กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกคะผิดถูกยังไงขออภัยด้วย

เข้าเรื่องเลยนะคะ เรากับสามีอยู่กินกันมา 10 กว่าปีแล้วคะ มีลูก 1 คน ใช้ชีวิตที่เรียกว่าทะเลาะกันหนักๆเกือบทุกวันคะ เรื่องเล็กๆน้อยๆก็ทะเลาะกัน จนเราเหนื่อยมากขออยู่ห่างๆกันสักพัก หรือหย่าร้างก็มีคะ ที่เราพูดไปเพราะเขาบอกว่าเราเป็นตัวปัญหาและใช้คำพูดรุนแรงข่มขู่เราคะไม่ให้ติดต่อใครเพราะกลัวเสียหน้า เราไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากใครได้เลยในตอนนั้น ซึ่งเราเองก็ทำงานนอกบ้าน บางวันเรามีงานดึกเขาไม่เคยไปรับเลยกลับมาก็ทำหน้าที่ตัวเองงานบ้าน ซักผ้า รีดผ้า ทำหมดคะ แต่เราเป็นคนขี้บ่น(ตามประสาผู้หญิง) ฟังดูน่ารำคาญใช่ไหมคะ จริงๆเราเป็นคนที่นานๆจะบ่นทีไม่ได้บ่อยคะ แต่ทุกครั้งก็ทะเลาะกัน เราสงสารลูกคะไม่อยากให้เขาเห็นบ่อยๆ แต่สุดท้ายก็เป็นอีก ถามว่าเราปรับตัวเองเยอะไหมเราปรับเยอะคะ เมื่อก่อนเราชอบเที่ยว งานบ้านก็ไม่ค่อยทำ แต่พอมีลูกเราเปลี่ยนตัวเองทุกอย่างต่างจากเขาที่ไม่เปลี่ยนอะไรเลย เราเองไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีพร้อม แต่ก็ไม่เคยทิ้งหน้าที่ความเป็นภรรยาหรือแม่ ซึ่งเราไม่เข้าใจว่าถ้าเขาลำบากใจที่จะอยู่ทำไมไม่ไปซะที เพราะทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจเขาเลยสักอย่าง เราก็เริ่มสับสนว่าเรายังรักเขาอยู่หรือทนไปเพื่ออะไร ในวันที่เขาไม่อยู่หรือเวลาที่ไม่มีเขาเรากลับมีความสุขมากๆคะ
ปล.เขามาอยู่บ้านเราคะ เพราะอาจจะมีหลายคนคืดว่าทำไมเราไม่ไปเอง