ตามหัวข้อข้างบนเลย....กระทู้นี้กระทู้แรกเลย ขอพื้นที่ระบายยยยยย
เรื่องมีอยู่ว่า...ตอนนั้นเราอยู่ ม.3 (ปัจจุบัน ม.5)ต้องเลือกละว่าจะเรียนสามัญหรือ ปวช. โรงเรียนก็พาครู ปวช. มาแนะแนวเรียนต่อแนะสถาบัน ครูที่เป็นแนะแนวก็ให้คำแนะนำมาคิด ว่าเราจะเรียนอะไร... เราก็คิดทบทวนไปมาว่าจะเรียนสามัญไหวหรือป่าว? เพราะสามัญมันหนักจริง เราก็ลองไปปรึกษาครู รุ่นพี่ ก็ได้สรุปมาว่า เอ่อ...มันมีทั้งข้อดีข้อเสียเหมือนกันสองสายนี้ แล้วแต่เราจะเลือก ว่าจะเรียนอะไร ถามแม่ก็บอกว่าจะเรียนอะไรก็แล้วแต่ลูกเลยน่ะ
เราก็กลับมาคิดดูอีกทีที่บ้าน แต่ยังไม่บอกแม่ว่าจะเรียนอะไร จนเราตัดสินใจละว่าจะเรียน ปวช. เลยบอกแม่ไปว่า
"...หนูจะเรียน ปวช.น่ะ แม่จะว่าอะไรหนูมั๊ย..."
เขาก็บอกกลับมาว่า...แล้วแต่หนูเลย
"แม่มีหน้าที่แค่ส่งเรียน..."
เราก็ไม่ได้อะไรกลับคำพูดนั้น จากนั้นก็เลือกที่เรียนว่าจะเรียนที่ไหนดี มาได้อยู่แถวๆประตูนำ้ (ไกลมากจากบ้านถึงประตูนํ้า) กับที่หนึ่งแถวๆบ้าน ไม่ใกล้ไม่ไกลมาก... เลยไม่บอกแม่ว่า
แม่ที่หนูจะเรียนมี 2 ที่ ที่ประตูนํ้ากับใกล้ๆบ้านเรา แม่ว่าเรียนไหนดี (เราลองถามเขาดูว่าจะตอบยังไง)
แม่ก็บอกว่า"....แล้วแต่หนูเลย แม่มีหน้าที่ค่าส่งเรียน "
เหมือนกับแม่พูดได้แค่คำเดียว ประโยคเดียว พูดคำอื่นไม่เป็นเลย เรารู้เลยว่าเขากำลังไม่พอใจ จริงๆเขาอยากให้เราเรียนดีไซเนอร์แต่เราไม่อยากเรียน เขาก็จะเงียบไม่ยอมคุยกับเรา เราแต่งตัวไม่เป็น เราเอาแต่ทำงานกับเรียนไม่มีเวลาเที่ยวเล่นแบบคนอื่นเขา จะให้เราไปเรียนดีไซด์ทั้งที่ในหัวไม่มีความคิดสร้างสรรค์ด้านพวกนี้เลย
หลังนั้นประมาณ 2-3 อาทิตย์ได้
ป้าที่รู้จักกันก็มาพูดว่า จะเรียน ปวช.หรอ? แน่ใจจะเรียนจบหรอ? (อ้าว...ทำไมพูดแบบนี้ว่ะ) เรารู้เลยว่าแม่ต้องไปบอกป้าคนนี้แน่ เพราะคนนี้รู้จักแม่ดี พูดคุยมาเกือบ 10 ปีแล้ว
เราก็ตอบไปว่า...ใช่ จะเรียน ปวช.
