คือพอเข้าใจว่า คิลเกรฟ ดูโรคจิตจริง เป็นตัวร้ายที่รู้สึกเลยว่าปล่อยให่มีชีวิตไม่ได้ เพราะเป็นอันตรายกับโลกแน่ๆ

แต่ตอนดูตอนที่เจสซิกาไปบ้านที่คิลเกรฟซื้อมา แล้วพอเห็นอดีตของคิลเกรฟแล้ว มันเลยรู้สึกว่า คิลเกรฟ เหมือนคนที่ยังไม่โต มีความคิดที่ยังเด็กอยู่และเน้นใช้อารมณ์เป็นหลัก เพราะวัยเด็กโดนมาแบบนั้น โตมาแบบนั้น แต่พออยู่กับเจสิก้า เหมือนเขาพยายามปรับตัวเพื่อให้เธอยอมรับ แถมเจ้าตัวทำท่าดีใจด้วยตอนที่ทำความดีครั้งแรก

เลยรู้สึกเลยว่า ถ้า เจสสิก้า หว่านล้อมเจ้าตัวดีๆ เปลี่ยนแปลงตัวเองและไม่ใช้พลังในทางที่ผิด คิลเกรฟอาจกลายเป็นฝ่ายดีได้ แต่ต้องชดใช้บาปที่ตัวเองก่อ แล้วก็ร่วมมือกันต่อต้านองค์กรลับนั้นแทน เพราะดูแล้ว เจสสิก้าบอกอะไร เจ้าตัวทำท่ายอมหมด ทำตามหมด (จนกระทั่งโดนมอมยานะแหละ) แถมตอนเจอแม่ตัวเอง ถ้าแม่คิลเกรฟไม่ตัดสินใจเอากรรไกรแทง (เพื่อบังคับให้เจ้าตัวแสดงพลัง) เผลอๆ เจ้าตัวจะกลับใจได้จริงๆ

เลยคิดอยู่ว่า โอเค พวกเรารู้ว่ามันคือตัวร้าย แต่มันเหมือนทุกคนยัดเยียดให้พวกเขาเป็นตัวร้ายให้ร้ายไปเลยรึเปล่า

ยอมรับเลยว่าเป็นตัวร้ายที่เห็นแล้วรู้สึกทั้ังสับสนและเห็นใจยังไงไม่รู้

ว่าแต่ ทำไมถึงไม่มีใครคิดได้เลยว่า ช่วงแรกๆ เอาหูฟังเปิดเพลงดังๆ ไม่ให้ได้ยินเสียงก็น่าจะต้านพลังคิลเกรฟละ