตย์ละครั้งสองครั้ง แต่ตอนฝากผมไม่ได้ไปให้เองนะครับ อาศัยแขวนหน้าประตูห้องและไลน์บอกเธอ เธอขอบคุณผมทุกครั้งและก้อกินทุกครั้งเช่นกัน และก้อมีชวนเธอทานข้าวบ้างส่วนมากก้อจะมากินด้วยตลอดเธอจะไม่ค่อยปฏิเสธผมเลยครับ หลังจากนั้นสามเดือนผมก้อออกจากที่ทำงาน ด้วยความที่กลัวว่าจะไม่ได้ติดต่อกับเธอ เลยถามเธอว่าจะสะดวกมั้ยจะชวนทานข้าวอาทิตย์ละครั้ง เธอก้อตอบตกลง ทุกวันนี้ก้อยังไปกินข้าวด้วยกันสองคนทุกอาทิตย์ มีอยู่ครั้งนึงผมตั้งใจซื้อดอกกุหลาบให้ กะจะบอกเธอว่าชอบ แต่พอเอาเข้าจริงกล้าให้กุหลาบครับแต่ไม่บอกบอกชอบเธอ สรุปคือไม่เคยบอกด้วยคำพูด แต่อาศํยบอกด้วยการกระทำ

มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนกินข้าวด้วยกันสองคน โทรหาที่บ้านแม่เธอก้อถามว่ากินข้าวเพื่อน ช หรือ ญ เธอก้อบอกว่า ช แต่เหมือนแม่เค้าจะไม่เชื่อ เธอก้อบอกแม่เธอว่าไม่มีอะไรหรอก พอได้ยินแบบนั้นผมก้อเลยเล่าให้เธอฟังเหมือนกันว่าตอนผมออกมาทานข้าวบ่อยๆแม่ก้อถาม ผมก้อบอกว่ามากับเพื่อนเหมือนกัน เธอได้ยินแบบนั้นก้อรีบพูดออกมาเลยก้อเพื่อนไง เพื่อน สรุปว่าผมคงแห้วแล้วใช่ไหม เป็นได้แค่เพือน (แต่ไม่รู้สึกเสียใจนะครับ เป็นเพื่อนก้อโอเค แต่ให้ดีได้เป็นแฟนกันจะดีมากเลย)

และเรื่องมันมีอยู่ว่า เธอจะออกจากงานเดือนหน้านี้แล้ว กลับบ้านต่างจังหวัด คราวนี้ไกลเลยครับ ก้อไม่รู้ว่ายังจะมีโอกาสได้เจอ เธออีกรึป่าว

ก้อไม่รู้จะเอาไงกับชีวิตดี จะเดินหน้าต่อ ก้อห่างกันและไม่รู้ว่าเราคิดไปเองคนเดียวรึป่าว จะหยุดก้อเสียดายอุตส่าห์เจอคนที่ชอบใจทั้งที


ลืมบอกครับผมกับเธอ อายุเท่ากันครับ ประมาณ 30 ปลายๆแล้ว หน้าตาเธอก้อไม่ถือว่าเป็นคนสวยนะครับ ดูออกจะธรรมดาด้วยซ้ำ แต่มีสเน่ห์สำหรับผมน่ะ