เขาก็ตอบกลับมาอีก จะเรียนไหวหรอ เดี๋ยวก็ต้องดรอปเพราะเรียนไม่ได้ เสียเวลาเปล่าๆ เรียนสามัญดีกว่า เรียน ปวช. เดี๋ยวก็เหลวไหลไปหมด (คืออยากจะตอกกลับว่า ถ้าคิดว่าตูเรียนแล้วจะเหลวไหล ท้องก่อนจบ แล้วไอ้ที่เรียนสามัญแล้วท้องเนี่ย? มันอยู่ที่การเลือกเรียนหรอ มันอยู่ที่ตัวเราต่างหากเว้ย จะดีหรือจะดับ)
เราก็ไม่ตอบอะไร ก็ยิ้มๆส่งไปหันมาสนใจงานของเราต่อ...ใจก็เริ่มน้อยใจแล้ว แม่ไม่อยากให้เรียนทำไมไม่บอกล่ะ แล้วจะพูดทำไมว่าอยากเรียนอะไรก็เรียนไป จนวันหนึ่งที่ทำให้เราไม่มีความฝันในชีวิต เรากำลังนั่งทำการบ้านในคอม แม่ก็นั่งดูทีวี จู่ๆเขาก็พูดว่า "ถ้าเรียน ปวช. แม่ก็ต้องปิดร้าน เพราะพ่อไม่อยู่ ไม่มีใครค่อยรับเวลากลับเย็น" ที่บ้านเปิดร้านก๋วยเตี๋ยว พ่อของเราก็ไปทำงานที่อื่น ส่งตังมาให้อย่างเดียว
ตอนนั้นเรานั่งนิ่งแต่ตาก็นํ้าคลอเบ้าแล้ว เขาอยากได้อะไรจะใช้วิธีนี้ตลอด บีบบังคับทางอ้อมจนเรายอมเขา เขารู้ดีว่าเรายอมทำทุกอย่างเพื่อเขา ก็เรารักเขาไงเลยยอมทุกอย่าง "ทำไมต้องปิดด้วย เรียนก็เหมือนเรียนทั่วไป ไม่มีกลับดึกขนาดนั้นหรอก"
เราก็พยายามหาเหตุผลให้เขา เขาก็ไม่ฟัง "ยังไงก็ต้องปิดร้านอยู่ดี ถ้าลูกเลือกเรีย ปวช."
ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องทำแบบนี้ด้วย มันเป็นทางเดินของเราน่ะ ตั้งแต่เรียนมาเขาไม่เคยชมอะไรเลย มีแต่ด่ากับว่าอย่างเดียว ยังจะมาบังคับเราอีกหรอ
"ก็แล้วแต่แม่เลย"
เราพูดแบบนั้นก็เพราะเราเหนื่อยแล้วจริงๆ เราไม่เคยชนะเขาเลยสักครั้ง เราก็เครียดอยู่หลายวันเหมือน เขามาพูดอีก เพื่อนที่อยู่.... เขาก็บอกเรียนสามัญดีกว่า อย่าไปเรียน ปวช.เลย เราก็ก็เมินคำพูดเขา เราไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขาก็ไล่เที่ยวไปถามคนที่รู้จัก ที่เรียนด้านพวกนี้หาเหตุผลมาบอกเรา เราทนไม่ไหว ดูจากตอนนี้ยังไงเขาก็ไม่ให้เรียนอยุ่ดี
"ก็ได้ หนูไม่เรียน ปวช. แล้ว จะเรียนสามัญ"
เขายิ้มดีใจมากแต่เรายิ้มไม่ออก ไม่มีความสุข ใครพูดอะไรเราก็นิ่งเฉย ไม่พูดไม่จา เราไม่ได้เสียใจที่ไม่ได้เรียน ปวช. แต่เสียใจที่เขาบีบบังคับเราทางอ้อม เขาไม่ยอมคุยกับเราเมื่อเราถาม บอกจะปิดร้านที่เปิดมาหลายปี พูดโน้มน้าวเราแทบทุกวัน บอกถ้าเรียนจะไม่พาไปสมัคร
