ก่อนคบแฟนปัจจุบัน ผมไปชอบผู้หญิงคนนึง ชอบมาก เริ่มสนิดกันมากขั้น ผมก็คิดไปเอง ไปรักเค้าข้างเดียว แต่รักจริงๆ ไม่เคยรักใครแล้วยอมอะไรจนาดนี้มาก่อนในชีวิต แต่เธอก็ดูไม่สนใจผมเท่าไหร่เลย  ผมเลยคุยกับอีกคนนึงแบบไม่จริงจังอะไรมากจนวันนึงเพื่อนของเค้าบอกว่าให้คับกันผมเลยคบกับเค้า จนกระทั้งคนที่ผมชอบ เค้ากลับมาคุยด้วย แม่เค้ารู้ว่าผมมีแฟนแล้ว เค้าก็คุยด้วยปกติ ผมก็ดีใจมากที่เธอมาคุยด้วยจนสนใจเธอมากกว่าแฟน ในหัวผมตอนนั้นคือรู้สึกมกว่าแฟนตัวเองมาก ไม่ว่าเธอจะขออะไร ผมก็ยอมทำให้โดยไม่มีข้อแม้เลย จนแฟนน้อยใจมาก

เธอร็ว่าแฟนผมน้อยใจ เธอจึงหายไปจากชีวิตผมดื้อๆ  ผมก็เสียใจมากที่เธอหายไป ทักไปยังไง ง้อยังไงเธอก็ไม่กลับมา  ผมจึงกลับมาคิดดูดีๆว่าควรทำอะไรกันแน่ ผมเลยเอาใจใส่แฟนมมากขึ้น ไปเที่ยวด้วยกันไปใหนมาใหนด้วยกันอยู่ปีกว่าๆ แต่มันรู้สึกไม่มีความสุขเท่ากับตอนผมกับเธอคนนั้นใช่เวลาร่วมกันเลย
ความรู้สึกกับคนๆนั้นมันมากกว่ามาก  แต่เมื่อเธอคนนั้นกลับมาคุยกับผม เหมือนหัวใจที่เคยเคยฝากเธอไว้โดยที่เธอไม่รู้ตัวก็กลับมาเต้นอีกครั้ง ผมไปเที่ยวกับเธอวันเดียวสามารถลืมแฟนที่คบมาเป็นปีได้เลย ผมมีความสุขมากจนไม่รู้จะอธิบายยังไง (ไม่ได้โอเวอร์นะครับ คือรู้สึกอย่างงี้จริงๆ) แต่เธอน่าจะคิดกับผมแค่พี่ชายแล้วก็ได้ (หรืออาจจะไม่ก็ไม่ร็) ผมเลยอยากปรึกษาชาวพันทิพย์ครับ "ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำอยู่มันผิดมาก ไม่สื้อสัตย์กับแฟนเลย เห็นคนอื่นสำคัญกว่าแฟน ผมไม่อยากให้แฟนเสียใจ"  ตรงๆคือสงสารครับ ถ้าไม่มีข้อนี้หรือผมใจแข็งกว่านี้ ผมอาจจะบอกเลิกเธอไปแล้วก็ได้ครับ แต่ผมคงทำไม่ได้ไม่ก็ยากมากจริงๆ ถึงแม่ว่าผมจะแอบไปเที่ยวกับคนที่ชอบ แต่การบอกเลิกแฟนนั้นมันทำไม่ได้จริงๆครับ ผมไม่อยากเห็นเธอร้องให้  แต่ถ้าผมคับกับเธอต่อไปแบบฝืนๆอย่างงี้มันก็เสียเวลาทั้งคู่ แต่ใช่ว่าผมเลิกกับแฟน คนที่ผมชอบเค้าจะมาคบกับผมเพราะเค้าก็"น่าจะ"เห็นผมเป็นแค่พี่ที่คอยช่วยเค้าอยู่เสมอ แค่นั้น

ผมควรทำไงดีครับ
ในตอนนี้คือทำวันนี้ให้ดีที่สุด ทำหน้าที่แฟนให้ดีที่สุด ถึงมันจะฝืนๆหน่อยก็เหอะ
ปล. คนที่ผมชอบนั้นผมชอบเค้าจริงๆนะครับ "รัก"เลยก็ว่าได้ อยากดูแลเค้า อยากให้เค้าเป็นคู่ชีวิตเลย เราชอบอะไรคล้ายๆกับ ปรับตัวเข้าหากันง่ายมาก
(ไม่ได้โอเวอร์ )