พอไปโรงเรียนเพื่อนก็ถาม เป็นไร? ทำไมไม่ยิ้มเลยว่ะ? เราก็บอกตามความเป็นจริง เพื่อนก็บอกได้แค่ให้กำลังใจเท่านั้น ตกเย็นกลับบ้านแวะร้านกินข้าว แม่ก็ถาม มีการบ้านมั๊ย เราก็เงียบเดินเก็บจานแล้วเข้าบ้าน คีนนั้นไม่ออกมาช่วยเก็บร้านเพราะเหนื่อย อยากพักผ่อน
พอเช้าก็ลุกขึ้นแต่งตัวไป รร. ตามปกติยกเว้นตาที่บวมเพราะร้องไห้ เราออกจากบ้านไปที่ร้าน เจอแม่กำลังเตรียมของขาย เขาก็เดินเข้ามาแล้วหอมแก้มเรา เป็นครั้งแรกที่เขาหอมเราโดยที่ไม่ต้องอ้อนให้หอม เป็นครั้งแรกที่เขาพูดว่า แม่รักลูกน่ะ เป็นคำแรกที่เขาพูดออกมาโดยที่เราไม่ต้องขอร้องหรือถาม
ตัดมาตอนจะเลือกเรียน เราก็หาที่เรียนมาได้ที่ (ของไม่บอก รร.) มีสายสเปน-อังกฤษ เราชอบภาษาสเปนมากและหาายนี้ยากมาก เพราะคนเรียนน้อย อยากจะเรียนแต่ก้ดันติดปัญหาเดิม เขาบอกอีกแล้ว...และเราก็ไม่เชื่อเขาแล้วด้วย เขามาบอกอีกว่าถ้าเรียนสามัญ จะให้กลับไปเรียนเทควันโด เราเคยเรียนอยู่พักหนึ่ง แม่ก็ให้เลิกเรียนด้วยเหตุผลว่า...เดี๋ยวลูกเจ็บ(แหวะ)
ทีนี้เราก็บอกจะเรียนที่... แต่ไม่บอกสายที่จะเรียน เขาก็เออออตาม เราก็เดินเรื่องที่ รร.เก่า ของใบรับรอง ไปรับใบสมัครมาแล้ว กรอกข้อมูลเรียบร้อยแล้วด้วย เหลือเวลาแค่ไม่กีวันก็จะไปรายงานตัว มาไม้เดิม...หนูไปเรียนที่อื่น แล้วใครจะดูแลน้องละ... (เรื่องของมัน) เรามีน้องสาวคนหนึ่ง นางขี้เกียจโคตรๆๆ ใช้งานยากมากกกกกกกก บอกอะไรก็เถียงกลับ จนงงว่า ตูหรือกันแน่ที่เป็นพี่ เอาง่ายๆ เกลียดมันมากทำอะไรก็ไม่เคบโดนบ่น พอโดนอิพี่ก็โดนด้วย
"จะไปรู้มันหรอ..." เรายังเคียงเรื่องเดิมอยู่
"ถ้าเรียนที่เดิมจะได้มีคนดูแลน้อง"
"มันพิการหรอ ถึงต้องมีคนดูแล 24 ชม." เราสะบัดตดหนีเลย ไม่รู้จะอยู่ทำไม เราเบื่อมาก...เบื่อจริงๆ ไม่รู้จะทำยังไแล้ว
เหลือเวลาอีกแค่ 1 วัน 1 วันที่จะไปรายงานตัว "ถ้าไปเรียนที่นั้นเดินเรื่องเองน่ะ แม่ไม่ไปให้" "เรียนที่เดิมจะได้มีคนดูแลน้อง"
เราก็ไม่รู้จะทำไงแล้ว เรายอมแล้ว..."เออๆ ที่เดิมก็ที่เดิม"
ใบสมัคร รร. เราฉีกต่อหน้าเขาปาทิ้งถังขยะ มันสุดจะทนแล้ว ชีวิต
ทำอะไรก็ไม่ได้ ทำแล้วก็ไม่ถูกใจเขา ทำแล้วก็โดนด่า
สุดท้ายก็มาจมที่เดิม ได้โควต้าอังกฤษ-คณิต เรียนหนักมาก อาทิตย์นั่งร้องไห้เลย มันไม่ไหวจริงๆ พอจะขอย้ายสาย รร. ก็ไม่ให้ ต้องพาผู้ปกครองมาทำเรื่อง พอไปบอกแม่ แม่ก็บอก ทนๆไป อีกแค่ 3 ปีเดียว 3 ปีจมกับสิ่งที่ไม่ใช่ เราเริ่มเครียดหนัก ตอนกลางคืนก็ไม่ได้นอน ต้องมานั่งปั่นงานส่ง สอบก็ตกบ่อย หลักๆก็คณิต อังกฤษ วิท เราไม่ไหวไปบอกเขาว่า เหนื่อย เครียด ไม่อยากเรียนแล้ว ย้ายสายได้มั๊ย ก็โดนสวนมาทันที เป็นคนเลือกเองน่ะ จะมาบ่นทำไม (ใครเลือกให้กันแน่) เราก็บอกไปว่าไม่อยากจะเรียนสายนี้ตั้งแต่ทันแรกแล้ว แค่นั้นหละเขาก็ด่ามาเป็นชุด จนเราประชดเขาด้วยการ ไม่สนใจเรียน หลับทั้งคาบ ส่งงานช้ากว่าเพื่อน (อนาคตตูก็อนาคตตูดิ ถ้ายังโดนบังคับแบบนี้)
เรากะจะโชว์ ร มส 0 ให้เขาดูสะใจเล่น แก้งานเราแก้แปบเดียวจริงๆ แต่กลับกุมขมับ ในใบเกรด
ไม่มี ร แต่เกรดไม่สูงมาก (ตูแพ้แล้วจร้า) ก็โทรคุยกับพ่อปรึกษาเรื่องเรียน พ่อก็ให้กำลังใจเสมอ เลยคิดว่า...เรียนเพื่อพ่อก็ได้ว่ะ ก็ทนมาจะถึงทุกวันนี้ ได้ไม่ได้ก็เรียนไป ทำกิจกรรมมากกว่าเรียน เขาบ่นก็....ช่างสิค่ะ เราสายกิจกรรมไม่ใช่สายเรียน แต่ครูไม่โอกับนิสัยห่ามๆห้าวๆ ใครก็คิดว่าเราเป็นทอม
ยังจะมีการมาจับเข่าคุยกับป้า เรื่องอาชีพที่กำลังไปได้ดี มีแต่อาชีพที่ไม่เข้ากับเราเลย พูดให้เราได้ยินไงแต่ว่าเราไม่สนจร้า เช่น ดีไซด์ เภสัช เชฟ ครู บลาๆๆๆ ลุกขึ้นเดินตักหน้าไม่สนใครอะไรทั้งนั้น ใครจะว่าก้าวร้าวก็ไม่แคร์ เพราะแคร์แล้ว ไม่มีใครแคร์เรากลับ
เรามักจะแหกคำสั่งเขาตลอด เรื่องผมที่เขาให้ไว้ยาว เราก็ตัดสั่น กระโปรงยาวเป็นแม่ชี เปลี่ยนมาเสมอเข่า ถุงเท้ายาวๆก็มาสั้นพอดี อะไรที่เขาสั่งเราก็แหกหมด แต่ต้องดูด้วยว่าอันไหนควรไม่ควร ถามว่าเรารู้สึกยัไง...ตอนนี้ก็เฉยมากแล้ว ไม่สนอะไรใครแล้ว ใครจะยังไงก็ชั่งมันสิ....
ปล. กระทู้นี้เราแค่อยากระบาย เพราะมันอึกอัดมาก ไม่รู้ว่ามีใครคล้ายๆเราบ้าง
ยํ้า*** แค่มาระบายค่ะ
ระบาย...โดนบังคับเรื่องเรียน
เรื่องมีอยู่ว่า...ตอนนั้นเราอยู่ ม.3 (ปัจจุบัน ม.5)ต้องเลือกละว่าจะเรียนสามัญหรือ ปวช. โรงเรียนก็พาครู ปวช. มาแนะแนวเรียนต่อแนะสถาบัน ครูที่เป็นแนะแนวก็ให้คำแนะนำมาคิด ว่าเราจะเรียนอะไร... เราก็คิดทบทวนไปมาว่าจะเรียนสามัญไหวหรือป่าว? เพราะสามัญมันหนักจริง เราก็ลองไปปรึกษาครู รุ่นพี่ ก็ได้สรุปมาว่า เอ่อ...มันมีทั้งข้อดีข้อเสียเหมือนกันสองสายนี้ แล้วแต่เราจะเลือก ว่าจะเรียนอะไร ถามแม่ก็บอกว่าจะเรียนอะไรก็แล้วแต่ลูกเลยน่ะ
เราก็กลับมาคิดดูอีกทีที่บ้าน แต่ยังไม่บอกแม่ว่าจะเรียนอะไร จนเราตัดสินใจละว่าจะเรียน ปวช. เลยบอกแม่ไปว่า
"...หนูจะเรียน ปวช.น่ะ แม่จะว่าอะไรหนูมั๊ย..."
เขาก็บอกกลับมาว่า...แล้วแต่หนูเลย
"แม่มีหน้าที่แค่ส่งเรียน..."
เราก็ไม่ได้อะไรกลับคำพูดนั้น จากนั้นก็เลือกที่เรียนว่าจะเรียนที่ไหนดี มาได้อยู่แถวๆประตูนำ้ (ไกลมากจากบ้านถึงประตูนํ้า) กับที่หนึ่งแถวๆบ้าน ไม่ใกล้ไม่ไกลมาก... เลยไม่บอกแม่ว่า
แม่ที่หนูจะเรียนมี 2 ที่ ที่ประตูนํ้ากับใกล้ๆบ้านเรา แม่ว่าเรียนไหนดี (เราลองถามเขาดูว่าจะตอบยังไง)
แม่ก็บอกว่า"....แล้วแต่หนูเลย แม่มีหน้าที่ค่าส่งเรียน "
เหมือนกับแม่พูดได้แค่คำเดียว ประโยคเดียว พูดคำอื่นไม่เป็นเลย เรารู้เลยว่าเขากำลังไม่พอใจ จริงๆเขาอยากให้เราเรียนดีไซเนอร์แต่เราไม่อยากเรียน เขาก็จะเงียบไม่ยอมคุยกับเรา เราแต่งตัวไม่เป็น เราเอาแต่ทำงานกับเรียนไม่มีเวลาเที่ยวเล่นแบบคนอื่นเขา จะให้เราไปเรียนดีไซด์ทั้งที่ในหัวไม่มีความคิดสร้างสรรค์ด้านพวกนี้เลย
หลังนั้นประมาณ 2-3 อาทิตย์ได้
ป้าที่รู้จักกันก็มาพูดว่า จะเรียน ปวช.หรอ? แน่ใจจะเรียนจบหรอ? (อ้าว...ทำไมพูดแบบนี้ว่ะ) เรารู้เลยว่าแม่ต้องไปบอกป้าคนนี้แน่ เพราะคนนี้รู้จักแม่ดี พูดคุยมาเกือบ 10 ปีแล้ว
เราก็ตอบไปว่า...ใช่ จะเรียน ปวช.
เขาก็ตอบกลับมาอีก จะเรียนไหวหรอ เดี๋ยวก็ต้องดรอปเพราะเรียนไม่ได้ เสียเวลาเปล่าๆ เรียนสามัญดีกว่า เรียน ปวช. เดี๋ยวก็เหลวไหลไปหมด (คืออยากจะตอกกลับว่า ถ้าคิดว่าตูเรียนแล้วจะเหลวไหล ท้องก่อนจบ แล้วไอ้ที่เรียนสามัญแล้วท้องเนี่ย? มันอยู่ที่การเลือกเรียนหรอ มันอยู่ที่ตัวเราต่างหากเว้ย จะดีหรือจะดับ)
เราก็ไม่ตอบอะไร ก็ยิ้มๆส่งไปหันมาสนใจงานของเราต่อ...ใจก็เริ่มน้อยใจแล้ว แม่ไม่อยากให้เรียนทำไมไม่บอกล่ะ แล้วจะพูดทำไมว่าอยากเรียนอะไรก็เรียนไป จนวันหนึ่งที่ทำให้เราไม่มีความฝันในชีวิต เรากำลังนั่งทำการบ้านในคอม แม่ก็นั่งดูทีวี จู่ๆเขาก็พูดว่า "ถ้าเรียน ปวช. แม่ก็ต้องปิดร้าน เพราะพ่อไม่อยู่ ไม่มีใครค่อยรับเวลากลับเย็น" ที่บ้านเปิดร้านก๋วยเตี๋ยว พ่อของเราก็ไปทำงานที่อื่น ส่งตังมาให้อย่างเดียว
ตอนนั้นเรานั่งนิ่งแต่ตาก็นํ้าคลอเบ้าแล้ว เขาอยากได้อะไรจะใช้วิธีนี้ตลอด บีบบังคับทางอ้อมจนเรายอมเขา เขารู้ดีว่าเรายอมทำทุกอย่างเพื่อเขา ก็เรารักเขาไงเลยยอมทุกอย่าง "ทำไมต้องปิดด้วย เรียนก็เหมือนเรียนทั่วไป ไม่มีกลับดึกขนาดนั้นหรอก"
เราก็พยายามหาเหตุผลให้เขา เขาก็ไม่ฟัง "ยังไงก็ต้องปิดร้านอยู่ดี ถ้าลูกเลือกเรีย ปวช."
ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องทำแบบนี้ด้วย มันเป็นทางเดินของเราน่ะ ตั้งแต่เรียนมาเขาไม่เคยชมอะไรเลย มีแต่ด่ากับว่าอย่างเดียว ยังจะมาบังคับเราอีกหรอ
"ก็แล้วแต่แม่เลย"
เราพูดแบบนั้นก็เพราะเราเหนื่อยแล้วจริงๆ เราไม่เคยชนะเขาเลยสักครั้ง เราก็เครียดอยู่หลายวันเหมือน เขามาพูดอีก เพื่อนที่อยู่.... เขาก็บอกเรียนสามัญดีกว่า อย่าไปเรียน ปวช.เลย เราก็ก็เมินคำพูดเขา เราไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขาก็ไล่เที่ยวไปถามคนที่รู้จัก ที่เรียนด้านพวกนี้หาเหตุผลมาบอกเรา เราทนไม่ไหว ดูจากตอนนี้ยังไงเขาก็ไม่ให้เรียนอยุ่ดี
"ก็ได้ หนูไม่เรียน ปวช. แล้ว จะเรียนสามัญ"
เขายิ้มดีใจมากแต่เรายิ้มไม่ออก ไม่มีความสุข ใครพูดอะไรเราก็นิ่งเฉย ไม่พูดไม่จา เราไม่ได้เสียใจที่ไม่ได้เรียน ปวช. แต่เสียใจที่เขาบีบบังคับเราทางอ้อม เขาไม่ยอมคุยกับเราเมื่อเราถาม บอกจะปิดร้านที่เปิดมาหลายปี พูดโน้มน้าวเราแทบทุกวัน บอกถ้าเรียนจะไม่พาไปสมัคร
พอไปโรงเรียนเพื่อนก็ถาม เป็นไร? ทำไมไม่ยิ้มเลยว่ะ? เราก็บอกตามความเป็นจริง เพื่อนก็บอกได้แค่ให้กำลังใจเท่านั้น ตกเย็นกลับบ้านแวะร้านกินข้าว แม่ก็ถาม มีการบ้านมั๊ย เราก็เงียบเดินเก็บจานแล้วเข้าบ้าน คีนนั้นไม่ออกมาช่วยเก็บร้านเพราะเหนื่อย อยากพักผ่อน
พอเช้าก็ลุกขึ้นแต่งตัวไป รร. ตามปกติยกเว้นตาที่บวมเพราะร้องไห้ เราออกจากบ้านไปที่ร้าน เจอแม่กำลังเตรียมของขาย เขาก็เดินเข้ามาแล้วหอมแก้มเรา เป็นครั้งแรกที่เขาหอมเราโดยที่ไม่ต้องอ้อนให้หอม เป็นครั้งแรกที่เขาพูดว่า แม่รักลูกน่ะ เป็นคำแรกที่เขาพูดออกมาโดยที่เราไม่ต้องขอร้องหรือถาม
ตัดมาตอนจะเลือกเรียน เราก็หาที่เรียนมาได้ที่ (ของไม่บอก รร.) มีสายสเปน-อังกฤษ เราชอบภาษาสเปนมากและหาายนี้ยากมาก เพราะคนเรียนน้อย อยากจะเรียนแต่ก้ดันติดปัญหาเดิม เขาบอกอีกแล้ว...และเราก็ไม่เชื่อเขาแล้วด้วย เขามาบอกอีกว่าถ้าเรียนสามัญ จะให้กลับไปเรียนเทควันโด เราเคยเรียนอยู่พักหนึ่ง แม่ก็ให้เลิกเรียนด้วยเหตุผลว่า...เดี๋ยวลูกเจ็บ(แหวะ)
ทีนี้เราก็บอกจะเรียนที่... แต่ไม่บอกสายที่จะเรียน เขาก็เออออตาม เราก็เดินเรื่องที่ รร.เก่า ของใบรับรอง ไปรับใบสมัครมาแล้ว กรอกข้อมูลเรียบร้อยแล้วด้วย เหลือเวลาแค่ไม่กีวันก็จะไปรายงานตัว มาไม้เดิม...หนูไปเรียนที่อื่น แล้วใครจะดูแลน้องละ... (เรื่องของมัน) เรามีน้องสาวคนหนึ่ง นางขี้เกียจโคตรๆๆ ใช้งานยากมากกกกกกกก บอกอะไรก็เถียงกลับ จนงงว่า ตูหรือกันแน่ที่เป็นพี่ เอาง่ายๆ เกลียดมันมากทำอะไรก็ไม่เคบโดนบ่น พอโดนอิพี่ก็โดนด้วย
"จะไปรู้มันหรอ..." เรายังเคียงเรื่องเดิมอยู่
"ถ้าเรียนที่เดิมจะได้มีคนดูแลน้อง"
"มันพิการหรอ ถึงต้องมีคนดูแล 24 ชม." เราสะบัดตดหนีเลย ไม่รู้จะอยู่ทำไม เราเบื่อมาก...เบื่อจริงๆ ไม่รู้จะทำยังไแล้ว
เหลือเวลาอีกแค่ 1 วัน 1 วันที่จะไปรายงานตัว "ถ้าไปเรียนที่นั้นเดินเรื่องเองน่ะ แม่ไม่ไปให้" "เรียนที่เดิมจะได้มีคนดูแลน้อง"
เราก็ไม่รู้จะทำไงแล้ว เรายอมแล้ว..."เออๆ ที่เดิมก็ที่เดิม"
ใบสมัคร รร. เราฉีกต่อหน้าเขาปาทิ้งถังขยะ มันสุดจะทนแล้ว ชีวิต
สุดท้ายก็มาจมที่เดิม ได้โควต้าอังกฤษ-คณิต เรียนหนักมาก อาทิตย์นั่งร้องไห้เลย มันไม่ไหวจริงๆ พอจะขอย้ายสาย รร. ก็ไม่ให้ ต้องพาผู้ปกครองมาทำเรื่อง พอไปบอกแม่ แม่ก็บอก ทนๆไป อีกแค่ 3 ปีเดียว 3 ปีจมกับสิ่งที่ไม่ใช่ เราเริ่มเครียดหนัก ตอนกลางคืนก็ไม่ได้นอน ต้องมานั่งปั่นงานส่ง สอบก็ตกบ่อย หลักๆก็คณิต อังกฤษ วิท เราไม่ไหวไปบอกเขาว่า เหนื่อย เครียด ไม่อยากเรียนแล้ว ย้ายสายได้มั๊ย ก็โดนสวนมาทันที เป็นคนเลือกเองน่ะ จะมาบ่นทำไม (ใครเลือกให้กันแน่) เราก็บอกไปว่าไม่อยากจะเรียนสายนี้ตั้งแต่ทันแรกแล้ว แค่นั้นหละเขาก็ด่ามาเป็นชุด จนเราประชดเขาด้วยการ ไม่สนใจเรียน หลับทั้งคาบ ส่งงานช้ากว่าเพื่อน (อนาคตตูก็อนาคตตูดิ ถ้ายังโดนบังคับแบบนี้)
เรากะจะโชว์ ร มส 0 ให้เขาดูสะใจเล่น แก้งานเราแก้แปบเดียวจริงๆ แต่กลับกุมขมับ ในใบเกรด
ยังจะมีการมาจับเข่าคุยกับป้า เรื่องอาชีพที่กำลังไปได้ดี มีแต่อาชีพที่ไม่เข้ากับเราเลย พูดให้เราได้ยินไงแต่ว่าเราไม่สนจร้า เช่น ดีไซด์ เภสัช เชฟ ครู บลาๆๆๆ ลุกขึ้นเดินตักหน้าไม่สนใครอะไรทั้งนั้น ใครจะว่าก้าวร้าวก็ไม่แคร์ เพราะแคร์แล้ว ไม่มีใครแคร์เรากลับ
เรามักจะแหกคำสั่งเขาตลอด เรื่องผมที่เขาให้ไว้ยาว เราก็ตัดสั่น กระโปรงยาวเป็นแม่ชี เปลี่ยนมาเสมอเข่า ถุงเท้ายาวๆก็มาสั้นพอดี อะไรที่เขาสั่งเราก็แหกหมด แต่ต้องดูด้วยว่าอันไหนควรไม่ควร ถามว่าเรารู้สึกยัไง...ตอนนี้ก็เฉยมากแล้ว ไม่สนอะไรใครแล้ว ใครจะยังไงก็ชั่งมันสิ....
ปล. กระทู้นี้เราแค่อยากระบาย เพราะมันอึกอัดมาก ไม่รู้ว่ามีใครคล้ายๆเราบ้าง
ยํ้า*** แค่มาระบายค่ะ